From San Fran with love

Wat een cadeautje weer van de baas. Na eerst een "heen-en-weertje" Kopenhagen te hebben gevlogen afgelopen zondag in alle vroegte, mocht ik mijn koffer inpakken om even naar de andere kant van Amerika te vliegen. San Francisco stond op het programma. Ik was daar al 2 keer eerder geweest, maar ik had nu een dag langer daar te besteden.

Maandagmorgen om 08:10 werd ik op Schiphol verwacht. Om 05:45 ging m'n wekker dus helaas alweer. Alles in rap tempo afwerken om op tijd te komen. Om 06:45 ook nog even de jongens bij onze geweldige gastouder, Hester, gebracht. Altijd weer een race tegen de klok om alles geregeld te hebben voor een vlucht. Op zich is een half uur eerder de wekker zetten ook een goede optie, maar ik ren me liever rot in alle vroegte dan dat ik mijn nachtrust afsta. Een echt avondmens ben ik dan ook.

Op Schiphol aangekomen liep ik meteen in handen van een vriendelijke meneer van de Koninklijke Marechaussee. Of ik even mee wilde werken aan een alcohol blaastest. Als vliegend personeel moet je 10 uur voor aanmelden voor je vlucht stoppen met drinken. Excessief alcoholgebruik 24 uur voor aanvang van je vlucht is ook niet toegestaan. Streng misschien, maar niet meer dan normaal gezien het feit je verantwoordelijk bent voor honderden levens aan boord. Ik blies de P van Prima en bracht lachend mijn koffer naar de kofferruimte. Nog even sushi gehaald voor aan boord en na een sterke bak koffie, was ik dan klaar voor de briefing.

Voor elke vlucht houden wij met de gehele bemanning een briefing. Dit om jezelf aan elkaar voor te stellen, de bijzonderheden van de vlucht door te nemen, taken aan boord te verdelen en onze flight safety kennis te checken. Vandaag vlogen we met 13 cabine-leden en 3 piloten op onze mooie Boeing 747-400. Een groot vliegtuig vol met 425 passagiers. Aan boord maakten we het toestel klaar voor vertrek, controleerden het vliegtuig op gebreken, bereidden al wat service-gerelateerde zaken voor en waren we al snel klaar voor het instapproces. 425 mensen laten instappen vergt nogal wat tijd. Na een ware stoelendans om iedereen bij zijn/haar geliefde te laten zitten, was het wachten nog op 2 passagiers die helaas te laat waren. Uiteindelijk vertrokken we ongeveer een uur later vanaf Schiphol naar San Francisco.

De vluchtduur zou 10 uur en 20 minuten bedragen. Het was een volle, drukke vlucht, maar alles liep op rolletjes. Uiteindelijk kwamen we dan aan op onze bestemming. Het tijdsverschil was enorm. In San Francisco is het 9 uur vroeger. In Nederland liep de maandag al ten einde toen ik eindelijk om 1330 mijn hotelkamer inliep. Inmiddels was het dus al 2230 in Nederland. Ja, inderdaad...een lange werkdag zat er op. En hoe moe ik ook was, ik wilde er meteen weer op uit. Even met het thuisfront gebeld, een verfrissende douche genomen en weer gaan....
Met 3 collega's ben ik richting Union Square gelopen en daar zijn we allemaal ons eigen weg gegaan. Shoppen met z'n allen werkt vaak toch niet. In San Francisco stikt het van de zwervers. Het verschil tussen rijkdom en armoede is echt groot. Op Market street, de winkelstraat van San Francisco, is het contrast zo groot. Rijke mensen winkelend in de duurste winkels, maar buiten bijna struikelend over de daklozen. Het ene geval nog triester dan het andere geval. Vrouwen die m'n oma hadden kunnen zijn of stelletjes die gewoon heel veel pech in het leven hebben gehad. Wat zijn er in Nederland toch goede voorzieningen.

Na een paar uur hield ik m'n ogen bijna niet meer open en nadat 3 weirdo's, afzonderlijk van elkaar hun geslachtsdeel aan de wereld (aan mij) toonden, hield ik het voor gezien. Om 18:00 was ik in m'n kamer (0300 Nederlandse tijd) en nog een uur later sliep ik. Buiten gewoon goed kwam ik de nacht door. Dit is altijd een heikel punt voor vliegend personeel. Je bioritme wordt zwaar op de proef gesteld met dit werk en het zou de eerste keer niet zijn dat ik, ondanks m'n vermoeidheid, niet in slaap kon komen en de rest van de nacht "plafonddienst" zou hebben. Om 06:00 vond ik het na 11 uur slapen genoeg en schoof ik om 07:00 aan bij het ontbijt. Ik had een vrij druk programma af te werken die dag.

Na een heerlijk ontbijtje ben ik richting Pier 33 gewandeld. Een wandeltocht van ruim een half uur. Daar lag de boot van Alcatraz Cruises al klaar om mij en 299 andere mensen naar the Rock te brengen. Alcatraz, jaren geleden het eiland waarop de gevangenis stond waar zware criminelen (o.a. Al Capone) hun straf uitzaten. Mijn ticket had ik 4 weken ervoor al vanuit Nederland gereserveerd. Last-minute aan tickets komen is geen optie. Dat werd nu inderdaad weer duidelijk toen ik bij het ticket verkooppunt zag dat ze pas voor 2 weken later tickets beschikbaar hadden.

En wow, wat een bofkont was ik, toen ik als allereerste toerist die dag, voet aan wal zette van dit legendarische eiland. Heel Amerikaans, stond er al een medewerker in zijn microfoon te schreeuwen om meer informatie te geven over het eiland. Echter, enkele dagen voor mijn bezoek had ik al gelezen over de spectaculaire audiotour in het cellencomplex. Ik trok nog net geen sprintje maar met ferme pas begon ik mijn klim naar het cellencomplex bovenop het eiland. Als eerste toerist nam ik mijn audio player in ontvangst en begon mijn tour door het cellencomplex. Wat ontzettend gaaf en indrukwekkend was dat. Aangezien ik daar als eerste was, liep ik in het begin helemaal alleen. Enerzijds luguber, maar anderzijds zo gaaf. Ik kon de meest prachtige foto's maken zonder dat ik meteen een verdwaalde toerist fotografeerde. Mocht je ooit in de gelegenheid zijn om richting West-Amerika te gaan... Een bezoek aan Alcatraz mag je eigenlijk niet missen. En zorg dan inderdaad dat je vroeg genoeg een ticket reserveert.

Weer op de boot gestapt en na een tochtje van een kwartier weer voet op vaste bodem gezet. Ik wandelde heerlijk in het zonnetje via de verschillende pieren naar Fisherman's Warf, de oude zeeliedenbuurt van San Francisco, nu veranderd in een toeristische trekpleister. Mijn rug begon nu serieus pijn te doen, dus ik besloot met de beroemde Cable Car vanaf Fisherman's Warf naar Union Square te gaan. The Powell-Mason line was zeer aangenaam voor mijn rug. Aangekomen op Market street even een soepje gegeten, wederom gewinkeld en weer richting hotel gegaan. Ik was kapot. Begrijpelijk ook toen ik op mijn stappenteller app zag dat ik die dag zo'n 25 km had gelopen! Om 20:30 was ik uiteindelijk in mijn kamer en om 22:00 hield ik mijn ogen niet meer open.

Na een verbazingwekkend goed nachtje was de laatste ochtend weer aangebroken. Het ontbijt had ik helaas gemist, dus ik moest buiten het hotel ontbijten. Stiekem kwam dit goed uit, want kon ik nog nét even die trui halen die ik gister al gezien had en nog steeds door mijn hoofd bleef spoken.

Om 11:15 kreeg ik het telefoontje dat ik een uur later weer beneden werd verwacht om richting luchthaven te gaan. De terugvlucht naar mijn 3 mannen was vrij bewerkelijk. Druk, onrustig en veeleisende passagiers. Gelukkig was het nu slechts 9 uur en 10 minuten vliegen, dus iets eerder dan gepland, landden we weer op Schiphol. Om 11:30 lag ik dan eindelijk in bed na een nachtje hard werken.

Om 14:30 ging helaas de wekker weer. Mijn leven als moeder begon weer. Little J. moest opgehaald worden uit school en little T. bij de gastouder en toen weer door.....door naar little J's. zwemles. Ik kan vertellen dat je er niet echt van opknapt om met jetlag in de chloordampen te zitten. Thuis aangekomen snel gegeten en toen was het weer tijd voor mijn skiles. Ik ben de dag doorgekomen en na een goede nachtrust ben ik inmiddels weer echt "geland". Heerlijk om weer thuis te zijn bij mijn 3 liefdes. Want ja, ik mis ze altijd wel heel erg. Ondanks het feit dat ik altijd wel iets leuks plan tijdens mijn reis.

Op naar mijn volgende avontuur....