Genieten? Wat is dat?

Viënne is thuis! 

Wat waren we blij toen we het Maasstad Ziekenhuis uit liepen met ons kleine sterke wondertje. Daar was het gevoel weer. Geluk. We hebben haar in de auto gezet en reden net de snelweg op. Het was akelig stil in de auto. Mijn vriend keek mij aan en vroeg wat ik dacht. ''Gaat het goed met haar? Ademt ze nog?'' Direct heeft hij de auto op de vluchtstrook gezet en ben ik bij Viënne achterin de auto gaan zitten. Weer hield ik mijn vinger voor haar neusje en voelde wat ik een half uur na haar geboorte ook wilde voelen: kleine zuchtjes adem. ''Het gaat goed met haar'' zei ik en we vervolgden onze weg. 

Thuis aangekomen had familie versieringen opgehangen om te vieren dat Viënne thuis was. Onze allerliefste kraamhulp kwam ons 's middags helpen. We hadden Viënne natuurlijk alleen nog maar verzorgd met verpleegsters om ons heen, dus dit was allemaal nieuw. 

De eerste nacht in haar eigen wiegje. Wat was dat spannend. Geslapen hebben we niet echt. Bij ieder kreuntje dat we hoorden, stonden we beide direct naast haar wiegje om te kijken of het goed ging. Viënne sliep heerlijk in haar wiegje. 

De dagen vlogen voorbij. We kregen steeds meer vertrouwen in Viënne. Ze liet ons zien dat het goed met haar ging en dat ze écht een ''normale'' baby is. 

Die roze wolk, waar ik eigenlijk erg naar uitkeek toen ik in verwachting was, bleef verschrikkelijk uit. 

Vele lieve berichten en kaarten hebben wij mogen ontvangen van zoveel bijzondere mensen. Wij wisten dat we lieve familie en vrienden om ons heen hebben. Maar dat die mensen, ook weer lieve mensen om hen heen hebben en die mensen ook weer lieve mensen kennen, dat hadden wij niet verwacht. 

Af en toe kwam het woordje 'genieten' voor in de berichten of kaarten die wij ontvingen. ''Nu kunnen jullie lekker genieten met elkaar'' of ''Eindelijk is het tijd om alleen maar te genieten''. Maar wat is dat eigenlijk? Genieten? Bewust probeerde ik het genieten te forceren. Je hoort toch te genieten wanneer je zo'n lief kleintje bij je hebt? Je moet toch genieten als je haar lekker ziet slapen? Of wanneer je met het complete gezin samen op de bank zit? Wat ik ook deed, het lukte mij niet. De golf van liefde die je hoort te voelen en waar iedereen over spreekt, had ik niet. Het intense geluk wanneer je je kleintje bij je hebt, voelde ik niet. Ik voelde eigenlijk helemaal niets. Ik zorgde voor Viënne, zo goed als ik kon. Ze kon het immers niet zelf. Maar van haar genieten? Nee, verre van eigenlijk. 

Door wat we hebben meegemaakt met Viënne kregen wij maatschappelijk hulp. Weliswaar via de telefoon, maar iedere keer als wij hadden gesproken met hem, luchtte het toch weer een beetje op. Maar het 'geen gevoel' dat ik had bleef. Samen met de maatschappelijk hulp heb ik dit besproken. Hij adviseerde mij om mijn huisarts hierover in te lichten. Binnen een maand zat ik bij de psychiater voor een intakegesprek. Diagnose: Postnatale Depressie en PTSS. We zouden een traject van diverse behandelingen gaan beginnen. 

Postnatale depressie. Iets dat ik alleen kende van de film ''Komt een vrouw bij de dokter'', waar de moeder een ontzettende afkeer heeft tegen haar kind. Maar dat had ik toch niet? Ik zorgde toch voor Viënne? Ik gaf haar eten, deed haar wassen, zorgde dat haar bedje lekker warm was. Dat had toch niets te maken met afkeer? Maar genieten kon ik niet van haar. Het gevoel dat zij de allermooiste en liefste baby van de wereld was, had ik ook niet. Ik vond Viënne leuk, maar net zo leuk als andere baby's om mij heen. 

Ontzettend schuldig voelde ik mij vooral. Viënne had toch niet voor zo'n moeder gekozen? Viënne heeft toch alle liefde van de wereld nodig? Liefde, die ik haar probeerde te geven, denk ik, maar zeker niet zoveel als dat zij eigenlijk zou moeten krijgen. Schuldig voelde ik mij. Schuldig voor het feit dat ik eigenlijk alles op de automatische piloot deed. Als een soort robot. Zonder écht gevoel. Wat had ik dat kleine humpie aangedaan. 

Inmiddels zijn we alweer een aantal maanden verder en slaat de behandeling goed aan. Ik heb medicatie gekregen om het allemaal wat overzichtelijk voor mijzelf te maken. Daarnaast ben ik begonnen met EMDR therapie. Dit helpt bij trauma verwerking. Intens is deze therapie wel, maar zoals we in Rotterdam zeggen; ''Mouwen opstropen en niet lullen, maar poetsen''.  Na de EMDR betrapte ik mijzelf erop dat ik nu wat vaker geniet van Viënne. Ik begin haar inderdaad het allerleukste wezentje op de wereld te vinden. En ik kan nu voor de volle 100% zeggen dat ik ontzettend veel van haar houd en intens trots ben dat zij mij nu, af en toe, 'Mamma' noemt! 

Binnenkort start ik met groepstherapie. Ik kijk er stiekem een beetje naar uit.  

Waarom ik dit wil delen is, omdat er misschien meer mamma's zijn die dit gevoel hebben. En dat is helemaal niet erg! Het maakt je niet minder moeder. Het maakt je geen slecht persoon. Je hebt alleen een beetje hulp nodig. Zoek die hulp. Je zal een hele grote steile berg moeten beklimmen, dat zal zwaar zijn, maar het is het allemaal waard. Want ik kan je verzekeren, ik ben bijna aan de top en het uitzicht wat ik nu zie, is al mooi, laat staan boven op die berg. 

Hoe je het ook wendt of keert, het is in ieder geval zoveel mooier als in het dal.