Floor schrijft Fictie #9

'Goedemorgen, u spreekt met Floor Moerland. Ik zou graag een afspraak willen maken.' Zenuwachtig en met een emmer binnen handbereik bel ik een verloskundigenpraktijk. Terwijl ik even in de wacht wordt gezet fluister ik tegen Coen: 'Volgens mij had ik gister niet zoveel chocola moeten eten, ik ben nog steeds misselijk.'
'Dat ligt niet alleen aan de chocola,' lacht Coen.
'Bedankt voor het wachten, je spreekt met Lydia. Mag ik Floor zeggen?' Ik bevestig en direct daarna vuurt Lydia allerhande vragen op mij af. 'Hoeveel weken ben je zwanger? Wanneer heb je positief getest? Wanneer heb je voor het laatst gemenstrueerd?'
'Eh... Eerlijk gezegd kan ik alleen de vraag van de positieve test beantwoorden. Dat was afgelopen vrijdagavond. Verder kan ik mij eigenlijk niet zo goed herinneren wanneer mijn laatste menstruatie was, ik ben eerlijk gezegd al weken moe en misselijk.'
'Ik heb vanmiddag om half 2 nog een plekje vrij, dan doen we je intake en maak ik een echo om te kijken hoe ver je bent,' zegt Lydia. Coen schudt zijn hoofd. 'Dan kan ik niet mee,' fluistert hij. 'Belangrijke vergadering, kan ik niet missen. Of je moet alleen gaan? Eind van de middag zou ik wel kunnen.'
'Eind van de middag ook een optie? Mijn vriend heeft een belangrijke vergadering en wil wel graag mee.'
'Een man die graag mee wil? Dat hoor ik graag. Half 5 dan?'

'Zal ik je straks op je werk afzetten? Dan hoeven we niet met 2 auto's naar het politiebureau,' opper ik en neem nog een hapje van mijn beschuit. 'De verloskundigenpraktijk zit trouwens vlakbij jouw werk, dus dat komt goed uit.'
'Neem mijn auto dan maar, die is net iets comfortabeler voor je,' knikt Coen. 'Ben je trouwens klaar? We moeten gaan.' Ik gooi mijn laatste slok thee naar binnen en trek mijn jas aan. Coen glimlacht. 'Zenuwachtig?' Ik knik en pak de map met bewijsmateriaal. 'Als ze het maar oplossen, het laatste sms-je geeft me nog de bibbers. Toch vraag ik mij af waarom ik gister niets meer heb gehoord,' zeg ik terwijl ik in de auto stap. Coen start de auto en knikt. 'Het was bijna als vanouds; ik kijk naar Sport 1 en jij zit met je vriendinnen op de achtergrond druk te kletsen. Alsof er nooit iets is gebeurd.'
'Ik vraag me af waarom ik gister geen sms-je heb gekregen, misschien gunt hij mij ook een dag rust,' glimlach ik wrang. Coen legt zijn hand even op mijn been. 'De politie heeft het vast zo opgelost.'
Een kleine 10 minuten later lopen we het politiebureau binnen en meld ik mij bij de balie. Nog voordat we willen gaan zitten komt er al een agente aanlopen. 'Floor Moerland?' Ik geef haar een hand en ze stelt zich voor als Annet Bisschops. Ze vraagt of ze mag tutoyeren en kijkt daarna naar Coen als ik bevestigend knik. 'En jij bent...?' Coen steekt zijn hand uit. 'Coen Vermeer, haar vriend.' Annet glimlacht even en knikt kort. 'Je mag hier even wachten, wellicht dat we je straks nog even roepen. Floor, je mag mij volgen.' Ik maak nog geen aanstalten om haar te volgen. 'Ik wil graag dat Coen erbij is, mag dat?' vraag ik. Annet draait zich om. 'Indien mogelijk praten we graag eerst even met jou, Coen mag later aanschuiven,' zegt ze en wenkt mij. Ik kijk even hulpeloos naar Coen maar volg de agente toch. Als we een kamer binnenlopen zit er nog een agent. 'Klaas-Jan van der Boom. Zeg alsjeblieft Klaas-Jan, zo vers van de opleiding wil ik me nog niet zo oud voelen,' grinnikt hij. Ik schud zijn uitgestoken hand en neem plaats tegenover hem. Annet gebaart dat ik het woord heb en begin te vertellen vanaf het moment dat ik het eerste sms-je ontving. Ik laat niets achterwege en ik zie dat Klaas-Jan ondertussen door het bewijsmateriaal bladert, Annet maakt aantekeningen. 'Nu blijk ik ook nog zwanger te zijn en ik kan deze stress absoluut niet gebruiken,' besluit ik mijn verhaal. Klaas-Jan kijkt mij aan en zegt: 'jij en Coen werken beiden bij grote ICT-bedrijven, ik neem aan dat jullie ook handig zijn met computers?' Ik knik langzaam maar begrijp niet helemaal waar hij naartoe wil. Klaas ziet mijn gezicht en vult aan: 'Ik bedoel, heb je een vermoeden wie je lastig valt?'
'Je wilt eigenlijk zeggen dat Coen ook een verdachte is?' vraag ik ongelovig.
'We willen niets uitsluiten, vandaar dat wij je graag eerst zelf even wilden spreken,' zegt Annet.
'Maar er is in mijn kantoor geen afluisterapparatuur gevonden, ook geen camera's. Dus Coen kan het niet zijn!' roep ik. Annet en Klaas-Jan wisselen een blik en Annet vraagt: 'Wie heeft er gezocht in jouw kantoor?'
'Berend Willemsen, de directeur, en Hans Dijkema, mijn leidinggevende,' zeg ik en Annet schrijft beide namen op. 'U kunt contact opnemen met Berend, ik vertrouw hem volledig.'
'En Hans Dijkema niet?' vraagt Annet met opgetrokken wenkbrauwen. 'Ik schud ferm mijn hoofd. 'Hij is wat mij betreft hoofdverdachte nummer 1,' zeg ik en ik vertel over de avond dat hij mij nodig had in verband met de servers. 'Hij loog over het feit dat hij op kantoor was, ik begreep daar niets van. Zelfs Berend vertrouwt hem volledig.'
'Bedankt voor je komst, Floor,' zegt Klaas-Jan en geeft mij een hand. 'We gaan er direct mee aan de slag en ik wil je nog adviseren om een ander telefoonnummer te nemen, in sommige gevallen blijkt dat voldoende om een stalker te stoppen. Geef het nummer alleen aan mensen die je echt vertrouwt. Als laatste wil ik je adviseren om niet meer te reageren op sms-jes en telefoontjes. In plaats daarvan bel je mij op dit nummer, ongeacht het tijdstip. Het kaartje dat hij mij geeft stop ik in mijn achterzak.

'En?' vraagt Coen en we lopen samen naar buiten. 'Ze gaan een onderzoek instellen,' zeg ik en haal mijn schouders op. 'Ik heb er geen vertrouwen in. Ze wilden zelfs jou op een verdachtenlijstje plaatsen.'
'Mij? Waarom? Ik weet toch niet wat er bij jou op je werk gebeurt?'
'Precies, daarom dus. Ik zet jou nu af op je werk en rij daarna door naar de stad voor een nieuw telefoonnummer,' zeg ik en neem plaats achter het stuur.
Zodra ik Coen heb afgezet rij ik door naar het centrum en bel ondertussen Berend. 'Ha Floor! Fijn dat je mij belt. Ik ben benieuwd wat de politie heeft gezegd en nu gaat doen.' In het kort vertel ik in grote lijnen wat de stappen zijn en Berend hoor ik af en toe goedkeurende geluiden maken. 'Ik heb mijn kantoor zo omgebouwd dat je er rustig kan werken, zodra je er aan toe bent,' vult hij aan. 'Uiteraard mag je gebruik maken van Karin, ze weet dat je komt maar niet wat er aan de hand is.'
'Ik wil morgen gewoon weer komen werken hoor, ik ben nu in de stad voor een ander telefoonnummer,' zeg ik monter. Ik hoor dat Berend wil protesteren. 'Ik ga niet als een angstig vogeltje thuis zitten, ik denk dat ik op het werk veiliger ben,' lach ik. 'Ik app je straks mijn nieuwe telefoonnummer en tot morgen!'
'Zullen we samen lunchen?' stelt Berend snel voor. 'Ik moet toch in het centrum zijn voor een afspraak.'
'Ik heb afgesproken met mijn broer, hij runt een lunchroom. Misschien een andere keer.' Wederom is de leugen er sneller dan de waarheid. De lunchroom van Lodewijk is dicht op maandag, maar dat hoeft Berend niet te weten.
De winkelstraat is uitgestorven en dat voelt bijna vreemd aan. Zodra mijn telefoon begint te trillen blijf ik staan en open het sms-je. "I see you". Dezelfde als de allereerste die ik kreeg. Met het advies van Klaas-Jan in mijn achterhoofd stop ik mijn telefoon diep onderin mijn tas en stap de telefoonwinkel binnen. Ik koop een telefoon met een prepaid kaart en neem deze direct in gebruik. Het nummer app ik alleen naar Coen, Berend, mijn ouders, broer en Klaas-Jan. Even twijfel ik maar dan stuur ik ook het nummer naar Kiki, Jill en Saskia.
Zonder na te denken loop ik het steegje in om een stuk af te snijden, ik ben alweer aan de late kant en moet Coen ophalen. Met een ruk draai ik mij om als ik voetstappen achter mij hoor. Uiteraard is er niemand te zien, ik moet mijzelf niet banger maken dan nodig. Als ik mijn oude telefoon hoor kan ik het toch niet laten om te kijken.
"Kijk achter je". Ik draai mij nogmaals om maar zie nog steeds niets of niemand. 'Nou, klootzak! Waar ben je dan? Laat jezelf zien! Lafaard!' Ik loop het steegje snel uit en ben blij als ik mensen zie. Ik besluit op een afstandje af te wachten of er iemand uit het steegje komt en hou mijn telefoon krampachtig vast. "Wat sta je daar nou, Floor? Straks kom je nog te laat bij de verloskundige". Paniekerig kijk ik om mij heen maar zie nog steeds geen bekend gezicht. Eerlijk is eerlijk, hij heeft gelijk en mag niet te laat komen. Af en toe kijk ik achterom en ben opgelucht als ik de auto zie. Als ik de auto start zie ik dat er een briefje onder de ruitenwisser zit. Biddend hoop ik dat het gewoon reclame is maar als ik het briefje pak zie ik dat het niet zo is. Met opgeplakte letters uit de krant lees ik de tekst die erop staat. "Donderdag 14.00 uur, de Dam". Zodra ik weer in de auto zit ontvang ik een sms-je. "Ik stel voor dat je de politie niet inlicht en alleen komt. Zie ik een bekende of politie dan zullen er doden gaan vallen".