#GELUK#HOOP#VERTROUWEN

December, Het ging mis..

Een miskraam met 3 maanden.

Niet een gewone miskraam…. Nee opeens viel ons kindje er letterlijk uit zonder enige aanleiding.

Een nachtmerrie maar ook duidelijkheid.

Door dit verlies werd heel duidelijk dat mijn baarmoedermond veel te vroeg open gaat staan alleen nu nog eerder dan als bij Gyan en Ruby en Djulian.

Vaak moet het eerst ‘weer’ mis gaan voordat er verder gekeken wordt naar oplossingen. Laat ik zeggen dat het zo voelt voor ons.

In januari hadden we een gesprek in het amc over hoe nu verder.

Met een gezonde spanningen stapte we het gesprek in. Er zijn ons in dit gesprek 2 opties voorgelegd.

Een lage vaginale cerclage (bandje om de baarmoederhals) of een hoge cerclage.

Het verschil is dat de lage vaginaal gezet wordt, en komt ongeveer in het midden van de baarmoederhals.

De hoge wordt via de buik geplaatst doormiddel van een kijk operatie en wordt dus boven aan de baarmoederhals geplaatst.

En het meest bijzondere verschil is dat de hoge al voor de zwangerschap geplaatst wordt.

Onze eerste reactie was gelijk; Die hoge.

De gynaecoloog vertelde dat er in het amc niemand is die dit kan en ik daarom doorverwezen moet worden naar het vu, zo gezegd zo gedaan.

Toen ik de afspraak gepland had was ik al bezig wat ik allemaal zou zeggen, zou zeggen als ze hem toch niet wilden plaatsen.

Vol in de strijd ging ik richting het vu.

Mijn naam werd geroepen en de arts had zon prettige stem dat ik me gelijk om me gemak voelde.

Vol met argumenten waarom ik de cerclage perse wil hebben ging ik naar binnen.

Ik zat nog amper in de stoel en de beste man zij;

Tsja ik heb je dossier gelezen, en het is zo klaar als een klontje, die cerclage heb jij nodig en gaan plaatsen.

Ik was zo verbaasd, verbaasd dat ik voor mijn gevoel voor het eerst is niet op mijn strepen hoefde te staan of moest strijden.

Deze man vond gewoon dat ik het moet gaan krijgen.

Ik wou hem bijna om de nek vliegen en hem zoenen maar ik heb me ingehouden;)

Hij legde uit dat de cerclage geplaatst gaat worden doormiddel van een kijk operatie in mijn buik.

De cerclage zetten ze losjes om de baarmoedermond heen,zodra ik zwanger ben groeit de baarmoeder en komt de cerclage automatische strak te staan.

Ik vroeg mezelf in eerste instantie erg af hoe ik überhaupt zwanger zou kunnen worden met zon cerclage, maar met deze uitleg begrijp ik het;)

Bevallen zal gebeuren doormiddel van een keizersnee, en de cerclage kan gewoon blijven zitten voor een eventuele volgende zwangerschap.

Ik vroeg hoe het zat met infectie gevaar, en hij vertelde dat dit weinig voor komt. En tsja zij de arts, als je er 1 krijgt hebben we nog antibiotica.

Heerlijk zo’n nuchtere man die zich niet drukt maakt over wat er allemaal wel niet kan gebeuren, want zonder ga ik het sowieso niet redden.

Toen ik daar zat waren net deslagingspercentage uit gekomen van deze manier van cerclage’s plaatsen.

De cijfers uit Boston en Nederland zijn hierin meegenomen en dan komen ze op een slagingspercentage van 94 procent.

Hier werden we helemaal blij van, het geeft zo veel hoop en kracht.

Ik vroeg gelijk of hij morgen nog een gaatje had om hem te plaatsen.

Helaas…. Volgens de arts moest ik rekenen op een wachttijd van 2 maanden.

Nu hoor ik jullie denken, 2 maanden, dat is snel..…Maar ik dacht wouw 2 maanden, weet je hoelang dat nog duurt!!

Als je iets wil, wil je het het liefst gister als vandaag.

Maar deze 2 maanden zouden het zeker waard worden om te wachten had ik mezelf ingeprent

Hij adviseerde me wel even te bellen met het afspraken bureau om te precieze wacht indicatie te vragen.

In de middag gelijk gebeld.

De vrouw aan de telefoon vertelde dat de arts wel heel enthousiast was met 2 maanden want de wacht tijd is nu4 tot 5 maanden

Wouw dit was echt even een domper, ik had me net bij die 2 maanden neergelegd, maar 4 tot 5 maanden….

Het gevoel van moeten wachten is voor ons moeilijk.

We zijn nu 3 jaar bezig, 3 kinderen kwijt en een kindje die we nooit hebben mogen ontmoeten.

We weten nu dat het zonder deze cerclage het ons sowieso niet gaat lukken om het vast te houden.

Als je dan moet wachten is dat frustrerend.

We hebben nu een kans, hoe deze gaat aflopen weten we niet.

Naar deze antwoorden snakken we bijna….

En zolang die cerclage er niet in zit lijken die antwoorden nog veder ver weg.

Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de arts gemaild.

Een dag later al een mail terug:

Beste Gaby,

Ik heb gelijk gebeld met de planners en gezegd dat jijsowieso binnen binnen 2 maanden geholpen moet worden!

Als er iemand uitvalt zal je ook gebeld kunnen worden nog voor die tijd.

WOUW te gek!! Ik voelde me echt sinds 3 jaar tijd zo gehoord, en zo fijn dat iemand moeite doet voor ons.

Ja ik wel gedacht hoe het mogelijk is dat deze man gelijk zegt dit gaan we doen want jij hebt dit nodig.

En dat ik alle vorige keren zo veel moeite heb moetenvoor???Maar achteruit kijken heeft geen zin, vooruit kijken en hoop houden is ons motto.

Na dit gesprek met de arts en die fantastische mail kan ik oprecht zeggen dat ik me rustig voel.

Ik voel me minder druk en onrustig in me hoofd, het gevoel van strijd is weg.

Ik ga nu gewoon een cerclage krijgen, en ik wordt ook nog eens eerder geholpen! En het aller mooiste is dat de slagingspercentage 94 procent is.

Ik had dit verhaal na het gesprek in het VU 'midden' februari al getypt alleen nog niet online gegooid.

En daarom kan ik er nu gelijk een vervolg aan gevenJ

Vandaag gebeld dat ik over anderhalve week al aan de beurt ben!!

En we zijn nog niet eens 2 maanden verder….

Zou het geluk dan toch een beetje onze kant op komen?;)

Wat ik als 'patiënt' ervaren hebben tot nu toe is dat het zo belangrijk is dat iemand mij ziet als Gaby en niet als nummer…

En hoe groot is deze moeite?

Het begint al als je belt om een afspraak te maken in het ziekenhuis. Hoe vaak ik wel niet een onaangenaam persoon aan de telefoon heb gehad, die totaal geen empathie of moeite zou doen. De toon is dan gelijk al gezet.

En hoe groot is die moeite om gewoon vriendelijk de telefoon aan te nemen?

Na zon muts aan de telefoon moet je nog naar de arts.

En hoe vaak we ook hier wel niet hebben ervaren dat we echt gewoon een nummer zijn en dat protocollen strak worden gevold.

En dat je echt van goede huize moet komen om je gevoel uit te leggen dat, dat protocol van hun niet gaat werken.

Maar….. Na 3 jaar strak de protocollen te hebben gevolgd stappen we er nu eindelijk van af en wordt ik toch maar mooi over ander halve week geholpen.

En wat heeft deze arts mij in onze eerste ontmoeting al een fijn gevoel gegeven. En ook zijn woord na gekomen dat ik binnen 2 maanden geholpen zou worden. Dit geeft mij vertrouwen.

Wij hebben er zin in en kijken uit naar deze dag.

Een dag waarin wij een hele grote kans krijgen voor de toekomst.

Proost!!

Proost op onze kinderen en proost op al het mooist wat nog gaat komen!