Generatie trauma deel 2

Triggerwaarschuwing: seksueel misbruik, incest

Alweer een mooie quote van mezelf van enkele tijd terug waar ik niet meer achter sta. 

Het is inmiddels een maand terug dat ik mijn eerste post over generatie trauma heb geschreven. Na het schrijven en plaatsen van deze post is mijn hoofd gecrasht. Ik denk dat dit de beste omschrijving is.

Erkenning voor de dysfunctie van de gezinsdynamiek of in mijn geval de relatie tussen mijn moeder en mij, waarvan je meer dan 25 jaar van overtuigd was dat deze wel goed was, is heftig.  De term 'emotionele verwaarlozing' bracht een hele hoop teweeg.

In December van 2022 ben ik met mijn familie op vakantie geweest. [Stiefvader, moeder, broer+schoonzus+nichtje, manlief+kindjeslief] 
Het oorspronkelijke plan was dat mijn biologische broer ook mee zou gaan. Echter is dit er (goddank) niet van gekomen.
Niet al te lang vóór deze vakantie heb ik 'geschreven zonder te schrijven'. Ik kan stukken tekst schrijven zonder dat ik onthoud wat ik schrijf. [daarover later meer :') ]
In deze tekst ben ik erachter gekomen [fucking wild, iets schrijven, het vergeten en vervolgens teruglezen en realiseren dat dit de waarheid is] dat mijn biologische broer me willens en wetens seksueel misbruikt heeft. Mijn hele jeugd lang. Vanaf... dat ik 2.5 was tot 2017 (meen ik, ik kan niet goed bij deze herinneringen). Een geheim dat zo fucking groot is en zo ontzettend belangrijk is om op te handelen, dat ik niet om kon gaan met het feit dat ik geforceerd hem in de buurt van de kinderen zou hebben en 'normaal' zou moeten doen. Als ik de herinneringen verdrongen heb omdat ze te heftig zijn om mee te dealen, wist ik zeker dat ik heftig zou gaan dissociëren wanneer hij in mijn buurt zou zijn. En wanneer ik dissocieer, ben ik niet emotioneel bereikbaar voor mijn kinderen. Een situatie die ik niet wil hebben.

Ik heb geprobeerd om mijn biologische broer met behulp van een cryptisch appje zelf de vakantie af te laten zeggen, zodat ik  mijn moeder niet zou hoeven betrekken in deze situatie. Maar, uiteraard, zoals het hem betreft, hij, meester in manipulatie, heeft hij onze moeder erbij betrokken. Heeft hij haar gevraagd waar ik het over had.
De middag nadat ik het appje gestuurd had, kreeg ik mijn moeder boos aan de telefoon. Hoe ik het durfde om dat appje naar hem te sturen, dat zij hem nu heeft moeten vertellen dat hij ook seksueel misbruikt is door bio pa. Dat hij daardoor niet mee gaat op vakantie.
Toen moest ik met de billen bloot.


"Bio broer heeft me vroeger ook seksueel misbruikt." Al huilend, kwetsbaar, ongelukkig aan de telefoon tegen mijn moeder. 
Stilte.
"En wanneer dan?" Haar stem, koel, afgemeten, afstandelijk.
"Onder andere in Vleuten." [toen zat ik in groep 7 & 8, hij zat toen op middelbaar klas 2 en 3. meen ik]
Stilte.
"Ik geloof je niet." 

Opnieuw ben ik aan het dissociëren tijdens het schrijven over deze gevoelige en persoonlijke dingen. Ik kan nu niet terughalen hoe het gesprek precies is gegaan en exacte details over de tijdlijn zijn ook wat wazig. [again, daarover in een andere post meer]

Het gesprek was geen fijn gesprek. Mijn moeder klonk het hele gesprek skeptisch. Leek alles in twijfel te trekken. Hoewel dit gesprek geen lang gesprek was, was het een kwetsend gesprek. Verwijtend naar mij toe. Want HOE DURFDE IK op deze manier de vakantie te verpesten. 

Een referentie naar mijn bio oom, die deze bedreigingen uitte als hij niet kreeg van mijn ouders wat hij wou. Een bedreiging die hij uitte 'omdat hij het slachtoffer was van het leven'. [dit komt vast ook nog wel aan bod]
Niet alleen een referentie, maar ook een verborgen dreigement. Hoewel moederslief later beweerde dat ze hEt NaTuUrLiJk nIeT zO bEdOeLdE.

Gelukkig hadden we 3 afzonderlijke huisjes geboekt. Een voor manlief, kindjeslief en mij. Een voor mijn ouders. Een voor broer, schoonzus en nichtje.

Omdat wij het grootste huisje hadden, was ons huisje de afgesproken plek om de gezamenlijke momenten te houden. (Ontbijt/lunch en avondeten.)  *dissocieermodus geactiveerd, BOOP

Een voordeel èn een nadeel. Nee, scratch that. Alleen een nadeel. Want diegene die je wilt vermijden die komen hoe dan ook naar je huisje toe. 
Tijdens die vakantie was Liv ... 7 maanden oud en at ze nauwelijks vaste voeding. Ook viel ze toen alleen naast mij in bed in slaap en werd ze snel wakker wanneer ik het bed verliet. De avondmaaltijden kon ik vermijden, vrij gemakkelijk. De ontbijt/lunches helaas niet. 
Goed. Verder verliep de vakantie kut. De hele tijd je eigen ouders proberen te vermijden maar tegelijkertijd ook mooi weer proberen te spelen tegen de kinderen om ze vooral zo min mogelijk last te laten hebben van de spanning die er speelt. Het was naar.

Ook vond ik het echt heel jammer dat ik weinig tijd met mijn broer, schoonzus en nichtje door heb kunnen brengen. Ik heb mijn broer wel de eerste avond van de vakantie op de hoogte gebracht van het seksuele misbruik van bio broer. Hij geloofde me direct. 

We wisten allemaal (manlief & ik + mijn ouders) dat er een gesprek ging volgen. Een openhartig gesprek. Waar meer feiten op tafel zouden komen te liggen. 

Een korte samenvatting met wat 'ongeveer quotes':
"Ik heb je nooit geloofd." (Mijn moeder, die refereerde naar het misbruik van bio pa, waar ik al 4 jaar mee bezig ben dit te verwerken en een traject bij Psytrec heb gevolgd)
"Zoiets zou hij nooit doen."
"Ik denk dat je geestesziek bent."
"De mensen bij het GGZ zijn prutsers, je word alleen maar slechter."
"Ik wil de oude [naam] terug." - stiefvader
"Je hebt gezorgd dat ONZE GAST de vakantie heeft afgezegd. Zo vaak zien we hem ook niet meer." - stiefvader
"Waarom ben je niet weggelopen?" (Mijn moeder, die refereerde naar het seksuele misbruik van bio oom die onder andere plaats vond toen ik 16 was)
"De feiten kloppen niet. Waarom zou hij dit doen? Waarom heeft hij het toen niet gedaan?" (Mijn moeder, die refereerde dat het seksuele misbruik van mijn bio pa niet plaats had gevonden op de momenten waarop 'zij verwacht' dat het plaats zou vinden, zij waren toen al gescheiden)

Het was geen goed gesprek.

Ik denk dat het aan de hand van de quotes voor de hand ligt dat mijn vertrouwen beschadigd is. Ik heb mijn diepste, meest zware geheim verteld aan mijn ouders en ik werd uitgemaakt voor leugenaar (waar indirect mee gezegd wordt dat mijn ouders al 4 jaar 'doen alsof' ze me geloven), geestesziek en dat ik veel eigenschappen heb die overeen komen met bio pa. 

Tijdens het gesprek heb ik nog met mijn ouders 'mee' gepraat. Gezocht naar een oplossing. 'Hoe nu verder?' Ik, de persoon die slachtoffer is geweest van het misbruik, moest op zoek naar een oplossing. Ik, de dochter, probeerde de situatie op te lossen. 

Ik. De dochter. 

Na het gesprek hebben mijn ouders en ik elkaar een maandlang niet gesproken. Ik heb ze na het gesprek nog een lang appbericht gestuurd, daarna hebben zij (vooral mijn moeder) ook nog wat lange appberichten gestuurd en toen heb ik besloten om even afstand van ze te nemen. To gather my thoughts and research my needs.  [sorry, krijg het even niet voor elkaar in het Nederlands]

Maar de 60ste verjaardag van stiefpa kwam eraan. En ja, het zou wel vervelend zijn als we daar niet bij zouden zijn. Ik heb met mijn moeder afgesproken om samen naar de Action te gaan. Een activiteit waarbij ik op 'veilig terrein' was en waarbij ik weg kon wanneer het niet goed ging. Na het winkelen ben ik mee gegaan naar hun huis en heb ik daar koffie gedronken. Een gesprek gevoerd. We hebben zogezegd dingen 'uitgesproken'. Beter gezegd, ik heb mezelf aangepast om weer aan hun wensen te voldoen. Gevraagd of ze me geloofden. Of ze nog van me hielden. Dat soort shit. 

Maar ik ben hun dochter. Ik zou hier niet naar hoeven vragen. Dit zouden zij tegen mij moeten vertellen. 

Ik heb het gesprek naderhand zo in mijn hoofd verdraaid dat het eruit zag als een positief gesprek. De volgende dag zijn we naar mijn stiefvader zijn verjaardag gegaan. Waar ze gelukkig wel het respect hadden om bio broer niet uit te nodigen.

Vermijding zit in mijn DNA. Elk gesprek dat ik voorzichtig aan ging over het misbruik, de complicaties ervan, het verdriet, werden 'afgedaan', weggewimpeld. 

Op de opmerking: "Ik wil hem nooit meer zien."
"Dat gaan we nog wel zien," mompelde mijn moeder. 

Wat ik ook vertelde, wat ik ook voorzichtig deelde (geloof me, geen trauma-inhoudelijke dingen), er was geen reactie. Ik deed het constant af en keurde het constant goed onder het mom: 'dit is ook heel moeilijk voor jullie!!!!!!!1!11!11!!!!1!1!!1' Ik supportte mijn moeder met haar gevoelens over het seksuele misbruik. Ik hielp haar met háár gevoelens. Ik praatte zelfs het gedrag van mijn bio broer goed 'omdat het hem ook overkomen was'. Terwijl zij niet thuis gaf wanneer ik haar support nodig had met mijn gevoelens.

Bio broer had (en heeft (': hè, mams.) nog steeds prioriteit. Ja, vooruit: 'we nodigen hem nu even niet uit op verjaardagen'. 

Het is niet nieuw, dat mijn bio broer prioriteit heeft boven alles. Hij is zielig, hij mist een been, hij kan dingen niet, zijn ex is overleden en daarom vindt hij het moeilijk om contact te hebben/interesse te tonen voor mijn kinderen. Zijn ex is enkele tijd na de geboorte van de jongens overleden.

To be fair: het verliezen van je geliefde waar je (waarschijnlijk) ook een kinderwens mee had, is ook moeilijk. Dat zal ik nooit ontkennen. Op rouw staat geen tijd, dat hij de periode na haar overlijden 0 aandacht aan mij en de kinderen heeft geschonken, in mijn mening heel logisch. Zoiets duwt je in een diepe depressie.

Maar bijna 2 jaar later (again, er staat geen tijd op rouw): geen 'gefeliciteerd', kaartje, whatever de fuck. Geen kraambezoek bij nichtje. Niks. Nada. Noppes. 
Had ik zoiets geflikt als de situatie omgedraaid was, had mijn moeder compleet haar shit geflipt. Want 'hoe moeilijk is het nou om een berichtje te sturen'.  Dit is eigen invulling, maar iedere keer als ik het erover had dat ik dit lastig vond, dat mijn bio broer geen interesse in mijn kinderen toonde en ze zelfs vermeed tijdens de zeldzame momenten dat de familie bij elkaar was en zelfs denigerende opmerkingen over ze maakte, wuifde ze dit weg en antwoordde altijd met een 'ja maar'. Geen erkenning voor mijn gevoelens. Altijd de 'ja maar'. 
En zo is het altijd geweest.

Niet alleen als het ging om bio broer, maar eigenlijk altijd als ik moeilijke gevoelens besprak. De 'ja maar'. En die 'ja maar' klinkt ook zo logisch. En je bent toch even met haar erover in gesprek geweest en je hebt het erover kunnen hebben. 

Maar blijkbaar is de non-erkenning van gevoelens emotionele verwaarlozing.

Maar blijkbaar is het niet normaal wanneer je de gevoelens van je moeder probeert te beschermen, kostte wat het kost.

Maar blijkbaar is het niet normaal als je je moeder 'niet tot last wilt zijn' met je verdriet.