Gesprek tussen moeder en dochter

‘Ik is dat niet eerlijk mama!!’

Nou, ik vind dat ook niet eerlijk Blossom!

‘NEE IKKE is niet eerlijk vind dat..’

Oke Blossom..

Ik weet niet zo goed wat we niet eerlijk vinden en volgens mij weet ze het zelf ook niet zo goed, wel weet ik dat ik momenteel met een twee jarige discuseer over iets wat we blijkbaar niet eerlijk vinden.

Vervolgens vertel ik haar dat het niet zo smakelijk is om tijdens het eten (??) je voeten op tafel te leggen en vind Blossom het nodig om als reactie daarop een keer diep te zuchten en met haar ogen te rollen.

Awesome!

Pixie.. kom op prinses, nog een kleine hap en je bordje is leeg!

’Nee ikke is prinses Mama!’

Ja Blossom dat klopt maar Pixie is ook mama’s prinsesje toch?

‘Nee mama, pixie is baby toch.. IKKE is prinses’

Hm-hm.. ik rol een keer met mn ogen en terwijl ik dat doe besef ik waar Blossom deze houding vandaag heeft!

Yup.. duidelijk een kind van dr moeder.

Vandaag besloot Blossom dat ze geen luier meer nodig had, ze kon zelf aangeven dat ze moest plassen en eerlijk is eerlijk.. so far so good! Grappig dingetje is dat ze van het toilet afkomt, haar onderbroekje omhoog heeft getrokken en daarin netjes een inlegkruisje heeft gelegd. - Ikke is klaaaar, schreeuwt ze trots.

‘Ikke geen champignon (tampon) in mijn billetjes hoor mama, ikke heeft niet bloed in de billen!’ (Waargebeurd verhaal, vraag me niet hoe of wat but is happened!)

Ja hoor.. 2,5 going on 15!

‘Mama.. mam.. Mamaaaaa - Kylieeee’ 

Kylie? Vraag ik verbaasd. 

‘Ja, Kylie! Jij is dat toch? Ik is Blossy, papa is Filip, Pixie is baby en jij is Kylie toch?’ 

Touché

Soms weet ik niet of ik moet lachen of huilen.. of moet huilen van het lachen.

Blossom heeft praatjes, weet ontzettend goed wat ze wil.. ze geeft haar grenzen aan, laat zich niet op dr kop zitten en is voor niets en niemand bang. 

Ooit zei mijn vader tegen mij.. ‘De eerste jaren leer je ze lopen en praten.. de jaren daarna wil je vooral dat ze stil zitten en zwijgen’

Ik moet daar nog altijd om lachen als ik daar aan denk.

Mijn kleine Blossom is al sinds de geboorte van Pixie niet meer klein en ik merk dat ik haar ook echt behandel als ‘De grote zus van..’ 

- Pixie trekt aan Blossom’s haren en ik leg haar uit dat Pixie het bedoeld als spelen dus vraag ik haar niet zo boos te grommen naar haar zusje. (Juist, ik vraag mijn dochter of ze wil stoppen grommen.. want dat doet ze)

- Pix pakt haar flesje af en om tranen te voorkomen zeg ik tegen Blossom dat zij Pixie dr flesje dan maar even moet pakken.. Pix is tenslotte nog maar een baby. 

Door de dingen die Blossom zegt en doet vergeet ik soms dat ze ook nog maar 2,5 is. Naast haar zusje van 1 jaar lijkt ze ook al een hele flinke dame. 

Maar als we dan savonds voor het slapen gaan nog even samen op de bank kruipen en Blossom een nestje maakt in mijn armen kan ik niet anders dan naar haar kijken en denken: Mn lieve kleine Bloss, je bent ook nog maar zo’n mini mensje.. kon je maar altijd zo klein blijven en terwijl ik dat denk en bij die gedachte wegsmelt kijkt ze me aan met die grote blauwe kijkers van dr en zegt ze: ‘Kylie, pak jij mn theetje even? 

Eeeeeen weg moment!