Gastric bypass journey

Het starte allemaal met me zelf niet goed voelen in mijn vel doorheen de jaren. Vooral sinds de zwangerschap en alles wat er bij kwam kijken toen, alleen te staan en emotioneel zijn met veel stress. 

Nu 3 jaar later ondertussen een peuter van 2 jaar rijker en een nieuwe relatie van al meer of 1 jaar is deze mindset nog niet veranderd. 

Ik woog 94 kilo, opzich niet zo veel maar genoeg om elke dag dit gewicht te moeten meesleuren.. al even wou ik een operatie laten doen hiervoor maar ik was bang, bang van de reacties die zouden komen. ‘Jij bent tog niet dik’ ‘jij hebt dit tog niet nodig’ ‘zijt eens gelukkig met hoe je bent’. Zeker, ik snap deze reacties ook. Maar moet ik mezelf daarom ongelukkig voelen? Elke dag pijn hebben in mijn lichaam? Ik besloot in oktober de stap naar de arts te zetten!

Mijn eerste afspraak bij de arts, ze vroeg me enkele zaken waaronder waarom ik deze operatie wou doen. Ik begon te wenen en zei haar omdat ik mezelf niet goed voel hoe ik ben, omdat ik niet de mama kan zijn dat ik wil zijn. Mijn lichaam doet pijn van het gewicht dat ik mee sleur. Ze bekeek samen met mij de opties en plande alle onderzoeken in, ik wist dat ik deze operatie ook zelf moest bekostigen want mijn bmi was maar 34,5. 

Een paar onderzoeken ondergaan, van long testen tot bloedonderzoek voor suiker en psychologe en diëtistes gezien.

27december mocht ik weer bij de arts gaan, eindelijk kreeg ik een datum! 14 januari 2022 mocht ik mijn operatie ondergaan, veel sneller dan ik verwacht had. Maar ik keek er zo hard naar uit, de nieuwe ik. 

Dagen gingen vlot voorbij, de dag van mijn operatie was er dus ook snel, om 10 uur moest ik binnen zijn. Mijn mama mocht helaas door de C ook niet mee met mij naar de kamer. Ik kreeg te horen dat ik pas om 15 u die dag genomen werd.. dus ik zal daar alleen op de kamer te stressen tot het zover was. Plots kwamen de verpleegster me halen en moest ik me rap rap klaarmaken want het was aan mij! 

Mee naar het operatiekwartier waar de arts me zat op te wachten, ik zag even haar gezicht en ze vroeg aan me met een glimlach, ben je er klaar voor meisje? Volle overtuiging zei ik ja! En ik werd ik slaap gedaan.

Paniekerig werd ik wakker rond 18uur als ik me niet vergis, ik had veel pijn en voelde me zo slecht. Maar dit was normaal. 

Mijn eerste nacht heb ik amper één oog toegedaan, niet alleen van de pijn maar ook omdat ik er voor veel had geslapen door de verdoving. Ik heb 2 nachten in het ziekenhuis moeten blijven, de laatste dag kreeg ik soep, pudding en fruitpap voorgeschoteld. Hier moest ik iets van kunnen binnen houden om naar huis te mogen, en alle geluk hield ik het binnen. Ook moest ik 1,5l water kunnen drinken en dat lukte vrij wel vlot. 

Met veel pijn vertrok ik richting huis naar m’n gezinnetje. De eerste dagen na m’n operatie waren pijnlijk en lastig. Fysiek en mentaal, want ik mocht enkel vloeibaar eten. Dwz soep, yoghurt, fruitpap, water. Dit was lastig maar het loonde wel. 2weken later stond ik bij de arts op de weegschaal en zag ik 88kilo staan op de weegschaal! 6 kilo was ik kwijt op 2 weken. 

En het nog betere nieuws, ik mocht starten met gepureerd eten en toastjes! Wat keek ik hier zo hard naar uit. Ik voel me elke dag beter ondertussen. De littekens zijn ook mooi aan het genezen. Ik hou voorlopig ook alles nog binnen en nog geen dumping gehad, maar natuurlijk eet ik ook nog geen suikers of vetten. 

Mijn nieuwe ik is op komst en ik kijk er naar uit wat ze mij kan brengen met de toekomst!