Floor schrijft Fictie #18

Ik trek mijn kleren aan, pak mijn spullen en sluip de kamer uit. Er komt geen nieuw filmpje, dit is genoeg! Ik vervloek mijzelf omdat ik het zo ver heb laten komen. In de lift heb ik een helder moment en stuur een berichtje: “Er komt geen nieuw filmpje, ik heb gedaan wat je wilde. Het is nu genoeg, laat me met rust”.
Het antwoord laat niet lang op zich wachten. “Omdat je gedeeltelijk hebt gedaan wat ik van je heb gevraagd geef ik je een week uitstel, het filmpje gaf net genoeg prijs, al was het wel een anticlimax. Als je denkt dat het daarna klaar is heb je het mis. Wat mij betreft is het spel nog maar net begonnen en ik geniet er van. Ik mail je uiterlijk vrijdag instructies”.
Het voelt alsof er geen weg terug is, de politie lijkt eindeloos ver weg en de drempel om alles aan Coen te vertellen is te hoog. Mijn moeder voelde haarfijn aan dat er iets aan de hand is. 'Vertel wat er aan de hand is, wellicht kan ik je helpen,' zei ze toen ik haar belde om het etentje af te zeggen. Ik hield vol dat er niets aan de hand was en kapte het gesprek af. 'We komen zondagavond,' zei ze nog voordat ik ophing.
Nu sta ik tegen de koele liftwand aangedrukt alsof het mijn allerbeste vriend is. Ik wil een paar armen om mij heen en mijn gedachten gaan naar Berend. Net iets te arrogant en een te dure smaak, toch lief en vind een broodje tonijn ook erg lekker. Ik zou nu eigenlijk aan Coen moeten denken die gedrogeerd op de bank ligt. Ik sluit even mijn ogen en bedenk hoe het had kunnen lopen als ik het eerste berichtje had genegeerd. Dan was ik vanavond met de meiden op stap geweest om mijn promotie te vieren, wel met een Virgin Mojito uiteraard. Morgen zou ik mijn team tot de overwinning leiden op het voetbalveld en 's avonds zouden Coen en ik een vette hap bestellen. Ik moet met Coen gaan praten, het moet goed komen!

Het is bijna 3 uur 's nachts als ik de voordeur zachtjes open doe. Ik leg mijn jurk op hetzelfde plekje neer als waar hij eerder die middag had gelegen en mijn schoenen schop ik onder de kapstok. Ik hoor geen geluid in de woonkamer en als ik de kamer binnen loop zie ik Coen nog steeds onder de deken liggen. Ik schud hem zachtjes heen en weer. 'Coen! Wakker worden!' Geen beweging en geen geluid. Ik zal toch niet... Maar ik voel al snel een regelmatige hartslag en haal opgelucht adem. Ik stoot mijn kleine teen aan de tafelpoot en haal vloekend mijn rinkelende telefoon uit mijn tas. 'Met Floor.'
'Met Berend. Waar ben je? Ik mis je.'
'Ik ben thuis, sorry dat ik er vandoor ging, maar zover jij en ik weten ben ik niet naar dat gala geweest. Ik spreek je maandag op kantoor,' fluister ik snel en wil ophangen.
'Niet zo snel Floor Moerland,' zegt Berend streng. 'Ik wil nog wel een herhaling van vannacht, je was geweldig! Ik wil je later vandaag zien, kan dat?'
'Het gaat niet meer gebeuren, Berend. Echt niet. Ik wil het goedmaken met Coen, ik hou van hem en ben in verwachting van zijn kind. Ik neem aan dat het kantoor inmiddels vrij is van eventuele afluisterapparatuur? Dan kan ik maandag gewoon in mijn eigen kantoor zitten,' zeg ik zakelijk.
'Maandag doen ze de laatste controle, dus je kan of vrij nemen of bij mij thuis komen werken.'
Mijn gedachten dwalen af en ik denk aan de afgelopen uren. 'Ik kan niet ontkennen dat ik er van heb genoten,' zeg ik hardop en schrik van mijn eigen uitspraak. 'Ik bedoel... We moeten het hierbij laten, geloof me. Ik ga nu nog even een paar uur slapen, welterusten.'
'Wacht even!' hoor ik Berend nog zeggen maar ik hang op. Ik hoor dat ik een berichtje heb ontvangen en ga er al half vanuit dat het van die engerd is. Het blijkt echter afkomstig van Berend. “Lieve Floor, ik wil met je praten. Zeg jij maar waar en wanneer, ik ben je baas maar ik kan nauwelijks meer aan iets anders denken”.

Het is al uren licht buiten als ik mijn ogen open. Ik voel een arm om mij heen en Coen kijkt mij glimlachend aan. 'Ik wist wel dat je thuis zou blijven. Goede keus, lieverd. Ik ben trots op je.' Hij rekt zich uit en stapt uit bed. 'Ik was op de bank in slaap gevallen, maar ik kan mij er niet veel meer van herinneren. Ik zal wel oververmoeid zijn geweest. Hoe dan ook, het heeft mij goed gedaan. Zal ik koffie zetten en broodjes in de oven doen?' Ik bijt op mijn lip en knik langzaam. 'Ik kom er zo aan,' zeg ik. Ik denk aan de afgelopen week en mijn intuïtie vertelt me dat ik beter op Coen moet letten. Was hij wel gedrogeerd? Is hij de stalker? En zo ja, waarom? Allemaal vragen waar ik antwoord op wil maar die ik zelf moet gaan zoeken.
'Zullen we straks even de stad in gaan? Ik wil eigenlijk een paar nieuwe voetbalschoenen en ben toe aan een nieuwe winterjas. Even lunchen bij Lodewijk?' probeert Coen mij te paaien.
'Ik moet straks voetballen, jij toch ook? En mijn ouders komen vanavond, dat weet je toch?' vraag ik en ik merk dat ik snibbig klink. 'Daarnaast wil ik graag met je praten, voordat het niet meer goed komt tussen ons.'
'De wedstrijden zijn afgelast in verband met het weer, staat op de website,' en Coen pakt zijn telefoon om het te laten zien. Ik lees de tekst vluchtig en knik.
'Ik ga zo wel even alleen de stad in, kan jij misschien even in bad om te ontspannen. We praten als ik terug ben,' zegt Coen en knijpt even in mijn hand ter geruststelling. 'Jij hebt de eerste stap gezet door niet naar dat gala te gaan. Het komt wel goed.'

Zodra Coen de deur achter zich dicht trekt spring ik op en ga op zoek naar bewijsmateriaal dat hij de stalker is. Er is iets in zijn manier van doen en praten waar ik mijn vinger nog niet op kan leggen. Systematisch doorzoek ik alle laatjes en ga door tot aan het gootsteenkastje aan toe. Ik rommel tussen zijn kleren en als ik de sokkenla opentrek denk ik ineens aan het gestolen geld. Ik kan de sokken niet vinden waar ik het geld in heb gestopt en de paniek begint toe te slaan. Ik kreun inwendig als ik op het bed neerplof. Ik bedenk dat ik niet veel tijd meer heb tot Coen terug komt en ga verder met zoeken. Behalve een oud mobieltje en een oude TomTom kom ik verder niets tegen en ik haal opgelucht adem. Ik wil weer naar beneden lopen als ik het touwtje zie waarmee ik het luik naar de vliering open kan trekken. Ik bedenk me niet, trek de trap naar beneden en klim naar boven. Ik schrik als ik zie dat er een tas staat die ik niet herken en trek deze naar mij toe. De tas zit vol met afluisterapparatuur, microfoontjes, camera's en meer zogenaamde “spionagespullen”. Met de tas onder mijn arm ga ik naar beneden en stal de inhoud uit op de eetkamertafel. Net wanneer ik bedenk dat ik hier weg moet hoor ik een sleutel in de deur en komt Coen binnen met een paar tassen en een bos bloemen. 'Ik ben er alweer!' zegt hij vrolijk maar blijft stokstijf staan als hij alle spullen ziet liggen. 'Wat is dat? Waar komt dat vandaan?' stamelt hij en loopt langzaam op mij af.
'Ik vond dit op de vliering,' zeg ik eenvoudig en bestudeer Coen aandachtig. De verbazing op zijn gezicht lijkt oprecht. 'Hoe komt het daar terecht?'
'Ik mag toch aannemen dat je zelf nog wel weet hoe dat daar terecht is gekomen,' zeg ik ijzig en sta op. Ik loop richting de deur maar Coen houdt mij tegen. 'Je denkt toch niet dat ik dat daar heb neergelegd? Ik kom nooit op de vliering. Jij trouwens ook niet, wat deed je daar?'
'Hou op met dat toneelspel, Coen, ik heb je door. Ik weet niet wat je wilde bereiken met al die dreigementen en berichtjes, maar ik heb er genoeg van. Ik heb geld gestolen van de vereniging en je hebt me verdomme met Berend naar bed laten gaan! Wat wil je van me, ik dacht dat je van me hield!' gil ik huilend. Ik probeer mijzelf los te rukken, maar Coen houdt mij stevig vast. 'Floor! Ik ben de stalker niet, je moet me geloven! Ben je serieus ingegaan op de dreigementen en heb je seks gehad met je baas? En hoe bedoel je geld gestolen? Het sponsorgeld? Was jij dat?' Coen knippert met zijn ogen en laat me los. Hij kijkt mij vol walging aan. 'Wat heb je daarmee gedaan? Vertel me alsjeblieft dat je het niet hebt uitgegeven!'
'Ik heb het verstopt in een paar oude sokken van jou, maar het is inmiddels weg,' snik ik. 'Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik heb alles gedaan wat hij vroeg, ik heb je gisteravond gedrogeerd zodat ik naar dat gala kon.'
We kijken elkaar zwijgend aan, de tranen lopen over mijn wangen. 'Hoe weet jij trouwens dat het sponsorgeld weg is?'
'Ik zit in het bestuur, remember? We wilden het even stil houden en ondertussen onderzoek doen door de camerabeelden van de kantine te bekijken. We waren er nog niet aan toegekomen,' zegt Coen zacht. Hij wil mij omhelzen maar ik deins achteruit. 'Er hangen geen camera's in de kantine, je bluft. Je bent de stalker!' Ik draai mij om, gris een sleutelbos van het haakje en ren naar buiten. Ik zie dat ik de sleutels van Coen heb gepakt en probeer de auto open te krijgen. Mijn handen trillen en in mijn ooghoek zie ik Coen naar buiten komen. 'Ga naar binnen, Floor. Dit is belachelijk, je moet naar me luisteren. Doe wat ik zeg.' Hij kijkt mij dreigend aan en als hij bijna bij mij is heb ik de deur open gekregen en stap ik snel in. De deur doe ik snel op slot, start de auto en rij met piepende banden weg. Een paar straten verderop parkeer ik de auto en zoek het nummer van Klaas-Jan. Hij neemt direct op en ik doe hortend en stotend verslag van de gebeurtenissen van vanmiddag. 'Ik zal extra mankracht meenemen en naar jouw huis gaan. Maar Floor, je weet dat de kans bestaat dat Coen onschuldig is. Het kan zijn dat de stalker al dat materiaal daar neer heeft gelegd om Coen aan te wijzen als dader.'
'Het is allemaal te toevallig! De spullen op de vliering, hij wist van het sponsorgeld...'
'Kan je nu ergens naartoe waar je veilig bent? Je mag ook naar het bureau komen, Annet is ook aan het werk, zij kan je eventueel opvangen.'
'Ik weet wel waar ik naartoe kan gaan, misschien is het beter als ik het je niet vertel.'
'Hou je telefoon aan, ik bel je straks,' zegt Klaas-Jan en hangt op. Ik vind al snel het nummer dat ik zoek en er wordt vrijwel direct opgenomen. 'Ben je thuis? Ik kom er nu aan.'
'Van gedachten veranderd?' vraagt Berend geamuseerd en heeft de paniek in mijn stem blijkbaar niet gehoord.
'Ik moet even een paar uur onderduiken, ik ben er net achter gekomen dat Coen de stalker is. Ik vond een tas met afluisterapparatuur en hij wist nog een paar dingen die hij anders niet had kunnen weten. Maar ben je thuis?'
'Jij bent hier altijd welkom.'
Als ik 20 minuten later de auto parkeer op de oprit staat Berend al in de deuropening. Even flitst het door mij heen dat hij ook wel eens de stalker kan zijn. Ik loop naar hem toe, maar aarzel.
'Ik bijt niet, hoor!' grijnst Berend en op dat moment piept mijn telefoon.

“Coen is onschuldig, dat weet je net zo goed als ik. Ik wilde je met rust laten de komende week maar deze ontwikkeling kan ik niet aan mij voorbij laten gaan. Ik heb nog een filmpje tegoed, Floor. Doe maar vandaag. Ik weet waar bent, of beter gezegd: bij wie... Ik denk dat hij oprecht de enige is die je op dit moment kan vertrouwen. Of je moet een van je onnozele vriendinnen of je broer in vertrouwen nemen. Ik raad het af”.