Floor schrijft Fictie #13

'Oh, verhip!' roep ik terwijl ik naar de kalender kijk. 'Ik moet het etentje van zaterdag verplaatsen!'
'Ze kunnen vast ook wel vrijdag toch? En dan kan Lodewijk er vast ook bij zijn,' zegt Coen en duikt weer in de Voetbal International. Ik bel als eerste Lodewijk. 'Lo! Kunnen jullie vrijdag komen eten?'
'Vrijdag?' vraagt Lodewijk. 'Kan het dan niet doorgaan zaterdag?'
'Nee, ik heb een gala van mijn werk en moet om 4 uur bij de kapper zijn. Ik word om 7 uur door mijn baas opgehaald.'
'Je bedoelt dat liefdadigheidsgala in het Krasnapolsky? Oh, Floor, ik ben zo jaloers! Naar welke kapper ga je? Wat trek je aan? Of moet je nog shoppen? Zal ik je komen helpen?' Lodewijks enthousiasme slaat over en ik lach sinds lange tijd weer hardop. Coen trekt even een wenkbrauw op en schudt even zijn hoofd.
'Rustig maar, Lo. Ik ga naar Rob Peetoom en heb een mooie blauwe jurk met bijpassende schoenen. Dus geen zorgen.'
'Naar Rob Peetoom? Nu ben ik dubbel jaloers! Junior, senior of top stylist?' vraagt hij. Omdat ik geen argwaan bij Coen wil wekken loop ik snel naar de keuken en pak iets te drinken.
'Eh, geen idee. Gewoon een afspraak gemaakt,' zeg ik snel.
'Maar de wachtlijst is enorm! Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?' vraagt Lodewijk argwanend.
'Er was iemand uitgevallen,' verzin ik en probeer het gesprek een andere kant op te sturen. Lodewijk zegt: 'Ach, wat jij te weinig hebt aan vrouwelijke genen, heb ik te veel.' Ik schiet in de lach en beaam dat hij gelijk heeft.
'Nou? Komen jullie vrijdag of niet? Dan bel ik nu pap en mam.'
'Wij zijn er, zus! Ik neem de carpaccio wel mee van de zaak, die is het allerlekkerst.'
'Tot vrijdag, Lo. Knuffel Theo even van mij.'
Ik blijf in de keuken staan en na een blik op de klok bel ik mijn moeder. 'Hoi mam. Kunnen jullie ook vrijdag in plaats van zaterdag? Ik ga naar een gala zaterdag, was vrij onverwacht.'
'Hoi Floor! Altijd fijn als je direct ter zake komt. En ja, met mij gaat alles goed. Met jou ook?' vraagt mijn moeder en ik hoor de glimlach in haar stem.
'Sorry mam, je hebt gelijk. Hoe gaat het met je? Maar kunnen jullie vrijdag? Lo en Theo komen ook.'
'Je vader en ik hebben allebei een dagdienst dus we zijn er rond half 6. Dan mag je mij alles vertellen over dat gala, ik neem aan dat Coen meegaat?'
'Nee, het is iets van mijn werk. Ik heb een date met de baas,' zeg ik lachend. Terwijl die laatste zin nog een keer in slow motion door mijn hoofd gaat krijg ik ineens een halve paniekaanval. Ik rond het gesprek met mijn moeder snel af en op dat moment komt Coen de keuken in. 'Floor! Wat is er? Ga even zitten.' Ik ga zitten en Coen duwt mijn hoofd tussen mijn benen. Wat vanmiddag een heel goed idee leek, voelt nu ineens een stuk minder goed. Straks moet ik allemaal dingen doen die ik niet wil, wat moet ik dan doen? Ik ga rechtop zitten en produceer een glimlach. 'Ik denk dat het al even geleden is dat ik heb gegeten,' zeg ik zwakjes en Coen gaat direct in de weer met boterhammen en hagelslag.

'Oh, ik zie dat ik stoor,' zegt Klaas-Jan en trekt zijn jas uit. Ik schuif mijn pizza naar hem toe. 'Wil je ook een stuk?'
'Nee, dank je. Ik heb echt net gegeten, mijn vrouw kan heerlijk koken en ik eet standaard veel te veel,' lacht Klaas-Jan. 'Hoe gaat het met je, Floor?'
'Rustig. Ik heb niets meer gehoord gelukkig. Wat ik mij afvroeg... Moet ik nog naar die afspraak gaan, donderdag aanstaande? Ik mocht niemand daarover inlichten en er wordt verwacht dat ik alleen kom... Wat moet ik doen?' Ik probeer mijn stem wanhopig te laten klinken en voel mij vervolgens schuldig als Coen even in mijn hand knijpt ter geruststelling.
'Ik heb een paar collega's gevraagd om undercover aanwezig te zijn, dus wat mij betreft kan je er naartoe gaan.'
's Avonds in bed kan ik de slaap niet vatten en ga uit verveling maar even plassen en daarna loop ik naar beneden voor een stuk pizza. Uit gewoonte pak ik mijn telefoon en neem een hap van de koude pizza. Ik werk de standaard riedel af; Facebook, Nu.nl en de mail. Het berichtje dat ik heb gekregen probeer ik uit alle macht te negeren. Ik gooi de pizza weer in de doos en ga weer terug naar bed. Halverwege de trap ben ik toch te nieuwsgierig naar het berichtje. Met een bonzend hart ontgrendel ik mijn telefoon. “Foei Floor! Ben je het leugenaarspad opgegaan? Ik zal zorgen voor een verrassing donderdag om 2 uur. Welterusten”. Na dit berichtje weet ik zeker dat ik helemaal niet meer kan slapen en ga met een deken op de bank liggen en kijk met een half oog naar een natuurprogramma. Uiteindelijk val ik in slaap en droom ik over telefoons, berichtjes en een galajurk.
Ik storm de trap af met mijn voetbaltas en gooi deze naast die van Coen neer. Hij kijkt mij verbaast aan. 'Wat ben jij van plan om te gaan doen?'
'Voetballen, extra training in verband met de wedstrijd van zondag!' zeg ik enthousiast.
'Floor, je bent zwanger! Je kan toch niet meer voetballen?'
'Natuurlijk wel! Ik voel mij prima, ben niet meer misselijk en wat is er nou heerlijker dan even tegen die bal aan kunnen trappen. Mijn moeder vertelde dat ze tot aan de 8e maand zwangerschap nog aan het korfballen was.'
'Korfbal, dat is bijna een passieve sport,' snuift Coen schamper. 'Maar wat nou als je valt of de bal tegen je buik aan wordt geschopt?'
'Het is maar een training, maak je geen zorgen. Als aanvoerster kan ik toch niet thuis blijven? Ik heb daarna trouwens nog bardienst dus ik ben laat thuis.'
Coen mompelt wat vervloekingen maar legt zich erbij neer. 'Zullen we dan maar gaan?'
'Blijf je op mij wachten of wil je na de training direct naar huis?' vraag ik. Als ik Coens vragende blik zie voeg ik er aan toe: '1 of 2 auto's, mop.'
'Ik wacht wel op je, wel zo gezellig toch?'

Voordat ik het veld op ga trek ik de coach nog even aan zijn mouw. 'Ik ben zwanger,' zeg ik plompverloren. 'Maar ik wil zo lang mogelijk doorgaan met trainen en wedstrijden, in ieder geval tot de winterstop. En na januari maar even kijken hoe het gaat. Ik ben ergens rond 1 mei uitgerekend.'
'Gefeliciteerd!' zegt Bram. 'Ik geloof dat je aardig zeker bent van je zaak, dus wat mij betreft heb je groen licht. Dus hup! Rondjes rennen, jij!'
De lichte regen werkt verkoelend en ik merk dat het rondjes rennen mijn hoofd leeg maakt. De komende anderhalf uur werk ik aan mijn passes en zelfs de penalty's schiet ik er allemaal in. Tevreden sta ik met mijn teamgenoten onder de douche en ze voeren een diepgaand onderzoek uit op mijn buik. 'Je ziet nog helemaal niets!' roept Elise.
Het goede gevoel dat ik na de training heb wordt in een keer teniet gedaan door een sms-je. “Een greep uit de kas lijkt mij wel op zijn plaats”. Snel typ ik een berichtje terug. “We hebben geen kas, alles gaat per pin”. Angstvallig blijf ik naar het scherm kijken en het berichtje komt al snel. “Het geld van de sponsorloop ligt voor het grijpen. Maak een filmpje en stuur het naar het bekende mailadres. Uiteraard wil ik later nog een foto dat je het daadwerkelijk mee hebt genomen naar huis”. Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en vraag mij af hoe hij dat kan weten. Ik haal diep adem en loop langzaam naar de kantine. Wie A zegt...