“Geen weg meer terug”

6 januari 2017 ik was the voice aan het kijken en Ik krijg een Whatsappje op mijn telefoon. “Hebben jullie John nog gesproken?” Kan iemand hem bellen?! We blijven nuchter in de app, maar toch slaat de paniek bij mij toe. We grappen dat hij ligt te slapen...

Mijn schoonbroer gaat langs het huis. Het duurt even maar mijn zussen& ik bedenken dat ze nu wel mama aan de lijn hebben om te zeggen dat hij lag te slapen. Ik leg mijn telefoon weg, maar eigenlijk meteen belt mijn oudste zus. Het is niet goed......

De wereld om mij heen lijkt stil te staan en het voelt alsof de grond onder mijn voeten wordt weg getrokken! Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Het komt toch nog wel goed? Ze kunnen toch nog wel iets doen? Dit is een droom? Dit is niet echt. Het voelt zo benauwd en ik kan het niet geloven. Pas als ik hem daar zie liggen weet ik, er is geen weg meer terug.

Een hartstilstand. Hij is gewoon gestopt met leven. Geen waarschuwing, niks! Ik weet wel dat niet iedereen 80 wordt, maar toch ging ik er stiekem wel vanuit. Dus dat voor mijn bonuspapa op 57 jarige leeftijd zijn leven eindigde kwam wel binnen. En dan? Dan moet je verder...

Afgelopen jaar was een sneltrein aan emoties en wat kost het soms veel energie. Gelukkig en dankbaar dat ik twee mooie jongens heb en een lieve vriend, want zonder hen stond ik niet waar ik nu sta. Zij geven mij elke dag de kracht, maar maken mij tegelijk enorm kwetsbaar.

Als ik in hun mooie ogen kijk bedenk ik mij soms, niet altijd, dat dit dus niet voor eeuwig is. Des te meer probeer ik van elke dag te genieten en niet te veel vooruit te kijken.

John was 14 jaar onze bonuspapa en ik ben daar erg dankbaar voor. Samen met mijn ouders heeft hij mij gemaakt tot wie ik nu ben en ik denk dat dat best goed gelukt is ;)

Er zal geen dag voorbij gaan dat ik hem niet mis en ik huil nog steeds om hem. Ik vind het fijn om bij hem “langs” te gaan. Te genieten van de rust. Ik weet niet of het wel waar is dat het makkelijker word met de jaren, want ik had nog zoveel met hem willen doen!

Vrijdag samen het weekend in luiden met bitterballen en een glas wijn.

Je vertellen dat je nog een keer opa wordt.

Dat je aanwezig bent op onze trouwdag.

Alle mooie momenten in mijn leven, elke dag heb ik eigenlijk de behoefte om je iets te zeggen.....

Maar dat gaat niet meer,

Er is geen weg meer terug.

Jij,

Zal er nooit meer zijn.

Maar in mij leef jij toch een stukje verder.

Niet met bloed verbonden,

Maar wel door liefde!