Gesloten psychiatrische afdeling #19

afgelopen donderdag heb ik een duik naar beneden gemaakt. Ik belde bart op voor wat steun "Bart ik weet het allemaal niet meer" zo machteloos als bart is aan de andere kant van de lijn "maar meid je bent op de goede plek en op de goede weg" "Jaaaa ik was op de goede weg maar nu voel ik me kut en down en pff ik zie het niet meer zitten hoe kan ik ooit nog beter worden als het naar 5 weken hier niet lukt" ik probeer niet in huilen uit te barsten, nee ik hoef er geen moeite voor te doen het lukt nu ook niet. Hmm al snel hang ik op. Ik loop richting de badkamer, ik kijk in de spiegel. De meid met de hagel witte huid en sluik donker haar is nog niet verdwenen. "Ga toch weg" zeg ik tegen het meisje in de spiegel. 

Ik vertrek richting de woonkamer -slof slof slof- mijn 2 maten te groot pantoffels aangehouden. Ik kom bij de puzzel! "We hebben het laatste stukje voor jou over gelaten" ik moet lachen en voel me snel weer beter. Later als ik in bed lig denk ik " pfff gelukkig was het weer alleen even snel kopje onder in emoties" B moest ook altijd huilen bij babyzwemmen. Ook daarom moet ik weer lachen en val tevreden in slaap.

Nu is het zaterdag ochtend en de klok geeft kwart over 9 aan. Tijd voor het ontbijt. Vandaag ga ik naar huis om 12 uur zal Bart mij ophalen voor het ziekenhuis. Ik heb er wel zin in maar ik weet ook hoe ik mij voel als ik zondag om 12 uur weer terug ben. Overprikkeld, moe, onrustig ik probeer dit los te laten maar is soms wel heel lastig. Ik kan aan de andere kant weer niet wachten om gezellig met zijn 3e te zijn. Wat kan het allemaal ingewikkeld zijn zeg! 

Ik heb al een ontslag datum gekregen. hij is over 3 weken, maar nog flexibel ook spannend! Woe weet woon ik over 3 weken thuis en sta ik mijn thuis in de paaz af aan iemand die het net zo hard nodig heeft als ik 5 weken geleden! Spannend!