7 jaar geleden
Half 8 in de morgen, SillieBillie, koffie en Concerta
Er gaat een wereld voor me open, nu snap ik bijvoorbeeld waarom ik bepaalde dingen niet deed of kon. Wat is de mens toch ook een vreemd iets
Het is dag 5 van mijn leven met Concerta.
Iedere morgen kijk ik uit naar het moment dat ik de medicatie in kan nemen. Het brengt me zoveel. Dingen en ondernemingen waarbij mij voorheen gewoon de moed van in de schoenen zonken voordat ik er uberhaupt al aan begon.
1 van mijn huidige issues is dat er echt bijna geen fatsoenlijk kledingstuk meer in mijn kledingkast hangt. Broeken met gaatjes die ik doelbewust verstop voor mijn man omdat hij ze anders van mijn kont afrukt, zwangerschapsbroeken die onderhand te groot worden maar toch zo lekker zitten (echt niet) Ondergoed wat te klein is (van voor de baby dus), ondergoed wat veel te groot is (tijdens zwangerschap dus) en ondergoed wat goed was maar toe is aan vervangen.
Winkelen was voor mij in het verleden echt een crime. De drukte in mijn hoofd was al voldoende, laat staan dat ik dan een drukke winkel in moest waar soms ellebogen in de strijd werden gegooid bij overvolle kledingrekken... pfff. Daarbij komt dat ik evolutionair belast ben met de vechtmodus. (Google maar eens op flight, fight and freeze) Zo not funny (voor de tegenpartij). Ik wou verkopers en medewinkelaars wel over balies en door kledingrekken en pashokjes trekken. ;-) (kon er echt niks aan doen) Mijn vriendinnen wilden ook nooit met mij te winkelen want na 10 minuten wou ik al gillend de winkel uit... Nu achteraf realiseer ik me gewoon dat het in mijn hoofd net zo was als al die overvolle kledingrekken waar de nieuwste mode (zeer slecht) tentoongesteld werd. Er kwam nog wel iets van het rek maar probeer het dan maar weer eens fatsoenlijk aan het rek te hangen wanneer het toch niet voldoet aan je verwachtingen. NOT DONE!!
Op dag 3 of 4 appte ik met mijn vriendinnetje en zij vertelde me dat ze zooooo toe was aan een dagje shoppen en tot mijn verbazing moest ik erkennen dat ook ik dat wilde en nog vreemder... zonder mijn kleine SillieBillie mee te nemen. Even toekomen aan mezelf. What is happening.
Tot nu toe gaat het helemaal geweldig en ik vind het ook jammer dat ik dit niet 20 jaar eerder wist! Maar ja.. aan de andere kant is dat achteraf de koe in de kont kijken en het brengt je helemaal niks. Ik richt me nu op de toekomst want ik ben ervan overtuigd dat mijn rustige ikje samen met haar rots en mooie meisje voorbestemd is voor prachtige dingen en nieuwe ontwikkelingen.
