Gefaald 2.0

Soms lijkt je doel nog zo ver weg. Het is dan goed om even stil te staan en te kijken wat je tot nu toe al bereikt hebt. Waar stond je, toen je voor het eerst ging werken aan je doel? Ons doel was om een huis te kopen, omdat er een kindje op komst was en we een thuis wilden creëren. Ik was net in mijn tweede trimester toen we begonnen aan onze huizenjacht. Voor mijn gevoel ben ik dus al een eeuwigheid (oké ruim 2,5 jaar) aan dit doel aan het werken. But life happened.

Twee maanden voor mijn uitgerekende datum kregen we te horen dat Youri's vaste contract niet doorging. Zijn contract liep een maand later af, dus zou hij zonder werk komen te zitten. Daar zaten we dan. In een huis waar we gigantisch veel overlast hadden van muizen en we konden geen kant op. Dat huis waar we op wilden bieden, ging aan onze neus voorbij. Ik voelde me verschrikkelijk en dacht dat we hier nooit weg zouden komen. De ellende in het huis bleef zich voortzetten en die muizen werden steeds brutaler. Ze liepen zelfs over de eettafel als wij in de woonkamer op de bank zaten.

Apollonia was een half jaar toen wij terug naar Gorinchem verhuisden. In Tilburg was er niets meer voor ons. In ieder geval niet qua woning. Een koophuis ging hem niet meer worden, de huurhuizen lagen ver boven budget en voor sociale huur stond zo'n lange wachtlijst, dat ik Apollonia nu al zou willen inschrijven als het kon... "Ik heb gefaald", was het enige dat door mijn hoofd ging. Gefaald vanwege een ongeplande zwangerschap. Gefaald door in een slechte woning te wonen. Gefaald, omdat ik me niet direct gelukkig voelde met een baby en alleen maar bezorgd kon zijn. Gefaald, omdat de borstvoeding niet lukte. En nu zette ik de grootste stap terug die ik ooit in mijn leven heb gedaan: back to base. Terug naar het ouderlijk huis.

Gefaald 2.0 zou je kunnen zeggen. Maar is dat wel zo? Heb ik gefaald, omdat het allemaal niet lukte? Omdat ik keuzes heb gemaakt, waar ik achteraf beter over had moeten nadenken? Omdat ik een zorgeloze 23-jarige was, voor ik zwanger werd? Ik dacht wel na over de toekomst, maar die lag nog ver weg. Althans, dat dacht ik destijds. Ik wist niet wat de toekomst mij ging brengen, maar als ik kijk waar ik nú sta ten opzichte van het moment waarop wij tevergeefs de eerste stappen zetten richting ons doel, dan kan ik met zekerheid zeggen dat ik vele stappen vooruit ben gegaan. Ik heb mijn doel nog lang niet bereikt, maar de weg er naartoe was hobbelig. Met af en toe wat bergen, zou je kunnen zeggen. En wat beren.

Dus als ik het allemaal even niet meer weet. Als ik hopeloos nadenk over de toekomst. Hoe we ooit een huis kunnen kopen met de huidige woningmarkt. Dan kijk ik om, naar de weg die we al hebben afgelegd. We sparen, sparen, sparen en soms lijkt er geen vooruitgang in te zitten, maar ooit zal er een dag komen dat ik een instapost zal delen met de aankondiging dat wij ons eerste eigen huis hebben gekocht. Ik kan niet wachten tot die dag, want man wát ben ik eraan toe. Maar het is nog niet onze tijd. Wij wachten nog even, sparen (on)geduldig door en genieten ondertussen van de unieke situatie waar we in leven. Inwonend bij mijn schoonouders, die hun kleindochter van dichtbij zien opgroeien en waar wij altijd een oppas binnen handbereik hebben voor een date night 😜