Gewoon mama

Gewoon. Gewoon mama. 

Mama. 

Ik moet er nog heel erg aan wennen. Mama...

Dat ben ik. Sinds 3 maanden nu. 

Tot voor kort was ik alleen plusmama en spraken de kinderen mij aan met m’n voornaam. Dat doen ze nu nog natuurlijk, maar nu is er ook een klein frummeltje dat mij over een bepaalde tijd mama zal gaan noemen. 

Ik hou ontzettend van het idee, want dat kleine frummeltje is alles waarvan ik niet wist dat ik het nodig had. 

Als ze bij mensen op de arm ligt of als ze met haar aan het spelen zijn wordt er heel vaak naar mij verwezen. ‘Waar is mama?’ ‘Ga je terug naar mama?’ 

Telkens ik zo’n zinnetjes hoor zou ik mezelf willen knijpen. ‘Ben ik dat echt? Hebben ze het echt over mij?’

Een tijdje geleden lag mijn mini op het verzorgingskussen en ze was heel hevig aan het trappelen met haar beentjes. 

De oudste zei toen: ‘Je mag je mama niet stampen, he.’

Ik werd er helemaal warm van vanbinnen. Wanneer hij over mama sprak, ging dat natuurlijk altijd over zijn eigen mama. Om hem nu mama te horen zeggen terwijl hij het over mij had, was heel gek. 

Intussen begin ik meer en meer te wennen aan het idee dat ik ook mama ben.

Inderdaad. Ook mama, want naast mama blijf ik ook plusmama en die rol vind ik nog steeds even belangrijk. 

De toekomst zal ongetwijfeld nog zware evenwichtsoefeningen brengen tussen beide rollen, maar daar handelen we dan wel naar als het zich aandient. 

Zijn hier nog meer mama’s die eerst plusmama/bonusmama waren en later pas mama?

Hoe was dat voor jullie?