Gelukkiger worden door te kiezen

Ik kan me voorstellen dat dit blog bij sommige de verkeerde snaar kan raken. Want als je zegt ‘altijd’, zeg je indirect dat er geen uitzonderingen zijn. Deze uitspraak heeft wat mij betreft dan ook echt betrekking op iedereen, overal en in welke situatie dan ook. Je hebt altijd een keuze en zodra je inziet wat ik hier precies mee bedoel, kan het je helpen in lastige situaties en momenten. Het heeft mij in ieder geval vele malen gemotiveerd om te gaan voor een keuze die mij het meeste dient. Na het lezen van dit blog zal je begrijpen wat ik hiermee bedoel en hoe het jou, vanaf vandaag, kan helpen te doen wat het beste is voor jou.

In mijn vorige blog vertelde ik over de periode die leidde tot de start van mijn reis naar zelfontwikkeling. Ik vertelde dat ik in het jaar 2021 me erg naar heb gevoeld, zelfs zo naar dat het leven van mij niet meer hoefde. Toch besloot ik daar niet in te blijven hangen en begon in plaats daarvan met bidden. Dit deed ik elke avond. En op een of andere manier gaf het me de rust die ik nodig had. Het lukte me mijn perspectief op de situatie te veranderen en uit het dal te klimmen waarin ik was beland. Op het moment dat ik zo in de put zat, kon ik de omstandigheden die mij zo lieten voelen niet veranderen en toch had ik een keuze. Ik had een keuze over hoe ik met de situatie omging. Uiteraard had ik ervoor kunnen kiezen om te blijven verdrinken in mijn verdriet, alle nieuwsberichten van beide fronten te blijven volgen, me boos uitspreken over het beleid en de confrontatie aan blijven gaan met de mensen die in mijn opinie nog niet “wakker” waren. Maar dat had ik al maanden achter elkaar gedaan en wat bracht het me? Een hele hoop verdriet, pijn en ellende. Dat was niet waar ik naar verlangde, ik verlangde naar rust in m’n hoofd en weer wat meer blijheid. Dus koos ik ervoor om een andere weg in te slaan. Want zoals Albert Einstein ooit beweerde: 

Ik stopte met het volgen van nieuwspagina’s en wappie berichten, begon met het volgen van pagina’s die mij motiveerde en inspireerde, stopte met de discussie aangaan met mensen die een ander standpunt hadden dan ik had en verlegde mijn focus van alles wat niet goed ging naar alles wat wel goed ging. Binnen de kortste keren voelde ik me lichter. Soms kwam de gedachte in mijn hoofd: ‘je bent nu wel een beetje je kop in het zand aan het steken, vind je niet?’, maar ook dan koos ik ervoor om me te focussen op wat er voor nu toe deed: ik wilde me niet meer continu zo naar voelen. Daarnaast wist ik dat ik dat op het moment dat het er echt toe zou doen, weer net zo’n felle mama leeuwin zou zijn als ik in die periode was geweest. Maar ik voelde heel sterk dat ik niet altijd in die modus hoefde te staan en het voelde al helemaal niet meer als mijn taak om andere mensen in deze modus te krijgen. Stukje bij beetje werd ik rustiger, vond ik weer dingen waar ik echt blij van werd en kon ik weer met mijn volledige aandacht bij mijn zoon zijn. En dat alles omdat ik ervoor koos een andere weg in te slaan. Snap je een beetje wat ik bedoel met: je hebt altijd een keuze? Ik zal nog een voorbeeld geven:

Een rode draad door mijn leven is dat ik altijd de beste wil zijn. Altijd de eerste keuze. Altijd nummer 1. Als iemand boven mij werd verkozen, nam ik dat heel persoonlijk en ik had een hekel aan falen. Ik was dan niet genoeg, het niet waard en hoe had ik ooit kunnen denken dat ik ook maar een kans maakte. Daarom koos ik ervoor om voornamelijk dingen te doen waarvan ik wist dat ik daar goed in was, datete ik alleen met mannen die mij op een voetstuk zetten en ging ik geen andere diepgaande contacten aan. Zo ontving ik op bijna elk moment van de dag de bevestiging dat ik het goed deed en kon ik door. Tot ik mijn huidige vriend leerde kennen.

Hij zette mij niet op een voetstuk, droeg mij niet op handen en hij cancelde ook echt niet last-minute al zijn afspraken als ik hem wilde zien. Waar ik dit eerst zag als een teken dat hij niet van me hield en zich niet echt interesseerde in mij. Zag ik na enige tijd in dat dit niet het geval was…

In die tijd was ik al even bezig met persoonlijke ontwikkeling en was me daarom al meer bewust van gedragingen die mij klein hielden. Zoals de gedraging die ik hierboven beschreef. Om mezelf beter te begrijpen probeerde ik te bedenken waarom het zo belangrijk was voor mij om altijd de beste te zijn. Daarvoor ging ik terug in de tijd. Helemaal terug naar de tijd dat ik in de buik van mijn moeder zat.
Zoals sommige van jullie al zullen weten uit mijn oudere blogs, ben ik geadopteerd. Toen ik 3 maanden oud was, vanuit Colombia. Mijn moeder heeft mij 9 maanden gedragen in haar buik met misschien wel het idee dat ze me zou afstaan of de angst niet te weten of ze mij kon houden of niet. Hoe dan ook, zal haar zwangerschap niet de meest gelukkige/rustige/gemakkelijke zijn geweest. En zou ik het begrijpen dat ze zich niet helemaal aan mij wilde binden, zeker als ze wist dat ze mij niet zou (kunnen) houden. Dus 9 maanden lang werd ik gedragen door een moeder die zich niet aan mij kon/wilde binden. Na deze 9 maanden werd ik bij haar weggehaald en kwam ik terecht in een kindertehuis. Waar ik zeker weten goed ben verzorgd, maar niet de liefde van een moeder heb gekend. De vrouwen die daar werkten waren werknemers en hadden vele kinderen om voor te zorgen. Die verbondenheid is naar mijn idee echt anders dan de verbinding die een kind met zijn of haar moeder heeft. Na die 3 maanden werd ik geadopteerd door mijn Nederlandse ouders. Als baby word je dan nog een keer weggehaald uit de omgeving die je kent om mee te worden genomen door twee mensen die je niet kent. Waarvan de geur, huid en stem anders zijn dan die van de mensen waar je je als baby zijnde aan hebt gebonden. Mensen die niet meer terug komen ondanks dat ze voor jou zo’n belangrijke rol hebben vervuld (voeden, knuffelen, troosten). Daarnaast is het voor adoptieouders ook allemaal even wennen, zeker als de baby die je adopteert aan een stuk blijft schreeuwen en huilen (zoals ik). Mijn adoptiemoeder vertelde mij later dat ze na het adopteren van mij zo wanhopig was, dat ze een moment niet wist of ze de adoptie nog wel aankon. (dit draaide gelukkig na een intens moment tussen mij en mijn adoptiemoeder al snel bij)
Fast forward naar mijn puberteit. Al vroeg kwam ik in de puberteit en begon ik me flink af te zetten tegen mijn moeder. Het liep allemaal zo hoog op dat ik rond mijn 16e niet meer bij haar kon wonen (mijn adoptieouders waren uit elkaar gegaan toen ik 6 jaar was). Vanaf dat moment was ik voor een groot deel van mijn tijd alleen. Ik woonde bij mijn vader, maar hij ontmoette zijn huidige vriendin in die tijd en was vaker daar dan thuis. Ik ging weleens leuke dingen doen met vrienden. Maar een vriendschap goed onderhouden kon ik niet. Ik was vaak afwezig, deed wat ik zelf wilde en hield niemand daar echt van op de hoogte. Alles wat te maken had met verbinding aangaan ging ik (onbewust) uit de weg. Zo verhuisde ik op mijn 18e naar Mallorca en op mijn 20e naar Bonaire. Werd het me te heet onder de voeten, vluchtte ik. Letterlijk of figuurlijk. En als ik toch een (vriendschappelijke) relatie aanging, koos ik voor mensen die zich volledig afhankelijk van mij gedroegen. 

Toen ik naar dit verleden terug keek, vulde ik in dat mijn verlangen om altijd nummer 1 te zijn en me te omringen door mensen die mij continu de bevestiging geven, voortkomt uit de angst voor verlating of afwijzing. Toen ik dat wist, had ik een keuze. Óf ik bleef vasthouden aan de overtuiging dat ik deze externe bevestiging nodig heb, want krijg ik die bevestiging niet, loop ik de kans om verlaten te worden. Óf ik zie in dat mijn verleden mij bepaalde obstakels heeft voorgeschoteld die mij willen leren de liefde die ik nodig heb (in eerste instantie) uit mezelf te halen, in plaats van enkel te steunen op externe bevestiging.
Zou ik kiezen voor de eerste keuze, zou ik mijn leven lang moeten vechten voor de bevestiging van anderen om me goed te voelen. En zou ik wanneer die bevestiging wegvalt, om welke reden dan ook, me verloren voelen. Kies ik voor de tweede keuze en leer ik de bevestiging uit mezelf te halen, hoe moeilijk dat in het begin ook zou voelen, zou ik altijd toegang hebben tot diep gewortelde zelfliefde. Zelfs wanneer externe factoren veranderen of wegvallen. Beide keuzes zijn vanuit een bepaald perspectief logisch en beide keuzes dragen een kern van waarheid in zich. Maar welke keuze geeft mij een beter gevoel?

Misschien herken jij jezelf in een van deze voorbeelden of vertel jij jezelf en je omgeving een verhaal over jezelf waarmee je jezelf klein houdt. Zo’n verhaal herken je vaak aan een gevoel van medelijden met jezelf. Kijk jij met verdriet, spijt, pijn of ongemak terug op jouw verleden, probeer je verleden dan eens vanuit een ander perspectief te bekijken. Dit betekent niet dat het verhaal wat je jezelf tot nu toe hebt verteld niet waar is, of dat je een heel ander verhaal moet verzinnen. Het zegt alleen dat je een keuze hebt. Een keuze hebt naar welke versie van jouw verhaal je wilt leven. Ga voor jezelf na: helpt het mij om mezelf keer op keer deze versie van mijn verhaal te vertellen? Brengt het mij een gevoel van warmte, liefde en dankbaarheid of vult het me met zwaarte, verdriet en pijn. Brengt het je alleen negatieve gevoelens, maak dan de keuze om een ander pad in te slaan. Je kan er elke dag voor kiezen jezelf gelukkiger te maken, hoe moeilijk dat nu ook mag lijken.
Ik gun het je en weet dat je het dubbel en dwars verdient! Jij weet dat toch ook? 

Uiteraard koos ik ervoor om te leren de bevestiging uit mezelf te halen. Dat gaat me al een stuk beter af, ik ben er nog niet en dat geeft ook niet. Keer op keer vind ik weer iets waar ik aan kan werken, waarmee ik mijn kijk op mezelf kan helen en mijn verbinding met anderen kan verbeteren. Het zal een doorlopend proces zijn. Maar ik kan nu al zeggen dat ik een stuk gelukkiger ben dan ik ooit was. Enkel en alleen omdat ik meer mezelf ben en durf te zijn, dan ik ooit was. 

In mijn volgende blog deel ik een opdracht die helpt bij het in kaart brengen van de stukken in je leven waar jij graag verandering in wilt zien. En gaan we de eerste stappen zetten om die verandering een werkelijkheid te maken.

Bedankt voor het lezen van dit blog. Tot de volgende!

Liefs,

Valentina Julia