Gelukkig zijn er psychologen! (38)

Na de diagnose PTSS ben ik blij dat ze een diagnose hebben kunnen stellen en dat ik hier nu voor behandeld wordt. Het is een moeilijke tijd. Buiten dat ik PTSS heb moet ik natuurlijk ook nog voor Yvar zorgen en het huishouden doen. Nu doen Paul en ik altijd al 50/50 het huishouden maar buiten dat staat mijn hoofd er niet na. Ik heb geen zin om maar überhaupt iets thuis te doen. Het enige wat ik eigenlijk doe is voor Yvar zorgen en koken. De rest laat ik even voor wat het is. Hier voel ik mij schuldig over maar helaas is nu even niet anders.

De tijd dat ik thuis ben huil ik veel. Voornamelijk als ik in bed lig en als ik alleen ben. Op het werk loopt het ook niet echt lekker. Kortom, het is een rot tijd!

Het behandeltraject is zwaar, het constant vertellen van het verhaal van het begin tot het eind bij de psycholoog is zwaar. Het elke dag terug luisteren van mijn eigen verhaal. Hierbij moet ik noteren hoe groot mijn angst, mijn woede en mijn verdriet is. Het is zo moeilijk om dit in combinatie met andere dingen te doen. Ik vind het ook echt moeilijk om erover te praten. Ik wil niemand tot last zijn hiermee. Ik wil het gewoon zelf doen!

In het behandeltraject geef ik ook aan dat ik mijzelf ook de schuld geef van hoe het allemaal gelopen is. Dat ik het verschrikkelijk vind dat mijn lichaam het niet aankon om Yvar zelf op de wereld te zetten. Dit word ook meegenomen in de behandeling bij de psycholoog.

Na de eerste 6 behandelingen is de psycholoog erachter dat het bij mij teleurstelling op teleurstelling is. Het één na het ander ging mis. Op het moment dat het gebeurde dacht ik er verder niet over na want ik moest mij focussen op de bavalling. Ik had het allemaal nog nooit meegemaakt dus voor mij ook allemaal nieuw! De eerste dagen na de bavalling had ik last van die vreselijke nachtmerries. Volgens mij is Yvar toen wel 50 keer geboren! Na een aantal weken begon het meer en meer te knagen. Ook het moment dat ik op controle moest en de bevestiging kreeg dat er veel te veel fout was gegaan deed het mij nog meer pijn. De gynaecoloog vertelde zelf dat mijn bevalling nog op de planning stond om te bespreken hoe het niet moet. Dat de gynaecoloog vertelde dat als hij om 22:00 uur de CTG had gezien dat hij dan al meteen was overgegaan naar een keizersnede. Kun je nagaan dat Yvar pas om 04:13 uur is geboren. Dat is gewoon 6 uur LATER! Dat de assistent gynaecologie hiervoor flink op de vingers is getikt dat ze alleen heeft gehandeld en geen hulp heeft gevraagd. Ook dat de gynaecoloog vertelde dat ik het kon zien als 2 bevallingen was erg confronterend. Toen ik bovenstaande allemaal tegen de psycholoog vertelde werd het haar natuurlijk duidelijk dat het veel teleurstellingen waren maar buiten dat dat ik natuurlijk heel vaak heb gedacht dat ik bang was dat Yvar zou overlijden. Dit was mijn grootste angst. Het moment dat ik op de operatiekamer lig en dat Yvar weg is en niet terug komt. Dat ze tegen mij zeggen dat Yvar het moeilijk heeft en ik totaal geen update krijg. Dat ik 1,5 uur heb moeten wachten totdat ik überhaupt iets wist hoe het met hem ging en ik echt dacht dat hij overleden was! Dit moment was het aller moeilijkste voor mij!! Hier gaan wij wat extra tijd aan besteden zegt de psycholoog. Dit zit jou wel heel erg hoog!

De sessies die volgen zijn erg heftig. De psycholoog bereid mij vast voor dat ik binnenkort ook weer naar de foto’s van Yvar ga kijken samen met haar. Er zijn namelijk een aantal foto’s waar ik niet meer naar kan kijken. Omdat ze voor mij te confronterend zijn om naar te kijken!

Ondanks de moeilijke tijd heb ik goede moed dat het binnenkort allemaal wat beter zal gaan, beter dan dat het nu is!