Gefaald?!

Toen de 40 weken naderden, vroeg iedereen mij of ik 'er al klaar mee was'. Steeds antwoordde ik hetzelfde: ‘Ik ben er klaar vóór, niet klaar mee.’ Vervolgens vroegen ze mij of ik ook tegen de bevalling op zag, maar dat was helemaal niet het geval. Veel vrouwen op deze wereld zijn ook bevallen: mijn moeder heeft het drie keer gedaan, ik heb nichtjes die al meerdere kinderen hebben, er zijn vriendinnen met baby’s en zelfs vrouwen die leven in vreselijke omstandigheden hebben het gedaan. Dan zou het mij vast ook lukken! Viel dat even vies tegen…

Met ruim 40 weken op de teller, kwam de bevalling, na gestript te zijn door de verloskundige, op gang.Nadat 's ochtends om 8.00u de verloskundige constateerde dat ik 4 centimeter ontsluiting had, had ik uiteindelijk 's avonds om 21.00u 5 centimeter ontsluiting. Ons kindje bleek een sterrenkijker te zijn, waardoor de kans erg klein zou zijn om op de 'normale' manier te bevallen. Nadat we het er allemaal mee eens waren dat het een keizersnede zou worden, is rond 21.30u 's avonds onze zoon geboren.Wat ik alleen vooraf niet had kunnen bedenken, is dat de keizersnee zo'n impact op mij zou hebben. Ik heb namelijk het gevoel dat ik gefaald heb.Zo, dat is er uit. Iets waar ik alleen maar om kan huilen. Ik heb niet hoeven puffen, ik heb niet hoeven persen, mijn baby is er uit gekomen zonder dat ik, voor mijn gevoel, daar enige moeite voor heb hoeven doen. En dus ben ik dus ook niet trots op mezelf en heb ik het gevoel dat de mensen om mij heen ook niet trots op mij zijn. Want joh, een keizersnee, 'dat is toch de makkelijke weg?'Ik wéét dat ik niet gefaald heb, ik weet ook dat het op dat moment het beste was, zowel voor mijzelf als voor ons kindje, maar het voelt helaas niet zo. En dus is dit blog de eerste stap naar openheid, naar het delen van mijn verhaal met anderen. Zodat ik, zonder dat ik meteen onwijs begin te huilen, ook met anderen kan delen hoe ik mij voel.