Geen roze wolk maar een depressie

Na de heftige bevalling waren we eindelijk thuis. De kraamweek was zwaar omdat ik nog niet veel kon doen. De kleine had moeite met aan happen waardoor ik mij heel gefrustreerd voelde. Maar na wat hulp en tepelhoedjes ging het eindelijk goed en kwam alles op gang. Ze wilde alleen slecht slapen. We konden haar niet weg leggen ze wilde alleen op ons slapen. De nachten waren vreselijk, in bed slapen was geen optie. Uit eindelijk besloten we om de nachten te delen. Ik sliep van 4 tot 6 mijn vriend van 7 tot 12 en ik weer van 12 tot 7 met tussendoor voedingen. De kleine kon zo op ons slapen.

Na een aantal weken moest mijn vriend weer werken en alles leek prima te gaan. Ze sliep nog altijd op ons en ik kon haar nog altijd niet weg leggen maar goed ik hoefde ook niks dus wat maakt het uit. 

Tot dat ze 7 weken oud was en er kleine dingen gebeurde in mijn hoofd. Ik kon haar gehuil niet aan. Zodra zij ging huilen wist ik niet hoe haar te troosten en huilde mee. Als ik wat probeerde en het lukte niet voelde ik mij afgewezen en onnodig. Ik bleef maar huilen en ik kon niks met haar. Sommige dagen legde ik haar huilend op de grond omdat ik ook niet wist wat te doen. Ik wilde haar niet meer voeden of vast houden want ze wees mij af.

Dit kon niet langer zo en ik trok aan de bel bij de huisarts. Die constateerde postnatale depressie en ptss. Alles leek zo goed te gaan maar dit blijkt een mechanisme van je lichaam. Want jij moet zorgen voor een kindje en dat doe je! Tot het punt dat je iets meer rust krijgt dan gaat je lichaam ineens bedenken wat er nou eigelijk gebeurt is. Ik zakte volledig in en mijn vriend moest vaak terug komen van werk. Ik voelde mij waardeloos en wilde niks meer met haar te maken hebben. Ze had mij niet nodig en wilde ook niks van mij zei ik. Ze hielt niet van mij en ik niet van haar dat wist ik zeker!!

Ik legde al meer druk op mijzelf en ging dat soort dingen roepen waar ik toen heilig in geloofde. Ik kreeg emdr en therapie wat iets hielp maar niet genoeg. Na lang twijfelen zijn we toch aan de anti depressiva begonnen. Dit gaf rust in mijn hoofd. Ik voelde mij niet goed maar wel oké. Ik leerde haar al meer begrijpen en had meer rust om naar haar te luisteren. 

Ze is nu 7 maanden en het gaat goed. Met mij gaat het de ene dag goed en de anderen dag niet. Maar ik geniet wel volop van mijn meisje. Ik zou nooit meer zonder haar kunnen en ben zo blij met de keuze om moeder te worden. Tuurlijk is het zwaar en ik ben er nog altijd niet maar samen komen wij hier door heen. 

Dus voor iedereen die zich ook zo voelt na de bevalling zoek hulp!! Schaam je vooral niet want je kan hier niks aan doen. Hoe sneller je de juiste hulp krijgt hoe sneller je kan genieten van je kleine. Ouderschap is niet alleen maar leuk en de roze wolk is er niet altijd meteen. Maar zoals het meeste in het leven komt het niet vanzelf. Dus geniet en leer genieten en vraag hulp!!