Floor schrijft Fictie #19

'Kom je nog binnen of heb je je bedacht?' vraagt Berend ongeduldig. Ik recht mijn rug en loop naar binnen. Berend pakt mijn hand en zegt: 'Je mag hier zo lang blijven als je wil...'
'Bedankt. Ik moet even bellen,' zeg ik en loop rechtstreeks naar zijn werkkamer. Ik schuif de deuren dicht en bel Klaas-Jan. 'Vertel me alsjeblieft dat je goed nieuws hebt.'
'Coen is meegenomen voor verhoor en de spullen hebben we in beslag genomen. Ik ben nog in jullie huis,' zegt Klaas-Jan. 'En Floor...'
'Ja?'
'Ik heb mijn twijfels over Coen, ik weet niet of hij wel schuldig is. De bewijslast is er natuurlijk, maar er is bij jullie ingebroken en toen kunnen die spullen daar zijn neergelegd. We gaan natuurlijk zoeken naar vingerafdrukken, maar je moet weten dat Coen echt ontdaan is door alle gebeurtenissen.'
'En nu?'
'We mogen hem voorlopig vasthouden en dat kan verlengd worden, maar ik twijfel echt of hij de dader is. En jij moet nog bedenken of je een aanklacht wil indienen.'
'Een aanklacht? Tegen Coen? Moet dat?'
'Nou, niets moet natuurlijk. Dat moet je zelf beslissen,' zegt Klaas-Jan. 'Misschien kan je eerst de resultaten van het onderzoek afwachten. Ik hou je op de hoogte en blijf maar even waar je bent, voor de zekerheid.'
Berend is inmiddels ook binnen gekomen en kijkt mij vragend aan. 'Laat maar,' mompel ik. 'Ik wil wel een kop thee, mag dat?'
'Natuurlijk mag dat. Wil je ergens over praten? Of hullen we ons in stilzwijgen?'
'Geen zin in praten, dat geeft toch niet?'
'Natuurlijk niet, je mag doen waar je zin in hebt. Ik heb eventueel ook een fitnessruimte mocht je je in het zweet willen werken,' lacht Berend voorzichtig. Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb niets om aan te trekken,' zeg ik en loop naar de woonkamer.
'Loop anders maar even mee naar boven, ik wil je iets laten zien.'

Ik vraag me af wat er zo bijzonder is aan een fitnessruimte maar loop toch enigszins nieuwsgierig achter hem aan. Berend opent een deur en knipt het licht aan. Ik sta in een immense walk-in closet waar mijn slaapkamer 2 keer in past. Als ik beter kijk zie ik niet alleen mannenkleren, maar ook vrouwenkleren. 'He? Maar... Ben je toch getrouwd?' vraag ik verbaast. 'Je vertelde dat je langste relatie 14 dagen duurde, dat was dus niet zo...'
'Nee, ik heb mijn vriendin, Vivian, verloren aan een ander. Ze was de liefde van mijn leven maar op een dag was ze ineens verdwenen. Ze liet een briefje achter waar alleen maar op stond dat ze van mij hield maar niet langer in een gouden kooi wilde wonen. Ik ben nog wel op zoek gegaan naar haar, maar ze was met een nieuwe liefde vertrokken naar het buitenland. Op Facebook stond dat ze op blote voeten de wereld ging verkennen en daarna heeft ze haar profiel verwijderd. Dat is nu 7 jaar geleden, ik heb nooit meer iets van haar gehoord en heb tot op heden nog niet de moed gehad om haar kleren op te ruimen,' zegt Berend gesmoord. Hij kijkt mij strak aan en vervolgt: 'Totdat jij voor mij kwam werken dacht ik dat ik voor altijd single zou blijven. Je lijkt als 2 druppels water op Vivian, qua uiterlijk dan.' Berend pakt een foto uit zijn portemonnee en ik pak deze voorzichtig aan. Ik snap de vergelijking, alleen Vivian heeft bruine ogen, de mijne zijn blauw. 'Wat wil je hiermee zeggen, Berend? Dat jij mijn stalker bent?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Berend schud zijn hoofd. 'Nee, Floor, ik wil hiermee zeggen dat ik denk dat ik verliefd op je ben geworden,' zegt hij schor. 'In de korte tijd dat we elkaar veel zagen heb ik je beter leren kennen. Je bent het tegenovergestelde van Vivian, maar de vergelijking... Je bezorgt mij kippenvel, op een positieve manier.'
'Ik hou van Coen, met hem wil ik oud worden, dat weet je. Ergens denk ik dat het je wel goed uitkwam dat de stalker mij op jou afstuurde. En ik vermoed dat hij het wist van Vivian. Dit is geen toeval. Ik neem aan dat jij slim genoeg bent om hetzelfde te denken. Toch?'
'Nu je het zo zegt denk ik het ook niet. Maar wat heeft jou bewogen om de opdrachten uit te voeren?'
'Ik dacht dat als ik een paar dingen doe de lol eraf zou gaan,' zeg ik en haal mijn schouders op. Ik voel me ineens een naïef en vind mijzelf behoorlijk stom. 'Ik weet inmiddels wel dat het een slechte keus was. Maar aan de andere kant heeft hij gedreigd om mijn familie iets aan te doen, dat kon ik ook niet laten gebeuren.'
'Kiezen tussen 2 kwaden, ik begrijp het wel,' knikt Berend. 'Weet je zeker dat Coen degene is die...'
'Ik weet het niet,' onderbreek ik Berend. 'Klaas-Jan, de politieagent die het onderzoek leidt, heeft zelf ook zijn twijfels. Ik denk dat ik met Coen wil praten, ik wil hem horen zeggen dat hij niet de stalker is.'
'Ik stel voor dat je die Klaas-Jan belt en vraagt of het mag. En ik bied je mijn oprechte excuses aan dat ik misbruik van je heb gemaakt,' zegt Berend en staart naar de grond. 'Ik ben je in een paar dagen tijd zo leuk gaan vinden dat ik mijzelf egoïstisch heb opgesteld.' Verrast door zijn oprechtheid kijk ik hem recht aan. 'Dankjewel, dat is lief van je. Ik voel me enerzijds ook wel een beetje gebruikt, moet ik eerlijk zeggen. Anderzijds....'
'Bel Klaas-Jan en ga met Coen praten,' zegt Berend. 'Ik wacht beneden wel op je.'

“Ik hoop dat je nu druk bezig bent met het maken van het filmpje. Tiktak, tiktak, tiktak...”

Moedeloos laat ik mij op de grond zakken en typ een berichtje terug, ook al weet ik dat het niet verstandig is. “Moet met Coen praten, ik doe niets meer tot hij vrij is.” Ik aarzel even maar druk toch op “send”.

“Mij tegenspreken? Dat gaat je punten kosten. Aan jou de keus; een gezellige middag met Berend of ik zorg dat de keuringsdienst een bezoekje brengt aan Lodewijk. Dan kan hij zeker weten zijn tent wel sluiten”.

Moedeloos loop ik naar beneden zonder Klaas-Jan te hebben gebeld. 'Mag je hem zien?' vraagt Berend en legt de krant opzij. Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb nog niet gebeld, ik kreeg weer een berichtje.'
'Mag ik lezen?'
'Hij wil de keuringsdienst op Lodewijk afsturen als ik vanmiddag niet met jou...' zeg ik en krijg het niet over mijn lippen het hardop uit te spreken. Berend staat op en pakt mij bij mijn arm. 'Kom,' zegt hij. 'We gaan zelf naar het politiebureau om verhaal te halen.'
'Ja maar... het sms-je dan? Moet ik dat negeren?'
'Dat zoeken we later wel uit, we gaan eerst zorgen dat Coen weer thuis is.' Berend houdt het portier voor mij open en kijkt mij even indringend aan. 'Het aanbod om naar Stockholm te gaan staat ook nog steeds.'
'Ik ben bang dat dat niets oplost,' zeg ik verdrietig. Ik bel Klaas-Jan terwijl Berend richting het politiebureau rijdt. 'Geen gehoor, ik hoop dat hij op het bureau is.'

'Ik kom voor Coen Vermeer, mag ik met hem praten?' vraag ik aan de receptioniste op het politiebureau. 'De agent die het onderzoek leidt is Klaas-Jan van der Boom, is hij aanwezig?' De vrouw achter de balie knikt en toetst een nummer in. 'Er staat hier iemand die met Coen Vermeer wil praten, wil je even komen?'
Enkele ogenblikken later komt Klaas-Jan aanlopen en is verbaast om mij te zien. 'Floor! Wat doe je hier?'
'Ik wil met Coen praten, mag dat?'
'Nee, ik ben bang dat dat nog even niet zal gaan. Maar nu je hier toch bent wil ik wel graag even met jou praten,' zegt Klaas-Jan. Ik draai mij om naar Berend. 'Wil je op me wachten? Anders moet ik met de metro naar huis,' glimlach ik. Berend knikt en gaat op een houten stoeltje zitten. Ik loop met Klaas-Jan mee naar zijn kantoor.
'Ik heb net met Coen gepraat en hij vertelde mij dat je toch bent ingegaan op de eisen van de stalker?'
Ik voel dat de ogen van Klaas-Jan dwars door mij heen kunnen kijken en ik knik voorzichtig.
'Ik heb je nog zo afgeraden om dat te doen!' zegt hij boos. 'Je speelt de stalker in de kaart en je beseft niet dat je daardoor alleen maar dieper in de problemen komt. Dus toen je zei dat je geen berichtjes meer ontving was je bezig met opdrachten uitvoeren?'
'Het spijt me, ik had moeten luisteren,' fluister ik. 'Maar hij dreigde dat hij mijn familie iets aan wilde doen. Het was of dat, of ingaan op zijn eisen. Ik koos voor het laatste en ik besef nu dat dat niet heel slim was. Ik dacht alleen dat als ik dat zou doen de lol er snel af zou zijn. Nu weet ik het helemaal niet meer.'
Klaas-Jan maakt aantekeningen en zucht dan even. 'We komen met het onderzoek elke keer op een dood spoor. We weten niet wie al die kleding heeft besteld en kunnen op diverse camerabeelden ook niets vinden. Ik wil je met klem adviseren om de berichtjes te negeren en ze vanaf nu ook aan mij door te sturen. Ik kan je wel adviseren om weer een nieuw nummer te nemen maar het is gebleken dat het niet heeft geholpen. Ik stel voor dat je even snel naar huis gaat om kleren en dergelijke op te halen. Is dat Berend Willemsen die op je wacht?'
'Ja, jullie hebben elkaar toch al ontmoet?' vraag ik verbaast. Klaas-Jan schudt zijn hoofd. 'Zijn naam is wel een paar keer voorbij gekomen. Ben je veilig bij hem?'
'Ik denk het wel,' zeg ik aarzelend.
'Maar je weet het niet zeker?' vraagt Klaas-Jan indringend.
'Ik ben veilig bij hem,' zeg ik ferm en sta op. 'Mag ik echt niet even “hallo” zeggen tegen Coen?'
'Nee, sorry. Dat kan niet. Ik mag hem voor nu maximaal 24 uur vasthouden, ik hou je op de hoogte.' Ik heb mijn hand al op de deurklink als Klaas-Jan zegt: 'Doe alsjeblieft geen ondoordachte dingen meer.'

'Zal ik in de auto wachten?' vraagt Berend terwijl hij voor mijn huis parkeert. Ik wil antwoord geven maar ik word door mijn moeder gebeld. 'Hoi mam, met Floor. Jullie zijn toch niet al onderweg hier naartoe hè?'
'Nee, we zijn onderweg naar het ziekenhuis. Lodewijk heeft een ongeluk gehad.' De woorden galmen na in mijn hoofd en ik laat mijn telefoon uit mijn handen vallen. Berend pakt deze op en staat mijn moeder te woord. 'Ik breng Floor nu naar het ziekenhuis,' zegt hij en start de auto.
Verdooft staar ik naar buiten en hoor mijn telefoon ergens in de verte piepen. Bang voor de inhoud open ik het berichtje.

“De stand is 1-0 in mijn voordeel. Doe je Lodewijk de groeten? Als hij al aanspreekbaar is, het schijnt nogal een heftig ongeluk te zijn geweest. Helaas was ik er niet bij. Je had gewoon dat filmpje moeten maken. Oh en Floor, dat filmpje verwacht ik natuurlijk nog steeds”