Snap
  • Mama
  • Bevalling
  • amerika
  • Adoptie
  • grootgezin
  • pleeggezin

Haar adoptieverhaal, deel 2

Terwijl ik antwoord gaf dat ik haar heel graag als mijn dochter zou willen hoorden ik aan de andere kant van de lijn dat er overleg plaatsvond. Wat er precies gezegd werd kon ik niet verstaan. Ze zouden toch niet twijfelen nu of ik wel geschikt was? Had ik langer moeten wachten met het geven van antwoord? Kwam het nu over alsof ik mij niet bewust was van alles wat ze verteld hadden over dit meisje? Die paar minuten leken uren te duren. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd. Toen was daar de “Hallo” die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten. “We mogen je feliciteren, we gaan nu alles in gang zetten. De biologische familie wil graag vanuit het ziekenhuis met je skypen om je je dochter te showen en te zien hoe je reageert”. Een enorme adrenalinestoot schoot door mijn lichaam. Ik was zojuist moeder geworden van een heel klein meisje en over enkele seconden zou ik haar kunnen zien op een foto en over een uurtje zou ik via skype niet alleen kennis met haar maken maar zou ik ook direct kennismaken met haar biologische moeder en familie.

Ken je dat gevoel dat je vol energie zit en van alles moet doen maar dat er niets uit je handen komt? Zo stond ik daar, nog steeds mij vasthoudend aan de stoel. Ik stond maar voor mij uit te staren en toen mijn oudste zoon binnen kwam en vroeg of er iets aan de hand was want dat ik lijkbleek eruit zag, kwamen de tranen. Dikke tranen gleden over mijn wangen terwijl ik enkel kon stamelen “Je hebt een zusje”. Djimon heeft een autistische stoornis en snapt zo’n mededeling absoluut niet. Hij reageerde dan ook zoals je van hem kunt verwachten “Ja, twee daar hoef je toch niet om te huilen dat weet je al heel lang”. Ik moest lachen en vloog hem om de nek en vertelde wat er zojuist gebeurd was. Hij was direct enthousiast. Regelmatig krijg ik de vraag of hij het wel leuk vind al die broertjes en zusjes want is dat niet te druk voor iemand met een autistische stoornis. Het zal voor iedereen die hetzelfde heeft als hem anders zijn maar hij is de meest trotse grote broer die ik mij kan voorstellen.

Binnen een uur zou de rest thuiskomen vanuit school en de kinderopvang. In dat uur zou ik ook via skype voor het eerst hun zusje en mijn dochter gaan zien. De biologische familie had aangegeven om het kleine meisje graag te willen showen maar ze hadden ook aangegeven dat ze wilde zien hoe ik zou reageren. Ik begreep dat volkomen. Natuurlijk zouden ze willen zien hoe mijn reactie was als ik haar dochter/hun nichtje/ hun kleinkind/hun zusje voor het eerst zou zien. Maar hoe reageer je goed? Het is niet bepaald iets dat je kunt terugvinden in een YouTube filmpje en natuurlijk kun je zeggen reageer vanuit je hart. Dat zou ook zijn wat ik iemand anders in dezelfde situatie zou adviseren maar ik werd bang. Bang dat ik niet enthousiast genoeg zou reageren volgens hun. Of dat ik juist te enthousiast zou reageren en dat ze zouden denken dat ik mij niet besefte wat een verdriet er met dit geluk samen hing. Zouden ze willen dat ik iets over mezelf zou vertellen of zouden ze dan denken dat ik snapte dat het om dat kleine meisje ging. Zouden ze willen dat ik veel vragen zou stellen zodat ik haar later alles over hun kon vertellen of zouden ze dat als nieuwsgierig in plaats van oprechte interesse ervaren. Het voelde alsof ik een sollicitatiegesprek ging hebben met wildvreemde en dat ik met dat sollicitatiegesprek niet een droombaan kon krijgen maar een dochter. Jaren later weet ik dat zij net zo zenuwachtig waren als mij. Dat zij net als mij allerlei scenario’s door hun hoofd lieten gaan voordat het gesprek plaatsvond.

En dan ga je zitten, je scherm aan en je belt in….Je hoort een paar keer het geluid van overgaan en dan flitst het scherm aan. Je ziet een ziekenhuiskamer vol met mensen. Je probeert een beetje normaal en leuk te kijken maar je ogen flitsen door de kamer heen op zoek naar het kindje dat jij je dochter mag gaan noemen. Dan zie je haar bij een vrouw op de arm. Ze stapt naar voren en stelt zich voor. Het blijkt een tante te zijn. Ze doet het dekentje iets naar beneden waardoor ik het gezichtje kan zien van het kleine meisje in haar armen. Hoe ik ook van tevoren bedacht had om te gaan reageren, al die draaiboeken konden de prullenbak in want er was maar een emotie. De tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik uitriep hoe mooi ze was. Er stapten een andere vrouw naar voren. Ook dit bleek een tante te zijn. Nadat ze zich heeft voorgesteld heeft vraagt ze of ik vragen heb. Ze zouden graag eerst drie vragen willen beantwoorden. Ik had hele waslijsten met vragen in mijn hoofd, welke 3 van al die vragen waren dan het belangrijkste? Tijd om daarover na te denken was er natuurlijk niet. Ik wist niet hoeveel tijd ze zouden hebben en wou ook niet als een soort zwijgende beeld naar hun staren terwijl ik vragen bedacht. Ik besloot vragen te stellen over wat ze wilden dat ik later zou vertellen aan het kleine meisje, of ze contact wilden houden en of er dingen waren die zij vonden dat ik moest weten. Daarop klapten opeens een oude man op de achtergrond. Hij sprak niet. Later zou ik te weten komen dat hij dit al jaren al niet meer deed. De tante met haar op de arm kwam naar voren en zei “je bent echt een moeder, je wil voor haar zorgen, je ziet haar problemen niet, je stelt geen voorwaarden, je liefde is er al”. We bellen je straks terug.

En toen werd het stil……heel stil. De kinderen kwamen thuis en waren door het dolle heen toen ik hen het nieuws vertelde. Maar waar ik een telefoontje binnen enkele uren verwachten bleef het een hele dag stil. Zou ik toch verkeerd gekeken hebben? Hadden ze zich bedacht? Had ik iets verkeerds gezegd? Na ruim 26 uur wachten (ik kon op dat moment het bijna tot op de seconde zeggen hoe lang ik aan het wachten was) besloot ik het adoptiebureau in Amerika te bellen. Helaas hadden ze daar ook geen goed nieuws. Ze konden geen contact meer krijgen met de familie. Ze hadden geen idee wat er aan de hand was want na het skype-gesprek had de familie nog een berichtje gestuurd over hoe fijn ze het hadden gevonden om mij te zien en te spreken. Weer ging ik een nacht in zonder dat ik iets gehoord had. Ik besloot de gang te gaan verven. Vraag mij niet waarom maar ik besloot midden in de nacht om de muren in de gang te witten. Ik, de roller, de verf en mijn gedachtes. Iedere keer als er een muur af was zou ik de mail checken niet vaker, sprak ik met mezelf af. Ik was mezelf met dat continue de mail checken alleen maar gek aan het maken. Dus daar stond ik fanatiek te verven midden in de nacht. Met een enorm tempo werden de muren wit. Toen de derde muur klaar was en ik de mail bekeek was daar een berichtje.

“We moesten afscheid nemen op onze manier, we willen geloven dat je ons toe laat in haar leven maar we moeten het zekere voor het onzekere nemen. We hebben allemaal afscheid genomen en toen waren we klaar voor het moment maar er blijken meer dingen te spelen dan we dachten. Ze kan niet tijdelijk met ons mee tot jullie haar komen halen. Kan ze zo snel mogelijk naar een tijdelijk onbekend adres?”

Wat was er aan de hand? Ik schreef terug en kreeg een summiere uitleg. Het zou beter zijn als ik niet alles wist. Ik schoot in de regelmodus maar er viel weinig te regelen. Ook in Amerika was het inmiddels nacht, het adoptiebureau was dan ook dicht. Ze hebben wel een noodnummer maar dat is meer voor moeders die gaan bevallen, zou ik dat ook kunnen bellen schoot door mij heen. Ik belde en kreeg een meneer aan de lijn die allerlei vragen stelde waar ik geen antwoord op had. Ik wist niet wat er aan de hand was maar ik had echt het gevoel dat er hulp nodig was. Ik ben die man nog iedere dag dankbaar dat hij mijn angst begreep en daar ook naar handelde. Hij beloofde iemand op pad te sturen.

Ik deed geen oog dicht, was ook niet moe. Ik moest en zou weten wat er aan de hand was. Waar was het kleine meisje dat al voelde als mijn dochter? Uren kropen voorbij en toen was daar het bericht. Ze waren in het ziekenhuis maar er moest inderdaad een veilige plek gevonden worden. Ze werd door een jongeman opgehaald in een maxicosi die zou doen of hij zijn dochter zou ophalen uit het ziekenhuis. Aan de overkant bij de McDonalds zou ze dan kort afscheid nemen van haar biologische vader. Hij zou niet doen alsof het zijn kind was maar of hij het kindje van een goede vriend kwam bekijken. Dit was hoe hij het wou. Door omstandigheden in zijn leven kon hij het niet anders doen. Daarna zou ze naar een pleeggezin worden gebracht. Deze mensen hadden vaak kinderen maar zouden nu in verband met hun 45 jarig huwelijk tijdelijk geen kinderen meer in huis nemen. Toch hadden ze besloten om haar in huis te nemen. Ze zou tijdens de kerkdienst voor hun 45 jarig huwelijk aan hun worden overgedragen. Ik was op van de spanning……

Al snel kreeg ik bericht ze waren onderweg. Alles was goed gegaan. Nu begon het wachten op de toestemming om af te reizen. Volgende week lees je het vervolg.

We vinden het heel leuk als je ons volgt op wwww.instagram.com/come.on.lets.do.this of op www.facebook.com/comeonletsdothis !

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Come on let's do this?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.