Gesloten psychiatrische afdeling #26

pfff ik sta op met een zwaar hoofd, heb weer onwijs slecht geslapen. Ik hijs mezelf uit bed. Natuurlijk omdat B zo komt. Maar ik heb ook een flink aantal therapieen op het programma. Ik kijk in de spiegel en kom tot de conclusie dat het er vandaag mee door kan, en maak me een beetje op.

Tijdens het ontbijt zegt Tim "Nou ik moet flink wat gespreken voeren, janneke, Maria, irma en Sandra jullie worden morgen besproken en we moeten dus een voorbespreking doen" Nou het laatste waar ik zin in heb is een gesprek met Tim. Ik besluit te wachten tot de late dienst misschien zit er iemand tussen waar ik me wel fijn bij voel.

Tijdens de eerste therapie blijft B maar huilen, hij krijgt tandjes, dus ik besluit therapie te onderbreken en mijn kleine mannetje te troosten. Wanneer ik op bed zit met B en wat favoriete speeltjes en lekkere snacks, komt inge van de verzorging binnen. "Sandra ik wil met je de voorbespreking doen" Oh bah als ik met iemand nog slechter kan opschieten met Tim is het inge wel. "Uhm ja oke" antwoord ik wat twijfelachtig. 

"Oke,wat wil je kwijt?" "Hmm" ik blijf even denken. "Nou Tim heeft vaag verteld dat ik rond pasen een flexibele ontslag datum heb en ik wil weten wanneer dat is". Weer moet ik denken "ja en dat ik het gevoel heb achteruit te gaan ipv vooruit, dagen thuis zijn zo moeilijk voor me" het word een heel verhaal dat ik me er nog niet klaar voor ben, kleine tranen druppelen over mijn wangen maar ik blijf vertellen. Opeens zegt inge "ja maar je doet ook niet je best om naar huis te gaan, je blijft altijd in het ziekenhuis of op de afdeling " -bam- de man met de hamer slaat tegen mijn hoofd. Ik ben opgenomen zonder enkele vrijheid, om redenen. Later kreeg ik de vrijheid in het ziekhuis te blijven, toen 1 dag en nacht per week naar huis. Maar verder ben ik nooit begeleid of had ik enig idee wat er van me verwacht werd, ik deed waar ik me goed bij voelde. En ik heb een klein mooi mannetje wat nog slaapt om de anderhalf uur 

Gelukkig vertrekt inge snel daarna en ik barst in huilen uit. Hoezo ik doe mijn best niet? Ik vecht vecht al 6 weken tegen een zware diepe zwarte postnatale depressie, misschien wel al 7 maanden! Ik doe wel mijn best, ik wil ook de oude ik weer worden. Maar ik heb het gevoel dat het nooit meer zo word. Terwijl ik nog in tranen zit word er weer op de deur geklopt. "Ja" zeg ik zachtjes en inge staat weer in mijn kamer. "Ik heb het er met Tim over gehad en die zegt dat hij heel duidelijk -de datum- heeft gezegt" -over de datum laat ik me verder nog niet uit- "Nou heb heb die datum nog nooit gehoord" zeg ik zachtjes. "Tim zegt dat hij het heel specifiek heeft benoemd" "oke" zeg ik en ik draai mijn hoofd weg. Ik hoor inge vertrekken. En ik barst weer in tranen uit. Even heb ik het plan om mijn koffers nu te pakken en morgen te vertrekken, maar al snel zet ik het plan uit mijn hoofd en besluit ik naar mijn paaz maatje te gaan om mijn hart te luchten.

Ik heb totaal geen idee hoe ik het allemaal moet gaan doen. Ik voel me tussen wal en schip, hier niet meer welkom en thuis nog niet thuis. Maar laten we het uiteindelijk positief houden, misschien word mijn thuis wel vanzelf mijn thuis, als ik verplicht ben om daar te zijn.. 

en zijn we weer als een gezin samen. 

Oke, dit was mijn droom toen B er net was, tot die postnatale depressie kwam die alles plat trapte, maar wie weet word het snel werkelijkheid...