Floor schrijft Fictie #16

'Stap in,' zegt Berend nog steeds kortaf en houdt het portier voor mij open. Zonder protest stap ik in en zodra we de parkeergarage uit zijn bel ik Coen. 'Ik zit in de auto bij Berend, we gaan buiten kantoor werken.' Ik kijk even vlug opzij maar Berend kijkt stoïcijns voor zich uit. 'Zijn kantoor heeft misschien ook een camera of afluisterapparatuur, ze gaan het nu onderzoeken,' vervolg ik.
'Waar gaan jullie dan naartoe?' vraagt Coen. Alsof Berend alles kan horen zegt hij: 'We gaan naar mijn huis, daarvan weet ik zeker dat er geen afluisterapparatuur is.'
'Dus je gaat mee naar zijn huis? Kunnen jullie niet gewoon op een ander kantoor zitten?' Coen klinkt geïrriteerd en hij heeft daar ook het volste recht op.
'Eh ja... Nu je het zegt... Maar wellicht is dat ook niet veilig,' zeg ik zacht.
'Nou ja, je bent in ieder geval veilig. Bel je mij als je onderweg bent naar huis? Ik eet wel weer alleen.'
'Ik ben wel thuis rond etenstijd, ik wil wel boodschappen doen en koken. Deal?'
'Ik hou je eraan, Floor. Ik spreek je straks.' Zonder verder nog iets te zeggen hangt hij op en ik voel me ellendig. Wat bedoelde de stalker met “een stapje verder gaan”? Ik vind het moeilijk om tegen Coen te liegen, maar het alternatief klinkt ergens nog veel vervelender.

Met open mond staar ik naar het huis waar we op af rijden. Het is zo'n soort huis dat ik 's avonds wel eens op zoek op Funda en dan droom dat ik ooit in zo'n huis kan wonen. Zodra ik het huis van Berend binnen stap valt mijn mond open en overtreft het mijn stoutste dromen. 'Wauw! Wat mooi!' roep ik.
'Het wil nog wel eens helpen als je software ontwikkeld,' zegt Berend glimlachend en gebaart dat ik hem moet volgen. In de woonkamer opent hij de en suite deuren en er komt een prachtige werkkamer annex bibliotheek tevoorschijn. 'Het lijkt wel een balzaal,' mompel ik verlegen en voel mij ineens heel klein en nietig.
'Ik heb hier een laptop voor je, ga maar aan de grote tafel zitten. Ik haal even koffie en dan gaan we aan de slag,' zegt Berend zakelijk en geeft mij een laptop. Hij zet alvast een doos op tafel en haalt er stapel dossiers uit. Bij het zien van die enorme stapel vermoed ik dat ik Coen straks moet bellen dat ik toch niet thuis kom eten. Berend ziet mijn gezicht en begint te lachen. 'Geen zorgen,' zegt hij, 'je eet gewoon thuis vanavond. Dit hoeft niet af vandaag.' Ik slaak een zucht van verlichting en pak het bovenste dossier van de stapel. Berend belt ondertussen met Arne en deelt kort de stand van zaken mee. 'De rest van de week werken Floor en ik op een andere locatie, je kan zowel Floor als mij gewoon mobiel bereiken.' Daarna belt hij Hans. 'Floor neemt jouw functie pas over als jij weg bent, dus de rest van de week heb je gewoon de leiding over het team.' Berend klinkt kort en zakelijk maar zodra hij heeft opgehangen en tegenover mij is gaan zitten zie ik hem ontspannen. Hij drinkt zijn koffie en kijkt mij indringend aan. 'Moeten we het nog ergens over hebben?' vraagt hij.
'Nee, waar zouden we het over moeten hebben? Laten we maar aan het werk gaan, er ligt genoeg,' gebaar ik naar de stapel.
'Over die kus van gister misschien?'
'Dat had niet mogen gebeuren. Ten eerste ben je mijn baas, ten tweede heb ik een relatie met Coen en ten derde ben ik zwanger. Voor jouw geruststelling: ik denk niet dat je mijn stalker bent,' zeg ik. Berend knikt even kort. 'Duidelijk. Ga jij bezig met Waardenburg? Dan neem ik Eurocity voor mijn rekening.'

Ik kijk strak naar de laptop maar heb geen idee wat ik aan het doen ben. Ik klik wat doelloos tussen de schermen maar kan mij niet concentreren. Ik werp een blik op Berend en hij kijkt ook wat glazig voor zich uit. De stilte wordt verstoord door mijn telefoon. “Ik heb geen idee waar je uithangt, dus ik kan je niet controleren. Ik stel voor dat je een filmpje maakt van jou en Berend en deze naar het bekende mailadres stuurt. Voor 5 uur vanmiddag”. Dit is het bewijs dat Berend niet mijn stalker is, zijn telefoon ligt onaangeroerd verderop en ik voel dat hij mij aanstaart. 'Zullen we even pauzeren?' vraagt Berend. Ik knik en klap de laptop dicht. Zenuwachtig loop ik richting de woonkamer en mijn oog valt op de tuin. 'Oh, je hebt een zwembad! Wat heerlijk!'
'Ik had liever een binnenzwembad gehad, daar heb je meer aan,' grijnst hij. 'Maar ik moet toegeven dat het heerlijk is. Al is het er nu echt te koud voor.'
De zenuwen zijn nog volop aanwezig, ik kijk naar mijn telefoon en lees nog een keer het berichtje. 'Geef eens,' hoor ik achter mij en Berend steekt gebiedend zijn hand uit. Schoorvoetend geeft ik hem mijn telefoon. 'Dat wordt lastig aangezien je een paar uur geleden mij heel duidelijk hebt gemaakt dat de kus van gister niet voor herhaling vatbaar is.' Hij geeft mijn telefoon terug en loopt weer naar zijn werkkamer. Ik besef ook dat ik een fout heb gemaakt en weet niet zo goed wat ik moet doen. Ik besluit Coen even te bellen. 'Ik mis je en wilde je stem even horen,' zeg ik zodra hij opneemt.
'En je belt nu ook om te zeggen dat je toch niet thuis eet?'
'Nee, ik wilde echt alleen je stem even horen. Ik ben op tijd, dat is een belofte.'
'Ik mis jou ook, Floor. Ik rij om half 6 naar huis, ben jij er dan ook?' Coen klinkt al weer wat opgewekter en als ik bevestig zegt hij: 'Ik hou van je, Floor. Tot straks.'
Na dit telefoontje besluit ik de stalker te negeren en ga weer aan het werk. Rond half 6 sluit ik de laptop af. 'Wil jij mij naar kantoor brengen? Mijn auto staat daar nog.'
'Wil je niet nog even iets drinken?' vraagt Berend.
'Nee, ik had Coen beloofd om op tijd thuis te zijn en ik moet nog even boodschappen doen,' zeg ik snel.

'Wat ga je met dat berichtje doen, Floor? Ben je niet bang voor de consequenties?' vraagt Berend terwijl hij de parkeergarage in rijdt. Op dat moment piept mijn telefoon. “Geen filmpje, nog niet eens een foto. Je stelt me teleur. Sla de nodige stappen maar over. Er is een kamer geboekt in het Krasnapolsky voor zaterdag a.s. op jouw naam. Neem Berend mee. Ik hoef je niet te vertellen dat de gevolgen voor jou zijn. Ik heb overigens een heerlijk broodje gegeten bij Lodewijk vandaag, geef hem mijn complimenten maar”.
Ik doe mijn gordel af, open het portier en begin over te geven. Ik veeg met de rug van mijn hand mijn mond af en Berend geeft mij zwijgend een flesje water. 'Ik moet even bellen,' mompel ik en bel Lodewijk. 'Lo! Waren er vandaag nog bekenden in de zaak?'
'Ha die Floor, leuk dat je belt. Alles goed? Je klinkt zo gejaagd,' zegt Lodewijk.
'Even geen grappen, Lo. Waren er bekenden in de zaak?'
'Ik was zelf naar de groothandel, dus geen idee. Hoezo?'
'Laat maar, niets aan de hand. Ik zie je morgen, oké?' Ik pak mijn tas uit Berends auto en loop naar mijn oude, vertrouwde Corsa. 'Ik denk dat je liever hiermee naar huis gaat,' zegt Berend en zwaait met een autosleutel voor mijn neus.
'Ik vraag wel of Coen mij morgen wegbrengt, anders staat mijn auto hier zo onbeheerd, vind dat geen fijne gedachte. Tot morgen, Berend.' Ik wil weglopen maar Berend pakt mijn arm vast en drukt zijn lippen op de mijne. Direct duw ik hem weg. 'Ik ben toch duidelijk geweest?' vraag ik woest.
'Sorry, Floor. Maar je bent zo aantrekkelijk... Ik... Het spijt me, het zal niet nog een keer gebeuren,' zegt Berend en stapt in zijn auto. Ik kijk hem na terwijl hij weg rijdt en ik lees nog een keer het laatste berichtje dat ik heb gekregen. Ik vermoed dat ik zojuist alle kansen heb weggegooid en dat Lodewijk moet vrezen voor zijn leven.

Ik rijd rechtstreeks naar huis en zie de auto van Coen al staan. 'Waar heb jij een broodje gegeten vandaag?' vraag ik en Coen kijkt mij verbaast aan. 'Ook hallo! Waar zijn de boodschappen?'
'Waar heb jij een broodje gegeten?' herhaal ik en sla mijn armen over elkaar.
'Ik heb mijn broodje in de kantine opgegeten, een aantal collega's hadden broodjes bij Lodewijk gehaald. Ik ging niet mee in verband met een deadline. Waarom vraag je dat? Heb je toch weer een berichtje gekregen?' Coen loopt op mij af en pakt mijn tas. Hij ontgrendeld mijn telefoon en leest alle berichtjes die ik de afgelopen dagen heb ontvangen. Verslagen gaat hij op de bank zitten. 'Floor, waarom verzwijg je dit voor mij? Of voor de politie? Dit gaat veel en veel te ver! Je bent dus toch aan het doen wat hij vraagt!'
'Ja, nou... ik dacht...' stamel ik.
'Je dacht niet na, Floor! Dat is er aan de hand. Je kan dit niet op eigen houtje doen! Wat is er inmiddels tussen jou en Berend gebeurd? En vertel me niet dat het gaat om een of ander stom virus. Uit het laatste berichtje blijkt dat je met hem naar bed moet? Wat is dit voor ziek gedoe?' Coen is furieus en loopt met grote passen door het huis. 'Denk maar niet dat je naar dat gala gaat zaterdag! We gaan dit tot op de bodem uitzoeken en de politie gaat ons erbij helpen. Daarnaast ga je niet meer naar het werk tot dit achter de rug is.'
'Maar Coen...' huil ik. 'Ik heb een nieuwe functie, ik hou van mijn werk. Ik kan toch niet zo maar thuis gaan zitten? Dat kan toch niet? En... En... En... Als ik met Berend naar bed ga is het misschien wel klaar.'
'Hoor je wel wat je zegt? Luister eens naar jezelf!' foetert Coen en vloekt hartgrondig. Hij beent de kamer uit en even later hoor ik het glaswerk trillen in de voordeur.

“Oei, oei, oei, Floor! Dat is inmiddels een mooie puinhoop. Coen is weg, je hebt Berend duidelijk gemaakt dat je hem niet wil. Straks ben je helemaal alleen.... * snik *
Morgenmiddag ligt er een pakketje in de brievenbus. Daar kan je Coen mee verdoven zodat je toch naar het gala kan. Het plan moet hoe dan ook worden doorgezet”