Haar adoptieverhaal, eindelijk in onze armen.

De kinderen trakteerde op school om te vertellen over het zusje dat ze hadden gekregen en die ze zouden gaan ophalen. Ze namen afscheid van hun vriendjes en vriendinnetjes voor de weken die we afwezig zouden zijn en het was weer een van die keren dat kinderen je laten zien hoe mooi en puur kinderen zijn.

Waar volwassenen de neiging hadden om te vragen of vier kinderen niet genoeg was, of ik wist waar ik aan begon en wilden weten wat de reden was dat de biologische moeder koos voor adoptie wilden de kinderen gewoon de naam weten, of ze haar ook een keer mochten zien en vroegen ze zich af of de baby wel Nederlands zou verstaan.

Terwijl zij feest vierden op school pakten ik snel de laatste spulletjes in. Ik ben iemand van lijstjes en dingen afstrepen maar ondanks dat ik dus alles op mijn papiertje kon checken ging de koffer weer overhoop om er zeker van te zijn dat alles mee was. Waar ik normaal denk zolang we een schone onderbroek, tandenborstel, paspoort en portemonnee mee hebben komt het allemaal wel goed, kreeg ik nu pas rust op het moment dat die koffer voor 100% compleet was. Die koffer inpakken was absoluut mijn stukje nesteldrang.

Ik had een armband laten maken die ik aan de biologische moeder hoopte te kunnen geven. Een armband waar de geboortesteen van River in een levensboom was verwerkt. Ik had er direct twee laten maken zodat als River groter was zij dezelfde armband zou kunnen dragen als haar biologische moeder.

Op 4 april 2012 stonden we op Schiphol. Met spullen voor 5 kinderen lijkt het wel een complete volksverhuizing. Inchecken enz verloopt allemaal enorm vlot en om 8.15 uur stijgen we op. Het vliegtuig is erg leeg dus we hebben alle ruimte. En niet alleen de ruimte zodat ze allemaal ergens kunnen liggen om te slapen (wat overigens niet gebeurde) maar vooral ook de ruimte om de tranen die vloeien te laten gaan zonder vragende blikken. Met het opstijgen van het vliegtuig komen alle emoties van de afgelopen dagen los. Daar gaan we dan….op weg naar ons zusje en dochter. Een meisje dat we nog niet echt kennen maar waar ik al zoveel over weet. Een meisje dat ik nog nooit echt heb gezien maar wat al zo in mijn hart zit. Hoe zal de eerste ontmoeting zijn? Zal ik haar biologische moeder ontmoeten? Hoe zal het met haar gezondheid gaan? Hoe zullen de kinderen reageren? Zullen we de kans krijgen om Joshua zijn biologische moeder weer te ontmoeten en hoe zal hij daarop reageren? Een waar vragenvuur speelt zich in mijn hoofd af. Duizenden vragen waar nog geen antwoord op is maar in mijn hart weet ik dat het allemaal goed gaat komen. Misschien niet direct maar het zal uiteindelijk goed komen dat voel ik gewoon.

We moeten overstappen in Detroit en dan blijkt de buggy kwijt. De buggy die ik de komende tijd echt nodig zal hebben. De buggy die ik wou gebruiken om de volgende vlucht te redden. Het luchthavenpersoneel begrijpt mijn paniek en adviseert mij om alvast naar de controle te gaan, zij zullen alles op alles zetten om de buggy boven water te krijgen. Bij de controle willen ze alles van mij weten, ieder papier van de adoptie wordt uitgebreid bekeken. Terwijl ik de kinderen toe fluister om netjes te blijven staan, voel ik mijn rug klam worden. De klok die boven de man hangt geeft aan dat mijn volgende vlucht bijna gaat vertrekken. Dan vraagt hij naar de adoptiepapieren van Joshua. Ook deze worden letter voor letter gespeld waarna de man opeens opkijkt en ons een fijne reis wenst. Terwijl de man nog God bless you tegen ons zegt en ik een Thank you terug roep rennen we naar de juiste gate, een kind aan mijn hand, de ander op mijn heup en twee kinderen voor mij aan komen we rennend aan. Daar staat iemand ons op te wachten of ik even mee wil komen. Wat zal er nu zijn is het enige wat ik kan denken maar het blijkt niets naars in tegendeel. Ze hebben de buggy gevonden, die was verkeerd ingecheckt en lag daardoor op een stapel om naar Atlanta te gaan.

Zo fijn als de eerste vlucht verloopt zo rampzalig verloopt de tweede vlucht. Er is enorme last van turbulentie waardoor de eerste mensen al na een kwartier beginnen met overgeven. Het vliegtuig ruikt al snel naar een steegje bij een kroeg op zaterdagavond. Joshua die op dat moment 2 is moet ons daar luidkeels iedere 5 minuten aan herinneren door te schreeuwen “Het stinkt hier heeeeel erg”.

Nadat we geland zijn , de koffers verzameld hebben en de huurauto hebben opgehaald, rijden we naar het hotel. We eten snel wat en dan gaan de kinderen slapen. Ik kom niet in slaap. Op slechts een uurtje rijden ligt mijn dochter ook in haar bedje. Het verlangen haar vast te houden lijkt met het uur groter te worden, tot het bijna niet meer te houden is.

De volgende ochtend is dan eindelijk het moment daar. We mogen naar haar toe! Met een tas vol cadeautjes, kleertjes en een fototoestel gaan we op pad. De eerste stop is bij het adoptiebureau waar we de benodigde papieren tekenen. We praten nog even over de bijzondere start die dit kleine meisje heeft gehad en dat ze daardoor bij heel veel mensen voor altijd een plekje in hun hart zal hebben. De dames van het adoptiebureau hebben een brief vanuit het ziekenhuis voor ons waarin de arts, de verpleegkundigen en de maatschappelijk werkster aangeven ons erg graag te willen ontmoeten. Wat ben ik daar blij mee! Door zoveel mogelijk mensen te spreken die de dagen dat ik nog niet bij haar kon zijn spreek, hoop ik een zo’n compleet mogelijk beeld te kunnen maken van die dagen, voor later voor haar. Dat dit kleine meisje een enorme impact op iedereen heeft gehad blijkt als er een tas tevoorschijn komt vol met spulletjes die de mensen uit het ziekenhuis voor haar hebben verzameld. Al weet ik dat het niet de liefde is die ik voel voor dit meisje, weet ik wel dat ze absoluut geliefd is door velen. Het ontroerd mij dat mensen die in een ziekenhuis werken en heel veel dingen zien die je aangrijpen zo liefdevol hiermee omgaan.

Samen met het adoptiebureau bespreek ik nog de mogelijkheid om de biologische moeder van River te ontmoeten in de komende weken. Zij zijn er van overtuigd dat dat ,in het gezelschap van een maatschappelijk werkster die haar goed kent, moet lukken. Daarna is het tijd om te gaan. Eindelijk op weg naar het meisje waarvoor we hier zijn.

Dan draai je de straat in waar je dochter achter een van die deuren haar eerste dagen na het ziekenhuis heeft gewoond, waar ze geknuffeld is en waar wij haar zo in onze armen mogen sluiten. De pleegvader doet de deur open en vraagt ons plaats te nemen op de bank. Dan komt de pleegmoeder binnen met haar in haar armen.

Wat is ze klein!! Je weet dat alles groter lijkt op een foto maar dit had ik niet verwacht. Ze is zo ontzettend schattig, van dit meisje kan je onmogelijk niet houden. Trots verteld de pleegmoeder over haar. Het is haar 48-ste baby die heeft opgevangen maar ook hier heeft ze door alles een onuitwisbare indruk achter gelaten. Lieve River, wat heb je een vreselijke start gehad maar wat ben je door iedereen gewenst en wat is iedereen gek op je! Dan is het tijd om te gaan. We spreken af elkaar later in de komende weken nog een keer te zien. Terwijl ik de maxicosi vastmaak in de auto buigt haar pleegmoeder zich naar voren. Kust haar op haar voorhoofd en zegt dan “je bent uniek kleintje, je gaat aan je grote reis naar een gezin beginnen, zet hem op!”.

De hele tijd heb ik mij groot kunnen houden maar als dan de pleegmoeder begint te huilen, stromen ook bij mij de tranen over mijn wangen. Dat uurtje rijden wat gisteravond toen ik naar haar toe wou zo vreselijk dichtbij leek, lijkt nu we terug moeten rijden naar het hotel, eindeloos te duren. Ik wil haar vasthouden, haar geur opsnuiven, haar vasthouden om nooit meer los te laten. Dan roept een van de kinderen vanaf de achterbank “Mama, we hebben haar. Het is gelukt, we horen nu voor altijd bij elkaar toch?” Dat doen we zeker schat, dat doen we zeker!

Volgende week lees je over de eerste weken die we samen doorbrachten in Florida. De week daarop start de reeks over het adoptieverhaal van Joshua. We vinden het super leuk als je ons volgt op www.instagram.com/come.on.lets.do.this en/of www.facebook.com/comeonletsdothis