Gewenst moederloos

Misschien een wat rare titel, gewenst moederloos. Maar hij slaat meteen de spijker op de kop. Aanstaande moederdag ben ik 8 jaar moederloos, maar officieel al veel langer. 

Zoals je al eerder kon lezen, ben ik een KOPP kind. Kind van een ouder met psychische problemen. Mooier kan ik het niet maken helaas. Mijn moeder zat ernstig in de war met zichzelf en heeft ons bizarre dingen laten geloven, allemaal om de echtscheiding "te winnen" met als prijs de kinderen. 

Wat achtergrond informatie, want dat heldert de boel misschien wat op. 

Mijn moeder is na een lang traject via KI, zwanger geworden. Wij, mijn zus en ik, zijn van een zaaddonor. Een anonieme, wat toentertijd nog kon. Wij waren dus erg gewenst, zou je zeggen. Tot bleek dat mijn moeder problemen had. (Deze heb ik overigens allemaal achteraf aangehoord van mijn tantes..) Mijn moeder had gokproblemen, gaf graag geld uit aan gokken. Het zuurverdiende geld van mijn stiefvader wat hij kreeg, gaf ze uit als water. Toen ik 3 jaar oud was, zijn ze gescheiden. En toen liep het uit de hand. Volgens mijn moeder, had hij aan ons gezeten op verkeerde manieren. De raad van bescherming en de kinderrechter zijn er zelfs bij komen kijken, er kon niks feitelijk bewezen worden maar toch verloor hij de voogdij. Jaarlijks moest zij ons schoolrapport opsturen en een schoolfoto. Meer niet. In onze jeugd, kwam hij vaak aan de deur, hij wilde de smet van zijn naam hebben. Hij stuurde verjaardagskaarten en zo kregen we ook cadeautjes van hem. Mijn moeder wilde het niet hebben, ze wees elk soort contact af en hij zou ons stalken. Met die indrukken, is onze jeugd besmet geraakt. We waren bang voor hem! 

Fast forward, maar mijn 18e levensjaar. (God, wat klinkt dat wijs..) Ik werk als huishoudelijke hulp in de thuiszorg,  heb net een leuke jongen leren kennen en ben verliefd. Maar thuis, thuis is het vreselijk.

Ik heb astma, ben allergisch voor Joost mag weten wat allemaal, mijn moeder rookt als een stoomboot en is hele dagen weg naar de manege. Om haar zogenoemde depressie te overwinnen. Hele dagen weg, betekend aan de ene kant rust maar aan de andere kant stress. Wie zorgt er voor het eten? Wie haalt de boodschappen? Wie betaald de rekeningen? Ik. Ik deed bijna alles thuis. Ik had dagelijks hevige ruzies met mijn moeder of mijn zus. Wat erop neer kwam is dat ik elke avond op mn kamer zat, achter de pc. Weg van alle stress, in een wereld waar ik mezelf neer kon zetten als ik wilde.

 Als het dieptepunt bereikt wordt, zie ik pas dingen in. Op 1 avond, net nadat die leuke jongen weggaat, belt mijn stiefvader aan. Ik ben doodsbang en vertel dat later op de avond aan mijn moeder als ze thuis komt. Het wordt een hevige ruzie. Uiteindelijk bel ik die jongen hevig huilend op, het gaat zo niet langer meer. 

Bij die jongen in het weekend, waar ik mezelf kon zijn. Na 3 maanden verkering te hebben, wordt het wat serieuzer. Ik word ontslagen wegens economische redenen en besluit mijn verlofuren op te nemen. Ik ga op 'vakantie' naar hem toe. Hij weet van de hele situatie af. En vertel later, ook mijn schoonouders het hele verhaal. 

De relatie tussen mij en mijn moeder verslechterd. Want ik ben natuurlijk uit het niets vertrokken. Ze snapt er niets van. Hoe moet ze het nu allemaal redden?! Een paar keer gaan we nog langs, maar het voelt alsof we moeten. We moeten erheen en we moeten leuk doen. Uiteindelijk na een paar maanden, barst er een bom. Een woordenwisseling tussen mijn moeder en mij. Als we willen dat zij op mijn vriend zn verjaardag zou komen, moesten we eerst maar weer eens een keer bij haar langskomen. Maar zo werkt dat niet.. 

Ik besluit haar te negeren. Dat duurt 7 maanden. Ineens neemt zij contact op, dat ze wil praten. Ik nodig haar uit, na lang overleggen met mijn vriend en schoonouders. Ik ben achterdochtig maar er staan nog een hoop spullen van mij bij haar, die ik graag terug wil. We maken een afspraak. 1 dag voor moederdag spreken we af. 

Ik ben alleen thuis als ze langs komt. Ze begint over de koetjes en kalfjes en vraagt hoe het gaat. Het gaat super goed met mij. Ik begin mijzelf weer te worden en heb zelfs mijn rijbewijs gehaald. Als ik vraag hoe het met haar gaat, krijg ik het bekende antwoord. Slecht, dit niet goed, dat niet goed. Dan ineens veranderd haar houding en zet ze een aanval in. Dat ik niet de dochter was die zij opgevoed had. Dat ik tegen haar sprak als een vreemde. Ik zeg mijn (voorop bedachte) zegje en zij zet er een streep onder. Als ik zo'n dochter zou zijn, had ze mij liever niet in haar leven. Ze gaf de spullen, deed haar koffer dicht en vertrok. "Het beste met je", waren haar laatste woorden. 

Bijna 8 jaar geleden. En ik moet je eerlijk bekennen, ik mis haar geen moment. Omdat ik nooit een échte moeder gehad had. Die heb ik nu wel, mijn schoonouders hebben mij met open armen vanaf dag 1 ontvangen. Want die leuke jongen van toen, inmiddels zijn we al 11 jaar samen, hebben we 2 kinderen en een eigen huis. Wel moet ik eerlijk zijn, ik ben mezelf nog steeds aan het vinden. Mijn verleden heeft zeker wat schade achtergelaten. 

Hoe ik trouwens weet dat mijn moeders verhaal gelogen is? Na een paar jaar, is mijn moeder in hetzelfde dorp verhuisd en later had ze weer verhuisplannen. Rond die tijd, heeft mijn zus ook het contact met haar verbroken. We verloren een moeder, maar kregen er liefdevolle tantes voor terug. We namen contact op met ze en werden met liefde ontvangen. Nog steeds. Ze zijn als een échte moeder voor me. Dus ik ben gewenst moederloos omdat ik zoveel beter zonder haar functioneer. En dat ik er zoveel liefde voor terug gekregen heb, kon ik mij nooit voorstellen. 

Mijn kinderen zullen opgroeien met maar 1 setje opa en oma. Maar wel een setje, wat liefde geeft voor 2. Ze weten niet beter maar komen zeker niks tekort...