Genetisch onderzoek & nog meer

Hallo allemaal,

Het is even stil geweest, maar dit komt doordat er momenteel teveel van alles speelt. Wij zijn op vrijdag 06-06-2022 naar het ziekenhuis geweest. Zoals in de post hieronder had ik verteld waarom. Het is inmiddels nummer 11, en de moed zakt ons letterlijk in de schoenen. We kunnen niet meer. En dan de regels etc van het ziekenhuis, de onzekerheid over de toekomst. We weten het even niet meer.

Kort verhaal lang, we zitten nu vol in de onderzoeken, eerst volgt er een genetisch onderzoek en dan na 3 maanden nog een ander onderzoek. Eerst moeten alle stomme HCG hormonen uit me lichaam zijn, ik voel van alles en ik kan er niks mee. Ik word niet goed van overal om mij heen zwangerschappen en aankondigen. Om de stomste film kan ik al gaan zitten janken.

Ik hoop dat we in oktober verder komen en weten van hoe en wat. Maar ik hoop ergens ook nog steeds dat het niet nodig zal zijn om die laatste ellendige poging te doen. Ik zie het niet zitten om al die spuiten en extra hormonen in me lichaam te hebben. Ik weet ik doe het voor een doel, maar ik mag er best tegen op zien, want het is niet niks.

Ook voor mijn partner valt dit echt niet mee. Hij staat met zijn rug tegen de muur want hij kan niks doen. Als er alleen maar voor me zijn en me vast houden, met me mee huilen. Maar ook hij zit met emoties, gevoel, frustraties. En ook voor hem valt het niet mee als er weer eens mensen aankomen die zwanger zijn of aankondigen dat ze zwanger zijn.

Begrijp ons niet verkeerd want niemand gunnen we dit, maar vooral ons zelf gunnen we het op dit moment iets meer dan andere. En we weten dat we niet alleen zijn die hiermee worstelen, of die hetzelfde mee maken. Maar soms voelt het wel alsof je alleen bent hier in, ook al heb je, je partner naast je.

Ik zou niets liever willen dan nummer 12 lukt en goed blijft gaan. Ik zou niks liever willen dan mijn liefde willen delen met niet alleen mijn partner. Maar ook met een stukje van ons beiden. We kunnen dit samen aan ook al is het niet altijd even makkelijk.

Schrijven helpt soms wel. Maar de laatste tijd komt er niks meer uit. Heb nergens meer zin in, en voel me gewoon leeg. Ik weet dat dit misschien ook wel een periode is. Maar niemand die snapt mijn gevoel zo goed op dit moment als mijn partner.

Ik hoop dat ik binnenkort wel leuk nieuws mag delen tot betrekking met ons. Maar voor nu heb ik er een heel hard hoofd in.

Veel liefs.