Gaat het goed?

Gaat het goed of doe je maar alsof?

Dat laatste. Zeker weten. Ik ga nu mijn derde week ziektewet in, diagnose; burn-out.

Al jaren zet ik me voor 110% in. Op het werk. Thuis. Als vrouw. Als moeder. Geen haar op mijn hoofd die het oké vond om me ziek te melden. Doorgaan. Doorgaan. Geen moeten, willen!

Maar na de diagnose van Ubbe begon ik me af te vragen wie ik voor de gek hield. Iedereen blijkt, maar vooral mezelf.

Mijn werk krijg ik niet gedaan, waardoor ik de keuze gemaakt heb om mijn functie over te dragen en hierbij te gaan assisteren. Alleen dat helpt niet. Mijn hoofd blijft te vol. Mijn lontje naar Ubbe te kort. Mijn hoofd, mijn lijf te moe. Uren kan ik huilen om niks. De zorg voor mezelf valt zwaar. De zorg voor Ubbe komt er nog bovenop.

De psycholoog zei tegen me; ‘meisje, meld je ziek, dit gaat zo niet. Een traject om beter te worden begint hiermee. Dan rust. Niks moeten. Alleen doen wat jij wil. De volgende stap; eerlijk zijn naar anderen. Zeggen hoe het écht gaat. Niet goed dus.’

Bij deze. Ik zet mijn masker; mijn oh zo vertrouwde glimlach, mijn positieve houding, hierbij af.

Het gaat ?, ik voel me rot. Ik ben zo moe, ik heb nergens zin in. Ik schreeuw tegen mijn kleine jongen als hij weer zijn 2,5 jarige derrière tegen de krib gooit. Ik kom mezelf zo hard tegen; alles wat ik leuk vind (familiedag, boodschappen doen, rondje draaimolen) zorgt voor onrust in mijn hoofd en buik.

Dit ben ik niet. En dus ben ik hier hard mee bezig.

Komt goed! ??