Gaatje in mijn hart

Lief dagboek,

Vandaag is het 2 jaar geleden dat Elin haar openhart-operatie had.

Ik kan me herinneringen dat ik me in die periode voordeed, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat een kind -MÍJN kind- zo’n operatie moest ondergaan. Alsof het niets was.

Dat kwam denk ik ook deels doordat de artsen/verpleegkundigen ons keer op keer vertelden dat het een standaard ingreep was. Dat 1 op de zoveel kinderen een gaatje in hun hart hebben. Dat de chirurg er al ontelbaar veel op zijn naam had staan. Dat het allemaal redelijk normaal is en we maar blij mochten zijn dat het niet iets ernstigers was. En op dat moment klonk dat allemaal heel plausibel.

Achteraf gezien denk ik: waar heb ik me in laten meeslepen? Natuurlijk is het ‘maar’ een gaatje in het hart en bestaan er andere (hart)aandoeningen waar je het niet over wilt hebben. Maar het is niet zomaar ‘iets’ geweest. Het heeft indruk gemaakt, op ons, op Elin, op haar welzijn. Medisch gezien was het maar een gaatje, iets wat makkelijk gerepareerd kon worden. Emotioneel gezien was het een krater van een atoombom, die er 2 jaar later nog steeds bij me kan inhakken.

Ik vraag me soms af, of ik het anders had moeten aanpakken. Me minder had moeten gedragen alsof het niets was. De pijn en het verdriet dat ik erbij voelde omarmen en erkennen dat deze gevoelens er ook waren. Want dan zou het me nu misschien niet meer zo raken.

Misschien.

Misschien ook niet. Misschien blijft het altijd een gevoelig onderwerp, waar ik -bij de gedachte alleen al- tot in mijn diepste kern om kan huilen. Een zachte plek in mijn pantser die ik om me heen bouwde toen ze ziek werd. Een gaatje in míjn hart, waar ik nog altijd ziek van kan worden als ik niet uitkijk.

Misschien.

Liefs,

Fabrina