Floor schrijft Fictie #14

Mijn hart bonkt heel hard in mijn keel en met trillende handen vul ik de koelkast bij. Ik ben al minstens 4 keer langs de kas gelopen waar het sponsorgeld in zit. Als even later de kantine vol stroomt met dorstige mannen en vrouwen lijkt het alsof mijn kansen voorbij zijn. Met gespeeld enthousiasme tap ik het ene biertje na het andere. 'Floor, drink je met ons mee?' vraagt Anton, teamgenoot van Coen. Ik schud mijn hoofd. 'De komende 8 maanden niet,' lach ik en Anton kijkt verbaast naar Coen. 'Gefeliciteerd, man. Goed gedaan!' Anton gaat op de barkruk staan en roept: 'Het volgende rondje is van Coen, hij wordt vader!' Onder luid gejuich en applaus geeft Coen mij een seintje om te gaan tappen. Anton grijnst even naar Coen en deelt vervolgens de biertjes uit.
'Ik dacht dat je het nog even geheim wilde houden,' sist Coen naar mij.
'Ik had geen zin om te liegen,' zeg ik en haal mijn schouders op. Ik sluit even mijn ogen en bedenk dat ik de afgelopen dagen niets anders heb gedaan dan liegen. Ik pak het pinapparaat en zwaai ermee onder Coens neus. 'Wil je nu pinnen of moet ik het opschrijven?'
De kantine wordt met de minuut leger en mijn zenuwen met de minuut erger. Ik verpruts een aantal biertjes en Coen kijkt mij wantrouwend aan. 'Wat is er?'
'Niks,' zeg ik kortaf. 'Gewoon moe, ik wil naar huis.'
'Zal ik de kleedkamers vast op slot doen? Dat scheelt straks weer.'
Terwijl Coen wegloopt besef ik dat nu mijn kans is, al weet ik niet wat de sanctie zal zijn als ik besluit het toch niet te doen. Met trillende vingers open ik snel de kas en zie dat er een paar honderd euro in ligt. Ik haal er snel wat uit en pak daarna mijn mobiel en film hoe ik de kas opendoe en het geld eruit haal. Daarna verstuur ik het filmpje en leg het geld dat ik er eerder uit heb gehaald weer terug. “Goed zo, straks nog een foto van het geld als je thuis bent (ik wil exact zien hoeveel het is) en als je de instructies voor het gala ook goed opvolgt en resultaat boekt laat ik je een week met rust. Mocht je overigens van plan zijn om het geld later weer terug te leggen; helaas. Ik heb er een bestemming voor. Je houdt het eerst een week verborgen voor Coen”.

'Wat ben je stil,' merkt Coen op.
'Hard getraind, bardienst, zwanger,' som ik op. 'Dus gewoon moe. Morgen weer werken, dus ga zo direct slapen.'
'Werken? Je bent serieus?
'Absoluut. Ik word gek als ik thuis moet zitten. Mijn vriendinnen moeten ook gewoon werken en om Lodewijk lastig te gaan vallen...' Beschaamd denk ik aan het geld in mijn broekzak en bedenk koortsachtig waar ik het zou kunnen verstoppen.
'Floor! Ik vraag je wat!'
'Sorry, wat? Ik slaap al half denk ik,' lach ik gemaakt. 'Wat vroeg je?'
'Of de wasmachine direct aan moet of morgen,' zegt Coen en kijkt mij voor de 2e keer die avond wantrouwend aan.
'Doe direct maar. Lief dat je dat wil doen, dan ga ik direct naar boven.'
Coen verdwijnt naar de bijkeuken met de voetbaltassen en ik ga snel naar boven. Ik gooi het geld op het bed en maak een foto. Het geld stop ik in een paar oude sokken die Coen toch nooit meer draagt en net als ik de la dichtdoe komt Coen naar boven. Ik pak mijn telefoon en vlucht de badkamer in. 'Ben zo klaar, even plassen!' roep ik. Ik stuur de foto en luister daarna of ik het geluid van inkomende mail hoor. Ik hoor niets, maar ontvang wel direct een antwoord. “Dat lijkt niet alles wat in de kas zat. Volgens het clubblad zou er ruim 800 euro in moeten zitten, ik tel 450. Als sanctie geef ik je een extra opdracht mee voor zaterdag die ik eigenlijk nog even had willen bewaren. Sweet dreams”. Van schrik laat ik mijn telefoon op de vloer vallen en zie dat er een barst in het scherm zit. Coen klopt op de deur. 'Gaat het, Floor? En waarom zit de deur op slot?'
'Ik liet mijn telefoon vallen, niets aan de hand. Hij zat nog in mijn broekzak blijkbaar,' lieg ik en bedenk dat het zo ongeveer mijn tweede natuur is geworden om te liegen. Als ik de douche hoor zie ik de telefoon van Coen op het bed liggen en in een oogwenk heb ik deze ontgrendeld en ga op zoek naar bewijsmateriaal. Ik vind niets bijzonders en opgelucht leg ik zijn telefoon terug, Coen kan van mijn lijstje worden gestreept. Ik ga in bed liggen en sluit vermoeid mijn ogen. Morgen neem ik mij voor om in de computer van Berend in te breken en om Klaas-Jan te bellen. Dit gaat ver, veel te ver...

'Goedemorgen, Floor! Kan ik je zo een kop koffie brengen? En zo ja, wil je gewoon, cappuccino, latte of espresso?' vraagt Karin opgewekt. Ik knipper even met mijn ogen en probeer antwoord te geven op haar vraag. Ineens heb ik weer zin in koffie zonder dat er maagzuur omhoog komt. 'Eh, gewone koffie, alsjeblieft, zwart. Maar ik kan dat gewoon zelf pakken, geen probleem.'
'Je zit op de management-verdieping dus is het “part of the package” en het staat in mijn functieomschrijving,' lacht Karin. 'Daarnaast wil Berend op gezette tijden koffie en als ik er niet zou zijn geweest zou de beste man uitdrogen.' Karin knipoogt even naar mij en gaat richting de kitchenette.
Berend is al aanwezig en voert een gesprek in het Zweeds. Ik ga zitten en start de computer op en zwaai even kort naar Berend. Hij glimlacht en blijft mij aankijken terwijl hij het gesprek afrondt. 'Goedemorgen, fijn dat je er bent. Ik wil vandaag even het klantenbestand samen doornemen om te kijken welke werkzaamheden er nog moeten gebeuren en dan wil ik je daarna meenemen voor de lunch,' lacht Berend. 'En eerlijk gezegd heb ik nu al honger, ik heb gereserveerd bij Amstel Brasserie.'
'Amstel Brasserie?' vraag ik. 'Ik weet nog wel een leuke lunchroom in de stad, maar dan minder luxe. Ik wil toch het liefst een broodje tonijnsalade.'
'Finesse en smaak is duidelijk niet aan jou besteed,' zegt Berend en ondertussen komt Karin binnen. 'Floor wil niet mee naar Amstel Brasserie, wat vind jij daar nou van?' vraagt Berend aan Karin en knipoogt naar haar. Karin rolt met haar ogen richting mij en fluistert: 'Laat maar gaan, geniet van je broodje tonijn vanmiddag.'
Berend en ik werken de hele ochtend aan het klantenbestand en pas rond 1 uur klapt hij zijn laptop dicht. 'Nou, waar zit die lunchroom waar we naartoe moeten?' vraagt Berend en trekt zijn colbert aan.
'We kunnen lopen,' zeg ik. 'Ben wel toe aan en een frisse neus en een broodje tonijn.'

Zwijgend lopen we de eerste minuten richting Lodewijk en ik besef ineens dat ik de hele ochtend niet op mijn telefoon heb gekeken. Ik zie dat Berend zijn telefoon ook pakt, dus doe ik hetzelfde. Alleen een appje van Coen (“Laat even weten wat je wil eten, ik doe straks boodschappen op de terugweg”) en een gemiste oproep van Saskia, niets bijzonders dus ik stop mijn telefoon weer in mijn jaszak.
'Heb je... eh... Heb je nog iets van die griezel gehoord,' doorbreekt Berend de stilte. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, het is rustig. Ik denk dat de lol eraf is, en dat is wel zo prettig. Kan ik weer gewoon werken en mijn leven oppakken.' Geërgerd kijk ik om als de zoveelste vrouw mij een jaloerse blik toewerpt. Ik kijk even snel naar Berend en ik weet wel waarom; hij is adembenemend mooi en je vraagt je af waarom zo'n man niet getrouwd is. Misschien is hij wel homo, denk ik gniffelend en krijg de neiging om Berends hand vast te pakken en mijn tong uit te steken naar de eerstvolgende met een jaloerse blik, gewoon voor de lol.
Even later duw ik de deur van Lodewijks lunchroom open en hij kijkt verrast op. 'Floor! Wat leuk dat je er bent, kom je eindelijk weer eens lunchen?' Hij werpt even een blik op Berend en fluistert: 'Het snoepje van de week? Heb je Coen ingeruild? Wie is die goddelijke man?'
'Lo, dit is Berend, mijn baas. Berend, dit is Lodewijk. Mijn broer en eigenaar van deze tent.'
'Nou, nou... is “tent” niet een beetje denigrerend?' knipoogt Lodewijk naar mij en geeft Berend een hand. 'Welkom! Ga lekker zitten, ik kom zo bij jullie. Willen jullie vast iets te drinken van het huis?'
'Dit was een goed idee, Floor. Je hebt gelijk; het hoeft niet altijd opgeprikt en luxe te zijn. Help me herinneren dat ik dringend een vrouw nodig heb die mij daar voor altijd van kan overtuigen.'
De lunch is gezellig en als Lodewijk er bij komt zitten wordt het steeds later. 'Eh, Berend?' vraag ik. 'Moeten we zo langzamerhand niet terug naar kantoor?'
'Wederom heb je gelijk, Floor! Ik ga even betalen en dan kunnen we misschien nog even een paar uurtjes werken aan een nieuwe opdracht.' Lodewijk loopt met Berend mee en ik kijk op mijn telefoon om te zien hoe laat het is en zie nog een appje en een gemiste oproep van Coen.

'Hoi, sorry dat ik nu pas iets van me laat horen. Ik was vanochtend hard aan het werk en daarna heb ik met Berend bij Lodewijk geluncht. Sorry.'
'Geeft niet. Blij dat je je gedachten wat kan verzetten. Nog berichtjes ontvangen?' vraagt Coen.
'Nee, gelukkig niet. Misschien is de lol er eindelijk vanaf nu ik hem negeer,' zeg ik. 'Maar ik belde om door te geven dat ik nog aan een nieuwe opdracht moet werken en dat ik later thuis ben. Reken maar niet op mij met eten.'
'Oh,' klinkt het teleurgesteld. 'Jammer, maar geeft niet. Dan bel ik Robert, misschien wil hij wel even een avondje gamen.'
'Veel plezier, ik bel je wel zodra ik onderweg ben naar huis.'
Als Berend en ik teruglopen naar kantoor hoor ik aan het gepingel dat ik een berichtje heb ontvangen. Ik wil mijn nieuwsgierigheid kunnen bedwingen totdat we terug zijn op kantoor, maar als Berends telefoon gaat en hij deze opneemt wil ik toch zien wat ik heb ontvangen.
“Om alvast in de stemming te komen en als hint voor aanstaande zaterdag: graag alvast wat avances maken naar Berend, hij als single man kan dat vast waarderen van een vrouw zoals jij. Zaterdag mag je een stapje verder gaan. Indien je weigert en 'het spel' stopt, zijn de gevolgen voor jou. Ik zo mijn methodes om te controleren of je doet wat ik zeg”.