Geen grote broer.

Het is iets waar in de omgeving niet veel gepraat word. Maar ik ben niet z'n mens.

Wij gaan trouwen volgend jaar September (waarom dan pas?) Wij willen kunnen sparen voor een groot feest. Mijn vriend wilde graag een kleine erbij als we trouwen. 2 kindjes om ons gezin compleet te maken als ik dezelfde achternaam zou nemen die dag.  Ik had alleen wel 1 ding. Ik wilde 6maanden voordat de bruiloft is, dat de kleine eruit was. Dan kon ik nog sporten en proberen terug te gaan naar mijn huidige maat. 

Dus wij proberen en ja hoor. Positief. Wij super vrolijk :D.

De eerste afspraak bij de verloskundige ging goed. Hartje klopte goed, hij/zij bewoog en we waren uitgeteld voor eind Februari. We waren super trots dat onze zoon grote broer zou zijn. 

2weken later hadden we afspraak 2 staan bij de verloskundige. We hadden dat weekend verteld dat de opa's en oma's opnieuw opa en oma werden want ik was zo misselijk dus we vertelde het gewoon. 

Afspraak 2: de baby is moeilijk te vinden. We werden een beetje bang. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Op een gegeven moment zagen we hem/haar. Ik zag alleen geen hartje op en neer gaan en hij/zij was nogsteeds even groot. We kregen slecht nieuws. Het hartje was vlak na de vorige afspraak gestopt. We waren neergeslagen. Ik voelde me k*t

Ik kon alleen maar huilen. Mijn vriend wilde alleen maar knuffelen. Ik was zo neer geslagen, echt in 1 slag nokout. Ik zette mijn gevoelens aan de kant en vroeg wat de volgende stap was. Ik ben z'n persoon die eerst alle gevoelens voelt, even aan de kant kan zetten, informatie opneemt, afscheid nemen en weer alle gevoelens laten vloeien. 

We zijn naar huis gegaan. Ik heb mijn traanbuizen leeg laten lopen, in bed gekropen en gestaard. Ik baalde ZOOOO erg. Ik hoopte mijn verloofde zo een 2e kindje te geven. En nu is het niet gelukt. We hebben afgesproken om het pas weer te proberen wanneer de bruiloft bijna is/ of net voorbij is. 

Ik baal zo erg. En weetje, 20% van de zwangerschappen eindigen in een miskraam volgens de vk. De wereld is niet alleen rozen geur en manen schijn. En de wereld is hard. We hebben al veel tegen slagen gehad in onze tijd samen. Maar dit hadden we niet verwacht.

Je begint als vrouw te twijfelen aan jezelf. Waar is het misgegaan, wat had ik anders moeten doen. Heb ik iets verkeerds gegeten. Dit is iets wat me zo neerslaat, zeker na de eerste zwangerschap die zo goed is gegaan. Ik baalde zo erg. Ik heb het gevoel dat ik mijn vriend tekort schiet en onze zoon heb laten vallen omdat hij nu geen grote broer word. 

En veel tijd om verdrietig te zijn is er niet. We hebben z'n vrolijk menneke en die laat ons lachen, zelfs als de lucht zo donker is, hij vrolijkt je op. Hij laat de zon stralen in elke ruimte (zelfs zijn slaapkamer ookal weet hij dat hij dan moet slapen) elke avond met verhaaltje voorlezen lacht hij en kwebbelt hij mee. Zo geweldig. Ik had hem zo graag grote broer gemaakt. 

Ik hou van mijn verloofde en onze zoon. De 2 mannen (op dit moment) in mijn leven. Ik hou van ze. 

We kregen 3 keuzes. -afwachten tot mijn lichaam zelf afstoot. -medicatie om de miskraam op gang te brengen. -of een operatie om alles weg te laten halen.  Ik wilde eerst wachten tot het zelf zou gebeuren. Maar onze zoon is volgend weekend jarig en ik wilde niet dat het dan gebeurt. Het is net afwachten dat je ongesteld moet worden voordat je gaat zwemmen. (Sorry voor de rare omschrijving) 

Die avond viel ik helemaal in elkaar. Ik trok het niet. Ik legde steeds mijn hand op mijn buik en ik dacht er steeds aan. Ik zei tegen mijn vriend 'lieverd, ik wil het zelf in de hand hebben wanneer het gebeurd.' Hij vond het goed. Hij steunt me overal in.  

Dus afspraak gemaakt in het ziekenhuis met de gynocloog. Nu afwachten tot maandag.