Gezondheid en trauma's

mijn man had twee kids dat ik hem ontmoette. De kinderen hadden hun moeder verloren aan kanker. De jongste was nog geen 1 dat ze overleed, de oudste was drie. De ontmoeting was liefde op het eerste gezicht.  Zowel met mijn man als met de kinderen. Mijn zoontje voelde zich meteen thuis en al snel zijn we een gelukkig gezin geworden. 

Het vergt wat geduld en begeleiding maar alle kinderen voelen als onze kids. En ik houd zielsveel van alle drie. Er was eindelijk rust, de kideren hadden zekerheid. Mama is er altijd en denken aan de echte mama mag en word aangemoedigd! Tot er iets engs gebeurde, ik moest een operatie en zou 2 weken niet in het ziekenhuis liggen. Veel voorbereidingstijd was er niet dus we hebben ons best gedaan. Dit was 2 jaar geleden. Na een moeilijke periode waarin de kinderen bij ieder dingetje bang waren dat ik weer weg zou gaan of dood, was de rust weer terug. 

Nu 2 weken terug heb ik ontdekt dat ik weer onder het mes moet, weer een riskante operatie waarna ik mogelijk doof word of gezicht verlamming krijg... mijn zorgen zijn niet eens over de operatie of de gevolgen voor mij. Maar hoe moet ik dit nu weer aan de kinderen vertellen. Weer de onzekerheid, weer de angst, weer een mama die weg moet naar dat ziekenhuis waar hun biologische mama nooit meer uit gekomen is. Ik zal niet sterven aan de aandoening die ik heb maar het is iedere keer zo zwaar voor mijn moppies. Huiled val ik iedere avond weer in slaap, hoe kan ik ze dit aandoen! Waarom moeten deze geweldige, lieve, mooie mimimensjes in hun leven zoveel pijn en angst te verduren krijgen! Ze verdienen dit niet! 

Ik voel me zo schuldig, maar ik kan er niets aan doen. Zo maar weer even flink schreeuwen op het strand. En goed uitwaaien. Maandag weer naar het ziekenhuis...