5 jaar geleden
For the greater good
Je krijgt er zoveel voor terug...
Negen maanden lang, heb ik haar met veel liefde en zorg gedragen. Geen biertjes geen carpaccio salades en geen sushi. Vijf daarvan heb ik de w.c van dichtbij mogen bestuderen, wat de ontzeggingen dan wel wel weer een stukje makkelijker maakte. Drie daarvan, heb ik dankzij bekkeninstabiliteit, ontzettende pijn in mijn rug gehad. Zitten, liggen en lopen werden hoe groter de buik, de groter de uitdaging. En de immobiliteit maakte tegen het einde dat ik onder invloed van hormonen soms het idee had dat ik gek zou worden. Ja en dan de kg’s die er bij komen, de plofenkels en de sneaky striae die zich tot 37 weken niet vertoonde. En zich toen met 37+1 ineens van mijn enkels tot aan mijn kruin manifesteerde.
Na hoogzwanger twee hittegolven te hebben overleefd, mocht ik 32 uur na het breken van mijn vliezen en de eerste wee, op de uitgerekende datum, zonder slaap, zonder pijnbestrijding, met 30+ graden bevallen. Laten we het over het persen zonder persweeën, het bloedverlies, de uitputting en nadien het plassen met hechtingen maar niet hebben. Want echt, ondanks dit alles kijk ik met een fijn gevoel terug op deze tijd en heb ik niet het idee dat ik mag klagen.
Sindsdien heb ik nog geen nacht doorgeslapen en mijn lijf zal nooit meer de oude zijn. Wat hebben we samen veel tijd doorgebracht ’s nachts. Als de hele wereld leek te slapen, waren wij uren samen wakker. Al die tijd, dag en nacht, zijn mijn borsten beschikbaar voor haar. En inmiddels, sinds ik weer werk hang ik tussentijds als klara62 aan een kolfapparaat. En op mijn vrije dagen trouwens ook, om maar voldoende bij elkaar te sprokkelen voor als ik weer van huis moet om te werken. En ja, zo nu en dan een borstontsteking, daar ontkom ik niet aan. Net als de blaasontstekingen, die na de bevalling steeds de kop opsteken en waar ik geen ”echte” antibiotica voor kan slikken. Met alle liefde, doe ik dit en zou ik nog 100x over doen als het moest. Alle pijntjes, alle slapeloze nachten, alle emotie en alle opoffering. Met álle liefde. Echt.
Met als resultaat dat 7 maanden later haar eerste woordje ”papa” mag zijn…
PA-PA…. PA-PA!
Niet mehme, of mum-mum-mum zoals ik al weken met haar oefen.
Nee, de hele ochtend klinkt het ”papapapapapapaaaaa”.
Je krijgt er zoveel voor terug.