Floor schrijft Fictie #10

'Jij moet Floor zijn. Hoi, ik ben Lydia.' De vrouw die voor mij staat ziet er fris en fruitig uit, zelfs na een hele dag werken. Ik werp een blik in het raam en baal even dat ik niet eerst naar huis ben gegaan om mijzelf op te frissen. Het briefje dat ik onder de ruitenwisser vond zit diep weggestopt in mijn tas en heb Coen er niets over verteld. Ook heb ik niet verteld over de sms-jes, wel heeft Coen gevraagd of ik ze nog ontving. Ik heb gezegd dat ik mijn simkaart heb gesloopt en mijn telefoon heb weggegooid, dat was geen leugen. Ik heb getwijfeld of ik Klaas-Jan zou bellen, maar vooralsnog heb ik het niet gedaan. Ik hoop dat hij gelijk krijgt en het stalken nu stopt.
Lydia steekt haar hand uit naar Coen. 'Leuk dat je er ook bent, gaan jullie mee?'
Coen stoot mij aan als ik geen aanstalten maak. Ik blijf stokstijf staan als ik een bekend gezicht zie; Hans staat buiten en staart naar mij. 'Hans,' prevel ik en wijs naar buiten. Coen volgt mijn blik en schudt daarna zijn hoofd. 'Ik zie niets, Floor. Je ziet ze vliegen, teveel stress?' Ineens zie ik Hans niet meer staan en volg Lydia naar binnen. Als ze de situatie van zojuist al vreemd vindt laat ze niets merken. 'Zo,' zegt ze. 'Laten we eerst alle gegevens maar even noteren. Daarna stel ik jullie een aantal vragen over eventuele erfelijke ziektes en als laatste maak ik een echo. Ik verwacht binnen een uur klaar te zijn.'
Plichtmatig geef ik antwoord op alle vragen en gelukkig zijn we snel klaar als het over ziektes gaat. 'Ga daar maar liggen, dan gaan we even een kijkje nemen,' zegt Lydia glimlachend. Lichtelijk zenuwachtig kijk ik Coen aan en ga liggen. Lydia voelt eerst met haar handen en zegt vrij snel: 'Zo op de hand schat ik dat je al een week of 12 zwanger bent, ik voel een klein randje van je baarmoeder.' Ze spuit wat koude gel op mijn buik en het duurt niet lang of ik zie de omtrek van een mini-mensje. Dankzij de hormonen begin ik te huilen. 'Kijk nou eens, Coen, dat hebben wij gemaakt. Mooi he?' Lydia glimlacht en legt uit wat ze aan het doen is. Ik luister met een half oor en kijk gebiologeerd naar het scherm. '13 weken en 2 dagen,' zegt Lydia en geeft mij ondertussen wat tissues om de gel van mijn buik te kunnen vegen.
'Heb je kunnen zien of het een jongetje is of een meisje?' vraag ik.
'Nee, dat kan ik wel over een week of 3, wil je het weten? Dan kunnen we dan een nieuwe echo inplannen.'
'Ja!' roep ik. Maar tegelijkertijd roept Coen dat hij het niet wil weten. 'We weten allebei dat voetbal in onze genen zit, dus maakt het niet uit,' grijnst hij. Ik geef hem een por en zeg tegen Lydia. 'Doe inderdaad die echo maar over 3 weken.'

'Zullen we dan nu die pizza gaan eten die ik je vorige week al heb beloofd?' vraagt Coen en ik knik, ik merk dat ik honger heb. 'Kunnen we dan eerst nog even langs Lodewijk? Ik wil hem het goede nieuws vertellen, hij kan niet komen zaterdag.'
Coen en ik hebben onze beide ouders uitgenodigd om te komen eten zaterdag. Dat doen we vaker, dus ze zoeken er vast niets achter.
Ik hou mijn ogen goed open als we dezelfde parkeergarage inrijden en Coen ziet het. 'Wat ben je toch om je heen aan het kijken? Zie je weer spoken?'
'Ik probeer te onthouden waar we parkeren,' lieg ik. 'Ik heb nogal last van mijn geheugen de laatste tijd.'
'I know, ik vond gister de melk bij de pannen en jouw sleutels lagen in de koelkast,' lacht hij en parkeert behendig achteruit. Hij bliept de auto op slot en iets sneller dan gebruikelijk loop ik de parkeergarage uit.

'Lo!' roep ik en mijn broer steekt zijn hoofd om de hoek.
'Floortje! Je leeft nog. Ik vroeg me al af wanneer ik je weer zou zien,' zegt Lodewijk. 'Hé, Coen. Alles goed?' De mannen geven elkaar een klap op de schouder en Lodewijk gebaart ons naar een tafeltje. Ik kijk om mij heen en zie geen klanten. 'Wat is het rustig, Lo,' merk ik op. 'Gaat het wel goed?' Lodewijk begint te lachen. 'Het is een lunchroom en inmiddels is het al bijna 6 uur, ik ga zo sluiten. Tussen 11 en 3 is het stervensdruk, ik denk erover na om meer personeel te gaan inhuren. Jij al toe aan een carrièreswitch?'
'Haha, nee bedankt, mij niet gezien.'
Hoe lang ben je al zwanger, Floor?' Verbluft kijk ik hem aan. 'Hoe weet jij dat nou weer?'
'Lieverd, ben je vergeten dat ik alle vrouwenbladen van voor naar achter lees, getrouwd ben met Theo die de beste kraamverzorger is van de stad en dat ik inmiddels wel weet hoe een zwangere vrouw eruit ziet? Jij hebt alle kenmerken; moe, piekhaar en je ziet eruit alsof je elk moment kan gaan overgeven. Zal ik doorgaan?'
'Laat maar,' zeg ik vermoeid. 'Ik had het kunnen weten.'
Lodewijk staat op. 'Gefeliciteerd, lief zusje. En jij ook, Coen. Was ik om die reden uitgenodigd zaterdag?' 
'Jammer dat jullie er niet bij kunnen zijn,' zegt Coen.
'Ik neem aan dat je Theo vraagt om te komen kramen? Ik denk dat hij door het dolle heen is. Wacht, ik bel hem direct even.' Ik wil protesteren maar als Lodewijk doorslaat in zijn enthousiasme kan je hem maar beter laten gaan. Ik sluit even mijn ogen en denk aan de afgelopen periode. Als ik mijn ogen weer opendoe fluistert Coen: 'Ik weet wat je denkt, maar vertel het alsjeblieft niet aan Lodewijk. Je weet dat hij een wandelend roddelblad is.' Ik weet dat hij gelijk heeft, toch vind ik het moeilijk.
'Ik ga morgen weer werken, Coen. Dan heb ik afleiding en er kan me niets gebeuren, ik deel immers vanaf nu een kantoor met Berend,' zeg ik. Nog voordat Coen kan antwoorden duwt Lodewijk zijn telefoon in mijn handen. 'Theo,' sist hij overbodig.
'Ha die Floor! Gefeliciteerd, meid! Wat enig! Ik kijk er zo naar uit om je een week te mogen vertroetelen, wanneer ben je uitgerekend?'
'Omstreeks 29 april,' zeg ik en word spontaan vrolijk van Theo.
'Nou, hou me maar op de hoogte en geef nu Lo maar weer even terug. Ik wil uit eten en hij heeft er niets tegenin te brengen. Tata!'

'Coen, ik weet dat je zin hebt in pizza maar kunnen we die gewoon thuis opeten? Ik ben echt gesloopt na zo'n dag als vandaag en wil op de bank liggen. Is er voetbal op vanavond?' Coen kijkt even teleurgesteld maar stemt toch in. 'Ik moet me er maar bij neerleggen dat jij het de komende maanden voor het zeggen hebt.' Hij geeft mij een knipoog en loopt naar de betaalautomaat. 'Ik loop vast naar de auto hoor,' zeg ik en met een bonzend hart zie ik al snel dat er weer een briefje onder de ruitenwisser zit. Ik pak het briefje en het is wederom gemaakt met letters uit de krant. "Nieuw telefoonnummer? Foei! Ik zou straks niet al te hard remmen als ik jou was". 
'Wat heb je daar?' vraagt Coen en wil instappen.
'Niets, reclame,' zeg ik snel en verfrommel het briefje. 'Zullen we met de metro naar huis?'
'Met de metro? Ben jij gek! Waarom?' Coen gooit het portier door en ziet dat ik op het punt sta om in huilen uit te barsten. Ik graai in mijn tas en overhandig beide briefjes. Coen leest ze, vouwt ze op en stopt deze in zijn broekzak. 'Je gaat nu de politie bellen, ik ga even onder de auto kijken of alles in orde is.' Coen verdwijnt onder de auto en ik pak het kaartje van Klaas-Jan, hij neemt direct op. Snel vertel ik wat er aan de hand is en hij belooft direct te komen. Coen komt onder de auto vandaan en veegt zijn handen af aan zijn broek. 'Niets te zien, Floor. Het was bluf.' Opgelucht haal ik adem en Coen start de auto, hij rijdt een stukje en ik zie dat de remmen het gewoon doen. Snel bel ik Klaas-Jan. 'Er is niets aan de hand met de remmen, sorry voor het bellen,' zeg ik snel maar Klaas-Jan neemt er geen genoegen mee. 'Ik kom straks wel even bij jullie langs, dan kan ik direct de briefjes meenemen.'

Bij thuiskomst zie ik direct dat er iets anders is, ik weet alleen niet wat. 'Coen, hij is hier in huis geweest, ik heb het niet zo achtergelaten vanochtend.' Coen loopt snel door het huis en komt terug met de mededeling dat er niets weg is. 'Gelukkig komt Klaas-Jan zo, dan kan hij ook nog even een en ander controleren.'
'Wie doet dit? Ik word zo langzamerhand gek en begin echt bang te worden van de dreigementen.' Ik ga op een stoel zitten en barst in huilen uit. Van vermoeidheid val ik even later in slaap. Ik merk niet dat Klaas-Jan inmiddels is binnengekomen en dat hij samen met Coen door het huis loopt. Ik word wakker van een indringende fluistertoon en hoor de stem van Berend. Ik wrijf in mijn ogen en sta op. 'Hoe lang heb ik geslapen?' vraag ik en masseer even snel mijn nekspieren.
'Bijna 2 uur. Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik Berend heb gebeld?' vraagt Coen en maakt een verontschuldigend gebaar. Ik schud mijn hoofd. 'Ik barst wel van de honger. Wil je blijven eten, Berend?'
'Dat hebben wij allang geregeld, Floor. Ga jij maar even douchen, oké?'
Langzaam loop ik naar boven en even twijfel ik of ik niet nog een uurtje in bed ga liggen. Zuchtend kleed ik mij uit en ga onder de douche staan. Het warme water doet me goed en ik voel me al snel beter. Als ik de kast opendoe om kleren te pakken slaak ik een gil waarna zowel Coen als Berend naar boven komen rennen. 'Coen! Al mijn kleren zijn weg en er ligt een briefje. Heb je niet in de kast gekeken?' Ik zie dat Berend naar mij kijkt en ineens besef ik dat ik naakt ben en pak snel een badjas van Coen.
Ik pak het briefje en sla deze open. Dit keer is het getypt. "De regels bepaal ik en ik zal bepalen wat je voortaan draagt. Morgen worden je nieuwe kleren bezorgd".