Floor schrijft Fictie #7

Ik weet dat Coen eerst nog talloze straatjes met eenrichtingsverkeer door moet en dat ik dus sneller thuis kan zijn. Coen stond erop dat ik met hem mee zou rijden maar ik heb hem weten te overtuigen dat ik prima zelf kan rijden. Het was nog niet eens gelogen, nadat ik had overgegeven voelde ik mij een stuk beter. Ik race als een idioot naar huis en riskeer hier en daar een boete als ik door diep donker oranje rijd. Ik parkeer de auto op de oprit en loop naar de brievenbus. Met trillende handen probeer ik het sleuteltje erin te doen, maar ik laat tot 4x toe de sleutel uit mijn handen vallen. Ik zie het direct liggen. Een iets dikker pakketje. "Voor Floor", staat erop in een handschrift dat ik herken maar niet kan plaatsen. Ik loop naar binnen, gooi de overige post op de salontafel en scheur het pakket open. Er valt een zwangerschapstest uit en ongelovig pak ik deze op. Er zit een kaartje bij, geschreven met hetzelfde handschrift. "Lieve Floor, doe deze test zo snel mogelijk. De uitslag verwacht ik in een sms-je". De toon van de tekst is anders dan in de sms-jes, bijna sympathiek. Ik verstop de test in het toilet en wacht tot Coen thuis komt. Slopende minuten gaan voorbij en ik sprint naar de voordeur als hij er eindelijk is. 'Waar bleef je? Ik ben er zeker al een kwartier,' hijg ik en Coen werpt een onderzoekende blik op mij. 'Ik was nog even bij de Appie op het Stationsplein.'

'Wat moest je daar dan nu nog doen? Het is bijna middernacht!' roep ik. Coen geeft mij een tasje. 'Kijk maar, ik heb iets voor jou gekocht,' grijnst hij. Ik kijk in het tasje en daar zit exact dezelfde zwangerschapstest in als die in het pakketje. 'Wat moet ik hier nou weer mee?' vraag ik en hou de test omhoog. 'Ik ben echt niet zwanger hoor, hooguit wat oververmoeid en gestrest.' Coen blijft lachen. 'Ik tikte op Google de woorden "moe en misselijk" en kreeg honderden website gerelateerd aan zwangerschap. Ineens bedacht ik mij dat ik je in geen maanden heb horen klagen over het beruchte "Rode Leger". Dus 1 en 1 is 2 wat mij betreft. Nou, waar wacht je nog op?' Coen duwt mij zo ongeveer richting het toilet en ik kan niet anders doen dan er gehoor aan geven. Ik open de verpakking en lees snel de gebruiksaanwijzing. 'Wil je een bakje om het op te vangen?' hoor ik aan de andere kant van de deur. 'Ja, doe maar. Het wordt anders vast een bende,' zeg ik. Coen geeft een plastic bakje aan en met een beetje gehannes lukt het om deze te vullen. 'Laten we samen de uitslag afwachten,' zeg ik terwijl ik naar de bank loop. Ik doop de stick erin en het wachten begint. Lang hoeven we niet te wachten. 'Een plus. Wat houdt dat in?' vraagt Coen en trekt de gebruiksaanwijzing uit mijn handen. 'Floor! Je bent zwanger!' Ik voel hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrekt. 'Maar...', stamel ik, 'dat kan helemaal niet. Ik ben aan de pil en ik mis er nooit een.' Coen kijkt mij lachend aan. 'Dit is toch fantastisch nieuws, Floortje. Ik weet dat jij liever nog even wilde wachten, maar het is toch welkom?' De glimlach van Coen verdwijnt langzaam als hij de uitdrukking op mijn gezicht ziet. 'Floor, wat is er?' Langzaam sta ik op, loop naar het toilet en vis onderuit de mand met tijdschriften het pakketje. Zwijgend geef ik deze aan Coen. Hij kijkt eerst niet-begrijpend maar zijn blik veranderd al snel. 'Dit haalde je net uit de brievenbus?' vraagt hij. Ik knik. 'Ik doe het niet, ik weiger mee te werken aan deze zieke praktijken,' roep ik. 'Ik ga slapen, welterusten.' Ik stampvoet naar boven en laat mij met kleren en al op bed vallen. Ik schrik als mijn telefoon aangeeft dat er een sms-je is. "Waar blijft de foto waar ik om had verzocht?" Op dat moment komt Coen naar binnen en weet na 1 blik op mij en mijn telefoon genoeg. 'Hij wil een foto van de test,' fluister ik schor en uit pure wanhoop begin ik te huilen. Coen komt naast mij zitten en slaat een arm om mij heen. 'Het komt goed, Floortje. Morgen gaan we naar de politie om aangifte te doen en wie weet wat Berend kan ontdekken in jouw kantoor. Ik heb met hem afgesproken dat hij morgen even hier langskomt.' Verschrikt spring ik op. 'Mijn baas? Hier? Maar dan moet ik direct gaan schoonmaken, het huis moet tiptop in orde zijn!' Voordat ik naar beneden wil sprinten pakt Coen mij vast. 'Ik stel voor dat we samen even gaan douchen en daarna lekker in bed kruipen. Hij is er niet voor 4 uur zei hij dus we hebben tijd genoeg. Kom.' Ik laat mij meevoeren naar de badkamer en hij is liefdevoller dan ooit. Ik had niet gedacht zo lang met hem samen te zijn, maar gek genoeg ben ik heel veel van hem gaan houden en hebben we een leuk leven samen. Hij zeept mijn rug in en ik komt tot rust onder de warme straal.

De volgende ochtend voel ik mij een stuk beter dan gister al is de misselijkheid nog volop aanwezig. Ik durf mijn telefoon niet aan te zetten omdat ik de opdracht van gisteravond heb genegeerd. Ik verman mezelf en zet 'm toch aan. Gelukkig, maar 1 berichtje: "Dit valt me van je tegen, Floor. Ik geef je nog tot 12 uur vanmiddag, anders denk ik dat Berend niet heelhuids bij jullie aankomt."
'Coen! Coen, waar ben je?' In blinde paniek bots ik tegen hem aan terwijl hij uit de keuken komt. 'Wat is er? Weer een berichtje? Laat zien!' Hij leest snel en schudt zijn hoofd. 'Ik heb vanochtend al gebeld met de politie. Maandag heb je om 10 uur een afspraak en ik ga met je mee. Morgen printen we alles uit wat je hebt en dat nemen we mee, inclusief de verklaring van Berend. Die wil hij vast wel afleggen. Doe voor nu maar wat hij zegt, Floor. We kunnen niet riskeren dat Berend iets overkomt, al vermoed ik dat het bluf is.'
Gisteravond vond ik het reuze spannend om een zwangerschapstest te doen, nu doe ik het zo geroutineerd dat het lijkt alsof het een dagelijkse handeling is. Ik zie de plus verschijnen en maak een foto. Ik verstuur deze naar de onbekende afzender en wacht af of er een reactie komt. Die blijft uit en ga opnieuw op zoek naar Coen. 'Ik moet een verloskundige zoeken,' mompel ik en pak mijn telefoon. 'Tenminste, we willen dit toch?'
'Zeker wil ik dit, maar ben jij wel zeker?' Coen kijkt mij vragend aan en ik knik. 'Ik had het alleen nog niet echt verwacht, het moet nog even landen. Pffff, er zitten hier wel 10 verloskundigen. Zal ik maar gewoon de dichtstbijzijnde bellen?'
'Dat kan maandag ook nog wel,' zegt Coen. 'Ik heb ontbijt gemaakt, zitten en eten!' Coen lacht en probeert met slechte grappen de sfeer in huis te verbeteren. Ik luister met een half oor naar een anekdote van een half jaar geleden en glimlach plichtmatig. 'Oh, en weet je nog dat de aanvoerder van het tweede een oogje op je had? Toen waren we net een paar keer uit geweest en hij wilde met mij op de vuist om uit te vechten wie jou mocht hebben. Ik zeik nog in mijn broek als ik jou weer voor me zie. Weet je nog wat je zei?' Coen heeft een soort van slappe lach en het werkt aanstekelijk. 'Ik zei dat ik wel met hem zou vechten als hij jou maar met rust liet. En dat ik het ook wel aandurfde om penalty's te schieten,' lach ik. Voor het eerst in 24 uur voel ik me een stuk beter en met het vooruitzicht om naar de politie te gaan word ik nog rustiger. Dit gedoe was van korte duur en het stopt. Ik kijk Coen aan en hij beantwoord mijn blik liefdevol. 'Vanaf nu negeer ik dat trieste figuur, hij bepaalt mijn leven niet. Dat doe ik zelf!' Ik sla met mijn vuist op tafel om mijn woorden kracht bij te zetten.
'Zo mag ik het horen,' lacht Coen. 'Wil je nog koffie?' Bij het horen van het woord "koffie" komt er een maagzuur omhoog en snel schud ik mijn hoofd. 'Ik geloof dat ik de komende maanden geen koffie kan zien,' zeg ik.

Ik lepel mijn gekookte ei naar binnen en hoor in de woonkamer mijn telefoon gaan. Ik vermoed dat het weer een sms-je is van mijn onbekende stalker. 'Ik ga toch even kijken,' zeg ik en loop snel weg. 'Ik neem ontslag,' zeg ik en laat mij op een stoel vallen. Coen pakt mijn telefoon en leest het sms-je: "Je vertelt vanmiddag aan Berend dat jij jezelf die berichtjes hebt gestuurd, dat niemand je lastigvalt en dat je uit bent op de functie van Hans. Hij is je zondebok. Doe je iets anders dan ik zeg dan zijn de gevolgen voor jou".