Gewoon een beetje rust

Nadat manlief zegt dat het misschien beter is dat hij compleet vertrekt met de kinderen zodat ik de rust heb waar ik naar verlang bedenk ik mijzelf wat ik hier nu eigenlijk mee bedoel. Ik bedoel als ze weg zijn, vind ik ook geen rust.

Ik denk aan naar de wc gaan terwijl mijn peuter hard op zijn tablet slaat omdat er weer een reclame voorbij komt. Terwijl ik probeer mijn bevallingen te herleven op de wc roep ik mijn peuter om hem te helpen voordat hij zijn gloednieuwe tablet verrot maakt. Dat had ik nooit moeten doen. Ik had eindelijk rust! What was I thinking?! Met iedere reclame (die na 2 seconden alweer lijkt te verschijnen in dat rot spel) staat hij weer naast de wc-deur: "mammmaaaa?".

"Ik wil drinken." Niet "mag ik alsjeblieft drinken mama?" zoals ik hem al miljoenen keren heb geleerd en wat hij pas lijkt te begrijpen nadat ik het hem weer heb uitgelegd waarna hij weer Alzheimer lijkt te hebben. "Ik ga eerst mijn handen wassen, want ik heb gepoept". Een zin die je geloof het of niet ook ooit in het openbaar zal gaan zeggen. Gevolgd door een simpele "oh". Zo goed luisterde hij toen ik zei dat ik even aan het poepen was en hij voor de 10e keer op de deur klopte omdat er weer een reclame voorbij kwam en hij nog steeds niet het kruisje wist te vinden om hem weg te drukken.

Ja zelfs tijdens het poepen, tijdens het maken van het eerste goddelijke kopje koffie (waardoor je moest poepen), zelfs tijdens het tanden poetsen, de was doen, de vaatwasser uitruimen, de twee seconden dat je even op je reet zit. Nooit maar dan nooit heb je rust. En dát zijn de rustmomenten die ik zo mis. Gewoon even ongestoord schijten op de wc. Even in alle rust je eerste kopje koffie wegdrinken. Even ongestoord je tanden poetsen, jezelf verzorgen vóórdat je alle andere taken mag doen waar vaders blijkbaar de ondergeschikte in blijken te zijn gezien dit nu nooit aan hun gevraagd wordt.

Terwijl ik nu dit schrijf, vraagt mijn tiener waar ZIJN telefoon-oplader is. Vraagt mijn kleuter om drinken terwijl ik net die van zijn broertje heb gepakt en ik echt maar net twee seconden rustig zat. Alles terwijl manlief gewoon in zijn bed ligt te meuren en het maar raar vind als ik klaag over dat het zo laat wordt iedere dag omdat hij ook aandacht verdient aan het einde van de dag.

Maar ik dan? Verdien IK geen aandacht. Verdien IK niet even die paar minuutjes rust op een dag. Blijkbaar niet. Blijkbaar is het heel normaal. Dat moeders leven op 6 uur slaap (ja dat is uitslapen ik weet het), één bak lauwe koffie en geen enkel moment van rust.