Geluk? Waar dan? Niet hier!

Mijn vorige blog heb ik 1,5 jaar ik concepten laten staan, totdat ik eindelijk de moed had om deze te publiceren. Oktober 2015 was slechts het begin van een hele zware periode waar ik nu grotendeels doorheen ben.

De vader van mijn zoontje was niet zo'n beste partner, niet voor, tijdens en helaas ook niet na mijn zwangerschap. Ik ga niet elk detail uit de doeken doen, maar samenleven met een narcist die je psychisch behoorlijk kapot maakt is zwaar, heel erg zwaar. Zeker als je bedenkt dat ik altijd al moeite heb gehad om het hoofd boven water te houden en door te gaan met het leven. In de periode na mijn zwangerschap vond mijn toenmalige partner (ja, we zijn nu uit elkaar en geloof me dat is echt beter) het wel leuk om eens een trio te proberen, en nog één en nog één etc etc. Ik was dat natuurlijk al snel kotsbeu maar meneer genoot van de aandacht, terwijl hij mij helemaal liet stikken. Uiteindelijk werd mijn ex verliefd op een ander, dit gebeurde vlak voor of vlak na het schrijven van mijn vorige blog. Toen ik hierachter kwam ging ik kapot, letterlijk en figuurlijk. Ik klapte dubbel en heb dagen niet gegeten. In de hoop toch als gezin door te kunnen gaan en enkel met onze zoon in mijn achterhoofd heb ik alles maar goed gevonden wat mijn ex uitvrat, hij ging naar de dame in kwestie en zwoer mij dat hij geen seks met haar had gehad en toch van mij bleef houden en voor mij en onze zoon altijd klaar zou staan, maar dat hij dit moest doen omdat hij bang was dat hij hier anders in de toekomst last van zou krijgen. Niets bleek minder waar want de dag na kerst wist de desbetreffende dame mij te vertellen dat ze weldegelijk seks hadden en nog vaak ook! Ik kan je heel eerlijk vertellen dat mijn ex helemaal niets bij mij te kort kwam, ook ging ik niet vreemd (zoals meneer dus wel doodleuk tegen al zijn dames vertelde), oftewel ik werd zwart gemaakt en ging door het stof om de vader van mijn kind deel uit te laten maken van ons gezin. Beter gezegd, ik ging kapot in de hoop mijn zoon het beste te geven. Vaak, echt heel vaak heb ik erover gedacht om er een einde aan te maken, maar mijn zoon heeft mij in leven gehouden. Bij de gedachte aan hem wist ik dat ik iets moest ondernemen en zodoende belandde ik in februari 2016 bij de psycholoog op de stoel! De eerste stap van een hele lange weg