Geduld....En nog meer geduld

Deze foto; een aantal maanden terug, hoopvol aan de start van ons IVF traject.

Geduld en wachten,wachten,wachten. Dat is toch wel hetgene wat ik heb moeten leren en accepteren de afgelopen drie jaar. Nooit is dat mijn sterkste punt geweest, en misschien dat we daarom juist voor deze uitdaging gezet worden? Ik probeer maar te denken dat het een reden heeft, dat we al drie jaar voor een tweede kindje bezig zijn en dat nog steeds niet gelukt is. Een goede reden ook, want anders voelt het helemaal oneerlijk. Ik wil niet arrogant zijn, maar volgens mij zijn wij voor onze dochter toch echt hele leuke ouders (ook al denkt zij, Yela, daar soms anders over haha); we denken altijd met haar mee, we dansen door de kamer, zitten elke week trouw bij paardrijles, zingen liedjes, klauteren mee door de speeltuin heen, geven haar de ruimte zichzelf te ontdekken, lezen voor en houden meer van haar dan van wat dan ook :) 

Zo graag zouden we al onze liefde met nog een mini-mensje willen delen.. maar helaas. We zijn nu vijf IUI's verder en driekwart IVF poging. Daar hebben we ruim twee jaar over gedaan, elke keer was er weer een tegenslag waardoor we weer een maand moesten overslaan of wachten voor we weer door mochten. En waarom zeg ik "driekwart IVF poging"? We zouden September 2019 de eerste poging krijgen, maar mijn lichaam was zo van slag door alle hormonen van de IUI dat die even niet meewerkte. Tegen de tijd dat alles het weer deed was het december, alles dicht ivm de feestdagen. In Januari dan eindelijk het hele gebeuren mer die nare punctie, en die werd nog naarder want ik kreeg overstimulatie vlak na de punctie. Ze waarschuwen daar wel voor, maar het is iets wat niet zo heel vaak voorkomt. Mijn eierstokken konden het niet aan en gingen vocht lekken, dat vocht druppelde mijn buikholte in en ik kwam in twee dagen bijna 8 kilo aan. Helse piin en een ziekenhuisopname van vier dagen volgde. 9 mooie embryo's zijn er gelukkig wel ontstaan maar; alles de vriezer in want eerst herstellen. 

En dan nu.. nu ik dan eindelijk 8 maanden later dan gepland een terugplaatsing zou krijgen; Corona. 

En ik wil er niet teveel over klagen want de omstandigheden zijn voor veel mensen vele malen erger momenteel, mensen gaan dood aan dit virus, maar toch was dit voor het eerst in het hele traject dat ik even een traantje moest laten. 

F#ck, wéér wachten. 

En dan nog het onbegrip; "jullie hebben toch een dochter, geniet daar extra van". Ja natuurlijk genieten wij daarvan, en ja ik voel me dankbaar dat we haar in ieder geval hebben. Maar dat neemt niet weg dat ons gezin niet compleet is, dat ik wel vier kinderen aan de eettafel zou willen hebben die hun hele leven vriendschap, lol en steun aan elkaar zouden hebben. 

Maar voor nu zit er niks anders op dan, wéér wachten. En keihard hopen dat Corona gauw voorbij gaat, en zoveel mogelijk mensen dit in goede gezondheid doorstaan 🙏🙏🙏🙏🙏🙏