Gouden dagen met een gitzwarte rand.

Wat een dagen hebben we hier achter de rug zeg. Vol leermomenten en mijlpalen. Gouden dagen met een zwart randje. 

Het begon vorige week vrijdag zo ontspannen. Manlief had mij laten weten dat hij graag wat qualitytime met mij door wou brengen.Hij opperde een filmpje. Heel goed idee..... en om te laten zien dat ik af en toe ook best wel naar hem luister en hij ook wel eens gelijk heeft wat betreft de ontwikkeling van SillieBillie en mij, werd er met mijn vader gebeld en vroeg ik of ons meisje na haar dagje bij pake en oma mocht blijven slapen. Dat was natuurlijk helemaal geen probleem. 

Papa en mama hebben dus een avondje samen gehad en dat ging verbazingwekkend goed. Hapje, drankje, filmpje. Na de film kletsten we nog na in de auto en ineens had ik een brainfart...... ik keek mijn man aan en zei, "weet je wel welke dag het morgen is??" Mijn man keek me glazig aan. Dat was een duidelijke NEE!!. "Het is Jandino en Najibdag morgen!". Een half jaar geleden had mijn man tickets gekocht voor de comedyshow. Ik houd ervan... lachen, gieren en brullen. Tena Lady in de tas want na de bevalling is niets meer wat het was en kan een nies al fataal voor de droge broek zijn. Manlief houd er HELEMAAL NIET VAN. Ik had dus week na bestelling van de kaartjes mijn schoonzus gevraagd of ze met me meeging. Helemaal haar ding. Normaal had ik de boel afgeblazen want dan kreeg ik het allemaal niet meer voor elkaar in mijn hoofd. Dan had ik de tickets doorgestuurd en mijn schoonzus heel veel plezier gewenst. Nu niet! De kaarten waren hartstikke duur en we zouden op de eerste rij zitten. Dit liet ik niet aan mijn neus voorbij gaan. Dit betekende dat ik zaterdag ruim twee uren moest rijden en dat ik in Vlaardingen moest blijven slapen. Jemig. Nog een nachtje zonder de kleine meid. Maar ben wel gegaan. Het was geweldig. 

Zondagmorgen reed ik terug naar mijn liefdes en werd ik onderweg gebeld door de man van ons nichtje. We zouden deze dag weer oom en tante worden. En ja hoor, een paar uurtjes later kregen wij het geweldige nieuws dat kleine Lucas geboren was. Gezond en wel en met mama ging het ook goed. Blijdschap ten top. Ik wilde direct heen maar we hadden ook nog een verjaardag van ons neefje Jayden. De grote knul is ook alweer 1 geworden. De knappe kanjer. Al met al een enerverende dag maar gelukkig wel samen met ons meisje want oh wat had ik haar gemist!!! Bij thuiskomst had mama haar wel op kunnen eten en heb ik eerst heerlijk met haar geknuffeld. En met papa ook natuurlijk. 

En toen was het maandag. Een dag met een zwarte rand. Op deze dag namen we afscheid van de mama van onze vriend Ytzen. Wat verdrietig. Nog zo jong. Ik ben nog steeds heel emotioneel, heb mijn ogen ook uit mijn hoofd gehuild maar merk wel dat het anders is dankzij de medicatie. Ik realiseerde me weer dat ik blij moet zijn met al onze familie en geliefden. Dat ik mijn vader en moeder nog steeds kan zien en beetpakken. Kan kussen wanneer ik dat wil want dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik schoot niet zo in de paniek als ik voorheen deed. Kon mezelf makkelijker weer in het nu halen. Maar het was al met al toch ook een pittige en emotionele dag voor Marten en mij. 

De dinsdag werd een rustige dag en ik had mijn blog al klaarstaan. Moest nog even een einde aan gebreid worden en een foto gezocht..... lukte dinsdag even niet dus maar even laten rusten. Toen kwam de woensdag. 

Het begon zoals iedere dag. rond uurtje of elf een telefoontje. Verdrietig nieuws. Er was WEER iemand overleden. Dit was het derde overlijden in zeer korte tijd. Ditmaal iemand van onze eigen leeftijd. Ik heb mijn man gebeld en hem het nieuws verteld. Wat een verdriet. Een jonge vent, geliefde, vader, zoon, broer, neef en vriend. Het hakt erin. 

Dit is dus ook niet de blog die ik dinsdag zou plaatsen. Die paste in mijn hoofd niet meer.