Geen woorden die dit gevoel kunnen omschrijven!

Waar moet ik beginnen? Hoe moet je uitleggen aan anderen hoe je je voelt? Wat voel ik precies? Is het normaal? Ben ik anders? Heel veel vragen waar ik mee heb rond gelopen....

Zwanger worden, je kindje 9 maanden mogen dragen en het dan eindelijk ontmoeten. Het is een super mooie reis waar ik ook heel dankbaar voor ben en toch zit er ook een keerzijde aan. De juiste woorden vinden is moeilijk en hard. Ik ben anders, ja anders? Niet meer mijn oude zelf! Kinderen krijgen veranderd je en het is het mooiste dat er is maar dit is niet wat ik bedoel. Ik ben nu mama, vriendin maar de echte Melina is weg! Dit kan ik eindelijk uitspreken. Het moet gezegd worden. 

Waaraan ik dit te danken heb? Hormonen? Psychische klachten? Angst? Al deze woorden en zoveel meer. Nu weet ik dat het heel langzaam erin geslopen is en hoe hard ik mezelf voorbij ben gelopen. Waarschijnlijk bij de eerste zwangerschap begonnen maar nu bij de tweede zwangerschap pas goed tot uiting is gekomen. Voor alle mama's die zich anders voelen, die nare gedachtes hebben, die roze wolk missen, het is niet erg! Je mag je anders voelen, anders denken, anders zijn. Weet dat je niet alleen bent.