Gebonden dubbel leven, een zoektocht #1

Aangestoken door een 'bijna-tag' over Second Love besloot ik mijn verhaal ook te gaan delen. Een kijkje in mijn leven, open en eerlijk heb ik het hier gedeeld. De reacties die ik kreeg waren wisselend. De meesten waren gewoon nieuwsgierig en hadden medelijden met Jan. De een had het over mijn 'fratsen', de ander vond me een loeder. Toch zag ik geen begrip. 

Dat gaf mij stof tot nadenken. Ik herlas alle blogs die ik schreef en na een paar keer opnieuw alles te hebben gelezen viel het kwartje; ik ben nooit bij het begin begonnen. Vanaf vandaag neem ik jullie allemaal mee op mijn reis. Deze begint in mijn vroege jaren.

Ik neem je mee terug naar 1986. Het jaar waarin mijn ouders gingen scheiden en er een einde kwam aan mijn veilige omgeving. Ik was 6 jaar en ik kan het mij gelukkig allemaal niet goed herinneren. Mijn vader was weg, zo ineens, naar een andere vrouw. Hij bleef gelukkig wel in mijn leven, maar mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik was een vaders kindje, van hem hield ik. Van mijn moeder ook maar dat was anders. Tenminste, zo redeneer ik het achteraf. Mijn moeder zorgde voor ons; we kregen eten, drinken en kleding. Daarmee hield het wel op. Ze kon (en kan) geen liefde geven. Of dat door haar eigen jeugd komt of in de loop van de jaren zo is gevormd dat weet ik niet. En ik zal het nooit te weten komen, ze wil er nooit over praten. Ik hou van haar omdat ze mijn moeder is. We verhuisden naar het noorden van het land, waar mijn moeder heel veel ging werken en mijn zus vaak op mij moest passen. Daar was ze eigenlijk nog te jong voor, maar het gebeurde. Ook hadden wij vele andere oppassers, mijn moeder was er nauwelijks. Eens in de twee weken een weekend bij mijn vader.

In de loop van de jaren ging mijn moeder op zoek naar een andere man. Vele dates volgden en uiteindelijk was daar haar huidige man. Ik was 8 en herinner het mij als de dag van gister. Hij kwam binnen en de blik die wij uitwisselden was genoeg; wij vonden elkaar niet aardig. Als het aan mij gelegen had ging deze met een enkeltje weer terug naar huis. Maar helaas, het werd steeds serieuzer en op een gegeven moment kwam dan toch de mededeling; ze gingen samenwonen. In zijn huis. Dat betekende dat we zouden moeten verhuizen naar een andere plaats. Ik had niets te kiezen en moest mee. Mijn zus koos eieren voor haar geld en ging bij onze vader wonen. Daarmee verloor ik een bondgenoot en het vertrouwen dat het goed zou komen. De moed zonk mij in de schoenen en ik dacht dat de wereld zou vergaan. De eerste paar maanden ging het ook best goed. De nieuwe man in het leven van mijn moeder, Rob, had 2 kinderen, Ellen en Tom. Met Tom klikte goed. We speelden veel samen en hadden de grootste lol. Mijn gevoel zei dat ik alert moest zijn. Ik weet niet waarom ik dat gevoel had, maar het bleek wel gelijk te hebben. 

Tom had iets gedaan wat niet door de beugel kon en werd daarvoor gestraft. Dit is natuurlijk een logisch gevolg van dingen doen die niet mogen maar de zwaarte van de straf stond in geen verhouding. Ik kwam erachter dat Rob zijn kinderen sloeg. Om het minste of geringste. Ik had blijkbaar nog een smetteloze reputatie want hij raakte mij met geen vinger aan. Totdat ik de mist in ging. Ik heb veel verdrongen van die periode maar de allereerste klap kan ik mij nog herinneren als de dag van gister. Ik had een cadeautje gekregen van mijn opa en oma. Alleen ik, dus de kinderen van Rob kregen niets. Volgens hem was dat niet eerlijk en voordat ik het wist had ik mijn eerste klap te pakken. De maanden die daarop volgden maakten van Ellen, Tom en mij kinderen die op hun tenen liepen en dingen verborgen hielden. Niet alleen voor mijn moeder en Rob, maar ook voor elkaar. We werden niet alleen fysiek mishandeld maar ook mentaal. Tom lust geen melk maar moest dagelijks 2 bekers opdrinken. Hij moest dan net zo lang blijven zitten totdat het op was. Als hij daarna moest overgeven, dan moest hij dat zelf opruimen. Vaak kregen wij avondeten dat wij niet lustten met een bijbehorend smerig toetje. We moesten allemaal blijven zitten tot het op was, ook al zaten wij de hele nacht aan tafel. Om mij te pesten mocht ik van Rob niet meer logeren bij familieleden die mij dierbaar waren, bezoekjes van en naar opa en oma werden volledig door hem geredigeerd. 

Zo kreeg ik eens een kleine zwart-wit televisie van mijn opa en oma. Ik was door het dolle heen! Maar toen ik een paar dagen later een fout maakte was dat het eerste dat Rob kapot maakte. Dat hij dat deed maakte meer indruk op mij dan al die klappen die ik tot dan had geïncasseerd. Het ergste van alles vond ik dat mijn moeder niet ingreep. Ik wist wel dat ze niet van mij hield zoals andere moeders dat doen, maar ze stond erbij en ze keek ernaar. Wanhopig heb ik haar vaak aangekeken, maar vaak draaide ze haar hoofd weg. Ik kon niet meer van haar houden toen zij Ellen op een gegeven moment onder handen nam. Aan haar haren werd Ellen mee naar boven gesleurd. Gegil en geschreeuw vulden het huis. Ik kroop onder mijn half-hoogslaper waar ik een extra bed had gemaakt en probeerde niet te luisteren. Ik nam het Ellen ook niet kwalijk dat ze wegliep van huis. Ik wilde dat ik hetzelfde lef had gehad. Aan de andere kant waren de gevolgen niet te overzien toen ze toch weer terugkwam. 

Toen ik elf jaar was barstte de bom. Volgens Rob en mijn moeder werd ik onhandelbaar en ging ik allerlei dingen doen om aandacht te krijgen. Van weglopen tot diefstal. Alles heb ik gedaan voor aandacht. Dat ik daarmee alleen maar negatieve aandacht creëerde was op dat moment totaal niet belangrijk. Ik kreeg aandacht, daar was het om te doen. Voor Rob en mijn moeder was de maat vol. Ik moest maar uit huis geplaatst worden, dat was voor iedereen beter. Rob zag mij het liefst in een gesticht op een gesloten afdeling. De maatschappelijk werker dacht er gelukkig anders over. Hij zag wel in dat er moest worden ingegrepen, maar dat kon ook minder drastisch. Bij mijn vader wonen was geen optie. Hij had met zijn nieuwe vrouw, Erika, net een baby gekregen. Ook woonde mijn zus daar nog dus er was voor mij geen ruimte. Uiteraard brak er een klein stukje van mijn toen al fragiele hart. Ik was niet ontroostbaar maar voelde mij bijzonder ongewenst. Mijn vader en Erika dachten mij niet te kunnen handelen met alle problemen die ik met mij meebracht. Ik wist niet dat Erika ervoor had gezorgd dat ik niet bij hen kon komen wonen. De maatschappelijk werker deelde een paar weken later mee dat ik in een kindertehuis zou worden geplaatst. Toen ik dat hoorde maakte mijn hart een klein sprongetje. Eindelijk weg uit deze ellende! Ik stond nog net niet op om een vreugdedansje te doen. Heel even voelde ik mij schuldig naar Ellen en Tom, maar het was tijd om aan mijn eigen geluk te denken.