Gecompliceerd ..

Bijna 4 jaar geleden werd ik mama van ons oudste meisje : Ivy-Mae.

Na  2 jaar zag ik al duidelijk dat het niet een meisje was die zich zomaar alles liet vertellen, ik dacht nog dit gaat nog lachen worden. Dat lachen is inmiddels veranderd in keihard janken van onze kant. (nee niet echt maar je snapt wat ik bedoel.)

Iedere dag is momenteel een strijd, en hoewel ik mezelf voor probeer te houden dat dit een fase is (die wel heel erg lang duurt momenteel) kost het me ontzettend veel energie.

Ik prijs haar de hemel in als alles wel soepel verloopt, maar als ze iets in haar hoofd heeft ..dan moet het op die manier en zo niet : krijsen , gillen , stampvoeten en noem maar op. 

Soms vind ik het zo moeilijk om elke dag weer vol goede moed te beginnen. Ik tel tegenwoordig tot 3 als er weer een stel bananen in haar oren zitten en daarna is het zitten op de trap (in de woonkamer) lijkt het meeste effect te hebben. Dan gaat ze daar zitten krijsen en huilen maar dat is wat mij betreft prima. Ik wil haar wel meegeven dat ze mag huilen of iig mag voelen wat ze voelt. Klinkt vast zweverig voor de wat oudere generatie maar we zijn inmiddels door onderzoeken wat wijzer door de jaren heen. Emoties mogen er zijn. 

Nee is nee, en geef haar op zulke momenten echt niet haar zin , dus als we dan weer door de supermarkt lopen en ze krijst de hele boel bij elkaar ben ik daar inmiddels wel getraind in en kunnen al die starende blikken me ook vrij weinig interesseren.

Maar dat zijn mensen die verder van ons af staan , als ze zich misdraagt waar anderen bij zijn die wel dicht bij staan ben ik toch altijd bang dat ze denken : wat een draak is dat. Maar het is geen draak, het is een kind en misschien zijn sommige dingen voor ons heel logisch maar zij moet nog leren. 

En ja misschien is het gedrag van jou kind voorbeeldig.. en heeft jou kind een makkelijker karakter : GOOD for you.  Gelukkig is ze niet alleen pittig maar ook reuze gevoelig en lief , misschien ook wel toe aan de basisschool. 

Maar als ik tegenwoordig een moeder zie worstelen met haar kind denk ik alleen maar : i feel you . You got this! 

En daarnaast : choose your battles . Waarom zou je bepaalde dingen alleen op jou manier willen proberen als het op haar manier ook kan? 

Strijd of niet, onvoorwaardelijk hou ik van haar.