Goedbedoelde adviezen en geen roze maar zwarte wolk

Ik schrijf deze blog terwijl ik alweer eindeloos veel pogingen heb ondernomen om Lucas te troosten. Niet met heel veel succes, helaas... Het is vandaag 16 juni 2020. Nadat Lucas opgenomen werd in het ziekenhuis zijn we éindelijk te weten gekomen dat hij aan zware reflux lijdt. JA, na vier dokters die steevast beweerden dat een ph-metrie test niks zou uithalen. Gelukkig ben ik eigenwijs genoeg om gewoon mijn zin te doen. En bezorgde mama’s heb je maar beter niet aan je been vermoed ik. ;) De reflux zou mogelijks gecombineerd zijn met een koemelkeiwitallergie. Ik schrijf ‘mogelijks’ omdat Lucas niet aan type 1 lijdt (de acute versie) en het daarom heel moeilijk is om dit met 100% zekerheid te kunnen vaststellen. Wij zouden te maken hebben met type 4 die zich uit in verschillende klachten die kunnen gaan van uitslag tot lastige darmen en uiteindelijk ook reflux kan veroorzaken.

“Lucas lijdt aan een ernstige vorm van reflux waar voorlopig jammer genoeg niet veel aan te doen is. Het is volhouden met deze melk (nutramigen) en tweemaal per dag omeprazole siroop. Ik kan me voorstellen dat dit voor jullie een zeer lastige periode is maar ik zou liegen als ik zeg dat dit de komende periode meteen gaat verbeteren. Je kan zijn bedje verhogen, blablablabla,...” Om eerlijk te zijn ben ik vanaf dan gestopt met luisteren. We zouden nog nachten niet slapen, dat is wat de dokter eigenlijk écht te zeggen had. Dus zouden we een manier moeten vinden om ermee om te gaan.

Intussen zijn we een grote week verder en heb ik mijn knop een beetje omgedraaid. Verbetering komt er. Maar dat neemt niet weg dat het verdomd lastig is. Reflux is een lelijk beestje als je het mij vraagt. Zoveel kindjes hebben ermee te maken, zoveel ouders hebben ermee te maken en àltijd opnieuw wordt ons gezegd: “Nou, ze groeien er wel uit hoor! Ze moeten wel, er zit niks anders op dan wachten en je erdoor heen slepen.” Of “Het lijkt precies wel de aandoening van de eeuw!” Alsof je kindje ervoor kiest om mee te doen met de nieuwste rage. Ronduit belachelijk. Mag ik even vermelden dat geen ouder van een kindje met reflux, of eender welke ouder die omwille van eender welke reden niet meteen op een roze wolk zit, zit te wachten op dergelijke ‘goedbedoelde’ commentaar? Van zodra je zwanger bent wordt je overladen met duizend en één ‘goedbedoelde’ adviezen. En eens je effectief bevallen bent, lijkt het wel alsof er een soort van handleiding bestaat die je dient te volgen. Want wanneer je je moederhart volgt ‘is dat misschien wel niet het juiste om te doen en zou je beter luisteren naar wat je gezegd wordt.’ Ik kan je zeggen dat ik het na (in mijn geval) 8 maanden zwangerschap en bijna 2 maanden dat Lucasje bij ons is, zo beu ben als koude pap en toch gewoon lekker mijn zin doe. Begrijp me niet verkeerd, ik heb héél wat goede en oprechte adviezen gekregen ook. Ik heb van heel wat mama’s tips gekregen die ik tot op heden toepas en waarvoor ik oprecht dankbaar ben. Want enkel door met elkaar te praten, kom je deze ook te weten! Maar aan zinnen zoals ‘Ze groeien er wel uit’ heb je echt niks. Niet enkel hoor ik dag en nacht gekrijs die door merg en been gaat, ergens wordt er ook een deeltje ‘mama zijn’ van je afgenomen. Je komt terecht in een dagelijkse sleur waarbij je leeft van voeding naar voeding en jezelf gelukkig prijst als je kindje na twee uur melk teruggeven, krijsen, stampen en slijm ophoesten, eindelijk eens even slaapt. En laten we even de berekening maken: Lucas drinkt soms nog steeds 7 flesjes op een dag (op betere dagen drinkt hij er 6!), dat betekent om de drie uur eten geven. Een flesje leegdrinken duurt tussen de 15 en 30min. Dan schieten er nog 2,5u over tot hij eigenlijk zijn volgende voeding al zou moeten krijgen. Als hij 2u ligt te krijsen en daarna eindelijk in slaap valt, schieten er nog 30min over. In de meeste gevallen slaapt hij nog wel een uurtje langer dan omdat hij echt doodop is. MAAR, dat betekent dat ik tussen de 30min en 1,5u heb om zelf te slapen of om met iets bezig te zijn tot de volgende voeding begint op dezelfde manier. Dit is nu al bijna twee maand zo.

Stel nu jezelf de vraag of jij het leuk zou vinden om in dergelijke situatie te horen ‘Dat ze er wel uitgroeien’. Juist, ik dacht het niet. Ik realiseer me dat heel veel mama’s echt wel het beste voor hebben met elkaar en situaties met elkaar gaan vergelijken. Maar geen enkele mama is hetzelfde en geen enkel kind is hetzelfde. 

Mama worden, betekent voor ieder van ons iets anders. En als je het mij vraagt zat ik niet meteen op een roze wolk. Er heerst een enorme maatschappelijke druk rond ‘jezelf verplicht goed voelen als kersverse mama’ en ik vind het complete bullshit. Net zoals er heel wat mama’s zijn die instant een klik hebben met hun kleintje, hun nieuwe leven en hun nieuwe zelf, zijn er net zo goed evenveel mama’s die de eerste maanden verlopen lopen, geen flauw benul hebben van wat ze soms aan het doen zijn, hun routine kwijt zijn en het vooral heel erg moeilijk hebben met alle veranderingen die een baby met zich meebrengt. En ook dat is oké. Ik merk rondom mij dat wanneer mama’s te kampen hebben (of hebben gehad) met een postnatale depressie, ze zich diep schamen. En dan stel ik mezelf de vraag ‘waarom toch??’. Is het niet meer dan normaal dat het heel wat van je vraagt om een mensje te dragen, te zien groeien en daarna letterlijk naar buiten te moeten pushen? Is het ook niet meer dan normaal dat je het gevoel hebt van jezelf kwijt te zijn wanneer je jezelf niet meer herkent in de spiegel en als je het gevoel hebt dat je eigen leven on-hold staat om te zorgen voor? Lucas wordt komende zaterdag twee maand. En ik begin nu pas beetje bij beetje echte, oprechte, pure, liefde te voelen. Natuurlijk zag ik hem al graag in de buik en de eerste paar weken, maar voor mij voelde het meer alsof ik leefde op automatische piloot. Verversen, voeding, troosten, geen slaap. Ik heb het persoonlijk ook enorm lastig gehad met de weinige interactie die je hebt met je kindje in het eerste stadium. Het voelt alsof je geeft en geeft maar (nog) niet veel terugkrijgt.

Ik betrap me erop dat ook ik het moeilijk heb om dit duidelijk uit te spreken. Deels omwille van het schuldgevoel die ik heb naar Lucas toe maar ook deels omwille van de maatschappij die nieuwe mama’s én papa’s in een hoekje steken waar ze verplicht worden om 100% gelukkig te zijn op ieder moment van de dag. Te beginnen wanneer ze zwanger zijn. Dat schuldgevoel waarover ik het heb, dat is voor mij een tweestrijd. Want ook al weet ik dat Lucas niks heeft aan een mama die zichzelf verplicht dingen oplegt en zichzelf voorbij loopt, soms heb ik daardoor ook het gevoel dat ik faal als mama zijn. Maar ik geloof dat dit enkel een teken is van liefde en het beste met je kleintje voor hebben.

Voor mij betekent mama zijn alsof er een grote spiegel voor me wordt voorgehouden. Ik vind het een enorme uitdaging die gaat met vallen en opstaan. En ik heb het vallen nodig om een beter uitzicht te hebben nadien. En ik vind alle taboes die hangen rond zwangerschap, bevallen en ouder worden, ronduit verschrikkelijk. We leren allemaal, elke dag bij. Waarom zijn we dan toch zo hard voor elkaar en vooral voor onszelf?