Gooi al je principes maar over boord! Nu ben je moeder.

Voordat ik moeder werd, had ik de wereld uitgevonden. Ik wist allemaal hoe ik het zou doen. Mijn kind zou luisteren, mijn kind zou nooit vervelend zijn in de winkel, mijn kind zou altijd lief spelen. Kortom, een superkind. Alleen zo werkt het niet helemaal in de praktijk. Helemaal niet zelfs.

Totdat ik moeder werd, mijn dochter voor het eerst in mijn armen had. Het kon mij allemaal niets meer schelen. Ineens kwam de leeuwin in mij naar boven. Een oer gevoel. En al die principes en meningen die van tevoren had, die waren in minder dan een mini seconde over boord! Ik veranderde van een moeder die precies wist wat voor regeltjes ze zou willen toepassen in haar opvoeding naar een moeder die besloot alles op gevoel te doen. Een complete draai. Niet alleen mijn kind was geboren, er was ook een moeder geboren. Een compleet nieuw mens.

Het cliché dat je niet meer weet hoe het leven was voor de komst van een kind is zo waar. En dat is heel raar, want bij wijze van spreken was je 24 uur geleden nog een zwangere vrouw. Alleen met je partner. Nog géén gezin. Een ander persoon. Maar die 24 uur geleden lijkt wel 24 jaar geleden. Een ander leven. Een ander persoon. En ik denk dat dit ook niet uitmaakt. Zelfs juist goed is.

Al snel kwam ik erachter dat al die mooie principes die ik van tevoren had, over boord konden. Want kinderen zijn een eigen persoontje. Daar is geen boekje voor. Niet één kind is hetzelfde. Niet één ouder doet het op dezelfde manier. En precies nul dingen die je van tevoren had bedacht komen uit. Nou, misschien een paar.

Je verandert als mens, en dat is goed. En dat is maar goed ook. Bij geboorte van een kind word je een soort leeuwin, een oer gevoel. En het is oké als dat niet direct is. Bij veel vrouwen is het liefde op het eerste gezicht, is dat gevoel er wel direct. Maar er zijn ook vrouwen waar dat niet zo bij is. En dat is ook goed. Dat komt vanzelf.

Hoelang het ook duurt, of het gevoel er nou direct is of wat langer duurt, je verandert. Als June niet bij mij is, ik alleen ben of samen met mijn man, ik ben niet meer zoals voorheen. Ik sta altijd aan. Ik ben meer verantwoordelijk. Altijd. Ook al is June er even niet. Ik ben moeder. Ook al is ze bij de oppas. Hoe ik mij voelde, voordat June kwam, géén idee. Doet er ook niet toe. Want dit is hoe het is.

Ik kan zo 100 dingen opnoemen die ik van tevoren had bedacht en niet zijn uitgekomen. Ik denk met mij zo’n beetje elke ouder. Een voorbeeld; Ik zou mijn kind nooit potjes geven. Altijd vers eten. Nou mislukt. June krijgt af en toe een potje. Als wij iets eten wat ik nog niet voor haar bestemd vindt. En ik wil dat zij hoe dan ook elke dag groente eet. Of het feit dat ik nooit zou willen dat mijn kind ‘vervelend’ doet in de winkel. Elke ouder overkomt dit wel eens.

Of neem nou het feit dat je van tevoren nooit had bedacht om samen met je peuter jouw drollen staat uit te zwaaien in de WC. Want dat bevordert de zindelijkheid. Het feit dat je überhaupt nooit meer alleen op de WC zit, omdat er altijd gezellig een kind met je mee komt. Of wanneer je alleen de douche instapt denkt “ik ben wat vergeten! Ik kan zomaar de douche instappen.” Omdat je vaak samen met je kind doucht, omdat dat makkelijk is. Dat alleen boodschappen soms een uitje is.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. En weetje, het maakt ook niet uit. Want je doet het allemaal graag. En al die dingen die je niet van jezelf had bedacht en nu toch doet, doe je met liefde. Het gaat vanzelf. Het moederschap maakt je zachter. Liever. Volwassener.

Hoe zit het met jullie principes?

Bedankt voor het lezen!

Liefs,

Jamie-Lee