Gifwolk

In mijn vorige blog, vertelde ik jullie over onze eerste avond met Joëlla en over hoe angstig ik was.

Laat ik verder gaan, waar ik gebleven was.. 

Toen mijn tante eenmaal naar huis ging en Ik de voordeur achter haar sloot, bekroop mij een angstig gevoel. 

Mijn tante had het eten voorbereid, maar echt honger had ik niet.

Rutger stond in de keuken, de pasta af te gieten.

Ik zat met een leeg gevoel op de bank, Joëlla lag in de box rustig om haar heen te kijken.

Rutger kwam de woonkamer binnen gelopen met een pan macaroni.

Rutger schepte wat eten op onze borden, ik zei:”Niet zoveel schat, heb niet zo’n trek”.

Schat, je moet goed eten hoor, zei Rutger.

Mijn tante attendeerde mij er ook al een paar keer op, dat goed eten erg belangrijk was voor de aanmaak van de borstvoeding.

Omdat Rutger aandrong, at ik maar mijn bord leeg.

Na het eten, was het alweer tijd om Joëlla in badje te doen. 

Ik liep naar boven en pakte haar bad spulletjes, ondertussen had Rutger het badje vol laten lopen.

Toen ik alles klaar had gelegd, pakte Rutger Joëlla, legde haar op het aan kleedkussen en kleedde haar uit.

Het water was lekker warm, Joella ging nu zonder hulp van mijn tante in badje.

Je kon zien dat Joëlla er van genoot, het water maakte haar een beetje “loom”.

Maar ineens draaide haar relaxte bui om in krijsen, Rutger haalde haar snel uit het badje, wikkelde haar in handdoekje en liep wat onrustig heen en weer met haar.

Het krijsen ging over in gillen, een gevoel van paniek ging als een bom af in mijn buik.

Dit gevoel herkende ik als geen ander, het ging letterlijk en figuurlijk door merg en been.

Het gehuil van mijn moeder s’nachts, de gesprekken die we voerden op weet niet wat voor tijden, de gesprekken over haar naderende sterven. 

Haar harde gehuil, achter de adem gehuil. Klonk het zelfde als die van Joëlla. 

Rutger kwam onrustig met Joëlla de keuken binnen lopen. Hier, ik krijg haar niet stil, probeer jij het maar!

Met trillende handen, nam ik Joëlla over. 

Het gekrijs was niet om aan te horen, ik legde Joëlla in haar box en appte mijn tante met de vraag wat er aan hand kon zijn.

Mijn tante reageerde gelukkig direct en zei:” Hoi Joyce en Rutger, wat vervelend.. ik denk dat Joëlla krampjes heeft, leg haar maar lekker op de buik op je arm en ga er maar een stukje mee lopen in huis.”

We deden wat ze zei, Rutger pakte haar uit de box, draaide haar op de buik en legde haar op zijn arm.

Na ongeveer 10 min, werd haar gehuil wat minder en viel ze gelukkig in slaap bij Rutger.

Ik ruimde het badje op, zette een kop thee en dronk gedachteloos mijn thee op

Tegen 22.00 voedde ik Joëlla, Rutger lag al in bed.

Nadat Joëlla gevoed en verschoond was, legde ik haar terug in haar bedje.

Ik ging nog even naar beneden, starte Netflix op en koos een serie uit.

Op de een of andere manier durfde ik niet te gaan slapen, iets weerhield daar in.

Nerveus zat ik was te schommelen met me benen, ik was waarschijnlijk bang dat Joëlla weer zou gaan huilen en dat het gevoel weer terug kwam.

Tegen 23.00 uur ben ik ook maar gaan slapen, na een paar keer eruit te zijn geweest voor Joëlla, ging mijn wekker er op 07.00 uur.

Ik had de wekker gezet omdat de verloskundige om 08:00 even op “Kraambezoek” kwam.

Ik klom uit bed, liep naar beneden en keek naar buiten.

Het had gevroren, Ik pakte een sigaretje (Toen rookte ik nog) en liep even naar buiten.

Ik plofte op de bank van onze overkapping, en ademde even stevig in en uit. 

De frisse koude lucht zette mij weer even met beide benen op de grond, ik rookte mijn sigaretje op en liep weer naar binnen.

Joëlla en Rutger lagen nog lekker in bed, net toen ik mijn thee wou gaan opdrinken, werd er op deurbel gedrukt. 

Toen ik de voordeur open deed, zag ik mijn tante’s stralend voor de deur staan. 

Goedemorgen! Klonk het luid en duidelijk.

Gelukkig, een stroom van rust golfde door mijn lichaam heen. 

Mijn tante trok haar jas uit, vertelde dat het druk was op de weg en warmde zich bij de verwarming.

Het had die nacht -5 gevroren, ik vroeg mijn tante of ze ook koffie wou.  

Samen dronken we samen even een kop thee en koffie, nou zei ze:”hoe is het nu met je?” 

Ik keek haar schaapachtig aan en zei:”oh wel goed hoor?” 

Weet je dat zeker, vroeg ze aarzelend.

Ik knikte wat gehaast en wipte een beetje met mijn benen heen en weer.

Je komt wat vlakjes over, als er iets is of als je bang bent dan help ik je graag hoor.

Heb je al last van kraamtranen gehad? (Of babyblues), het is heel normaal hoor om even te huilen, het even te maken met je nieuwe rol als moeder en met je hormonen.

Nee zei ik zachtjes, nergens geen last van. 

Op dat zelfde moment kwamen Rutger en Joëlla naar beneden.

Mijn tante wenste Joëlla en Rutger een goedemorgen.

“Ga maar lekker douchen hoor, Joyce” klonk het van uit de keuken, de verloskundige komt straks om 10.00 en om 11.00 het kraambezoek. 

Snel sprong ik onder de douche, heerlijk die douche en wat een rust.

Rond 10.00 ging de bel, de verloskundige!

Mijn tante verwelkomde de verloskundige:”hè hoi Veronica!! Wat leuk je weer eens te zien!”

Veronica en mijn tante kende elkaar van de opleiding en van hun werk natuurlijk.

De verloskundige ging naast me zitten op de bank en feliciteerde mij en Rutger.

“Hoe is het met jullie?”, zei ze opgewekt.

Ik vertelde mijn bevallingsverhaal van A tot Z.

Plotseling begon Joëlla weer te huilen, 

De verloskundige zag aan mij dat ik me wat op de achtergrond hield, moet je nog erg wennen, Joyce? Aan je nieuwe rol? 

Ik zei wat aarzelend:” Ja, dat zal het zijn denk ik.”

De verloskundige, Rutger en mijn tante kletsten nog wat over Joëlla, de bevalling en over koetjes en kalfjes.

Rutger liet vol trots Joëlla zien aan de verloskundige. “Ooh wat is ze mooi!” zei ze.

“Ze lijkt op je Rutger, prachtig!”. 

Joëlla begon zachtjes te mopperen, “oooh je moet weer gevoed worden” zei de verloskundige. 

Ze gaf Joëlla aan mij, dronk haar thee op en gaf aan dat ze weer moest gaan.

Ze moest nog naar twee andere kersverse gezinnen toe, ik dacht: “Wat een grote kindervriend, moet je zijn om dit beroep te kunnen uitvoeren”. 

De verloskundige vertrok en ons eerste “echte” kraam bezoek stond alweer aan de deur. 

“Oh nee” dacht ik, laat ze niet te lang blijven.

Mijn tante zag dat ik zuchtte en zei zachtjes:”niks moet hè, als het je teveel word dan ga je gewoon lekker slapen, oke?” 

Maar ik wist van binnen dat het teveel was en teveel werd, maar mensen om me heen zeiden dat het een fase was en dat het natuurlijk de hormonen waren. 

De visite ging zitten en overlade mij met vragen, 

“Hoe was je bevalling gegaan?” “Wat een leuke naam, hoe kom je er op?” 

En ik dacht alleen maar:”Ik wil graag slapen en van mijn gifwolk af!” 

In mijn volgende blog vertel ik jullie over de dag, dat Joëlla een hielprik kreeg, over de rest van de kraamweek en over het einde van onze kraamweek. 

dankjewel voor het lezen.

Tot volgende week! :)

LiefsXJoyce!