Floor, het vervolg #Slot

Het is donker, in de verte hoor ik een baby huilen. Op de automatische piloot stap ik uit bed en wrijf de slaap uit mijn ogen. Het gehuil komt dichterbij en als ik de deur opendoe schrik ik als ik een gedaante zie staan. Behoedzaam loop ik er op af en haal opgelucht adem als ik Otis in mijn armen krijg. 'Ik denk dat hij zijn moeder nodig heeft, hij is chagrijnig van de honger.' Ik hoor de grijns in de stem van Berend en Otis is op slag stil. 'Ik heb al een fles voor je.' Berend duwt mij terug naar de slaapkamer en ik leg Otis weer in de armen van Berend. 'Doe jij het maar, dan kan ik slapen,' gaap ik. Otis heeft echter gemerkt dat Berend hem weer vasthoudt en produceert een stemgeluid van minstens 100 decibel.
'Morgen mag je uitslapen,' zegt Berend en aait even over mijn wang. Ik knik grommend en hoor hoe Berend al binnen een paar seconden weer luidruchtig snurkt. De fles is binnen een paar minuten leeg en Otis valt na het boertje al snel in slaap. Even overweeg ik om hem te laten liggen, maar leg hem toch in zijn eigen bed, ik weet hoe onrustig ik kan slapen.
Na 2 uur slaap ik nog niet, voor de veertigste nacht op rij. Ik weet ook precies waarom ik niet kan slapen, het knaagt al weken aan me.

'Wat doe jij hier? Je hebt genoeg schade aangericht,' snauw ik en wil mij omdraaien maar het infuus en de snoeren van het CTG zorgen ervoor dat het niet lukt.
'Ik ben ook maar een marionet van Hans,' zegt ze en legt haar hand even op mijn schouder. Het is waarschijnlijk de bedoeling dat ik daar rustiger van wordt, het maakt me alleen maar woester. Het apparaat naast het bed begint hard en indringend te piepen waardoor er binnen een paar seconden een verpleegster naast het bed staat. 'Ik denk dat mevrouw Moerland rust nodig heeft,' zegt ze met eens schuin oog op Astrid. 'Ze mag zich absoluut niet opwinden.' Astrid knikt kort en gaat weg zonder nog iets te zeggen.
'Geloof jij haar?' fluister ik tegen Lodewijk als de verpleegster weer weg is. Lodewijk kijkt bedenkelijk en haalt daarna zijn schouders op. 'We weten allebei dat Hans geen lieverdje is, maar zullen we het gewoon aan Amber en haar team overlaten? Richt jij je nou maar op andere dingen.' Ik bijt op mijn lip en probeer de juiste puzzelstukjes bij elkaar te vinden. 'Wanneer mag Theo naar huis?' vraag ik. Het gezicht van Lodewijk betrekt zodra ik Theo's naam laat vallen. 'Lo, Theo is net zo goed een slachtoffer als ik. Hij heeft je nodig!'
'Hij had zich toch kunnen verzetten?' De stem van Lodewijk klinkt vol ongeloof, hij kan het niet bevatten dat Theo hem heeft verraden.
'Ik weet hoe het werkt,' zeg ik ironisch. 'Je kan je er niet simpelweg gewoon tegen verzetten en daarnaast deed Theo alles om zijn gezin te beschermen, dat kan je hem moeilijk kwalijk nemen toch?'
'Ik weet dat je gelijk hebt,' zucht Lodewijk en staat op. 'Ik ga Theo maar eens een bezoekje brengen en daarna ga ik Riff ophalen. Mama komt over een uurtje heeft ze gezegd.' Lodewijk geeft me een kus op mijn hoofd en hij is nog niet weg of Berend komt binnen met een koffer en 3 tassen. Bij het zien van zijn wanhopige gezicht schiet ik in de lach.
'Ik wist echt niet wat ik mee moest nemen, ik heb ook maar een stapel babykleertjes meegenomen,' stamelt Berend. Ik schud lachend mijn hoofd en gebaar naar de kast. 'Zet het daar maar in, komt wel goed. Fijn dat je weer terug bent.' Ik wil Berend over Astrid vertellen, maar ik aarzel. Berend kent mij goed genoeg en komt op de rand van het bed zitten. 'Gooi het er maar uit, wat is er?'
'Astrid was hier.'
'Wat?!'
'Rustig maar, ze is alweer weg. Ze had wel een interessant verhaal, ik weet alleen niet of het waar is. Ze vertelde dat ze ook werd gechanteerd, ze zou me nog wel vertellen waar dat over ging.'

'Het klopt niet,' zegt Berend en kijkt mij vertwijfeld aan. 'Het klopt niet. Hans kan niets tegen haar gebruiken. Ze heeft niets op haar kerfstok, ze doet alleen maar goede dingen in en met haar leven.'
'Zullen we er over ophouden?' vraag ik knorrig en ik werp een blik op de monitor naast me, ik moet rustig blijven.
'Geef toe dat het niet klopt. Het is een bullshit verhaal en dat weet je. Hans zit weg te rotten in de gevangenis, hij heeft echt niet zoveel vrijheid dat hij nieuwe plannetjes heeft kunnen smeden. Alhoewel, die advocaat... Hoe heet hij ook alweer? Hemstra?'
'Haanstra,' verbeter ik hem. 'Amber heeft met hem gepraat, maar er zijn geen keiharde bewijzen. Wel heeft hij zijn kans op vervroegde vrijlating verspeeld door gedeeltelijk te bekennen. Maar ben je niet blij dat Astrid een voorwaardelijke straf heeft gekregen? Het is wel je zus.'
'Je moet mijn moeder eens horen over haar engeltje,' snuift Berend boos. 'Ze kan echt helemaal niets verkeerd doen! En dan nog maar te zwijgen over hoe ze jou al die tijd heeft behandeld.'
'Maak je over mij geen zorgen, ze is toch bijgedraaid? Ik ben Vivian echt dankbaar dat ze met je moeder is gaan praten, het heeft ervoor gezorgd dat je moeder haar excuses heeft aangeboden. Niet dat ze ooit op Otis mag passen,' voeg ik er grimmig aan toe.
'Otis?' vraagt Berend en kijkt mij met grote ogen aan.
'Ja, ons kind. Otis.'
'Je weet toch helemaal niet of het een jongetje wordt? Een meisje dat Otis heet is ook zo zielig.' Berend schiet in de lach en ik lach met hem mee.
'De echoscopiste had zich vanochtend versproken,' zeg ik. 'De namen hadden we al, laten we hem dan ook maar direct bij zijn naam noemen.' Berend vliegt op mij af en omhelst mij stevig. 'We krijgen een zoon!' jubelt hij. 'Moeten we trouwens nog een klacht indienen?'
'Een klacht? Waarom?'
'Zo'n vrouw hoort zich niet te verspreken, totaal niet professioneel!'
'Welnee joh! Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal en ik ben blij dat ik het nu weet. Dan kan jij thuis voor mij op de deurmat gaan liggen. Ik heb nog een paar dingen besteld.' Berend knikt en zijn gezicht neemt ineens serieuze vormen aan. 'Hoe zou je het vinden om te gaan verhuizen?'

'Heb je alles meegenomen waar ik om vroeg?' Ik loop naar Berend toe die met tassen vol binnenkomt. Ik neem een paar tassen over en knik goedkeurend als ik de inhoud zie. 'Wat was je trouwens lang weg, ik begon mij bijna zorgen te maken.'
'Het was overal druk, het was net alsof iedereen dacht dat ze enorm moest inslaan nu de winkels 2 dagen dicht zijn,' grimast Berend en laat zichzelf op de bank vallen. Zijn blik gaat naar de box waar Otis tevreden ligt te spelen. Ik volg zijn blik en glimlach. 'Hij trok zichzelf omhoog, je hebt het gemist.' Berend staat op en pakt Otis uit de box. 'Je hebt wel een filmpje gemaakt toch?' vraagt hij lichtelijk geschokt. Ik knik en wijs naar mijn telefoon.
'Hoe laat gaat het vliegtuig?' vraag ik terwijl ik de tassen begin uit te pakken.
'Half 7, we moeten over een uur weg. Weet je zeker dat je dit mooie mannetje 14 dagen kan missen?'
'Ik weet zeker dat hij en Riff de boel op stelten gaan zetten bij mijn moeder,' lach ik. 'En ik moet bekennen dat een beetje quality-time ons goed zal doen.' Ik loop naar Berend en neem Otis van hem over. 'Natuurlijk ga ik hem missen,' fluister ik meer tegen Otis dan tegen Berend.

'Heb je het gas uitgedraaid?' vraagt Berend terwijl hij de auto start.
'We hebben inductie,' zeg ik en rommel even in mijn tas. Mijn blik valt op een kaartje en haal deze eruit. Berend trekt direct wit weg maar ik wuif het weg. 'Ik heb mijn tas blijkbaar in geen maanden uitgemest.' Zonder er nog naar te kijken verfrommel ik het kaartje en gooi deze in het vakje in de deur.
'Heb jij nog iets van Lodewijk gehoord?' vraagt Berend om het onderwerp te veranderen. Ik knik. 'Ze komen rechtstreeks naar Schiphol, Riff was gister al bij mijn ouders.' Ik kijk nog even achterom en glimlach als ik het huis langzaam kleiner zie worden. Het was een goede beslissing om te gaan verhuizen. 'Ik denk dat ik het thuis nog het meest ga missen,' mompel ik tegen niemand in het bijzonder.
Mijn moeder staat al te wachten als Berend de oprit opdraait. 'Wat zijn jullie laat!' roept mijn moeder en rukt het portier al open voordat de auto stilstaat. 'Jullie hadden Otis ook gisteravond al moeten brengen, Lodewijk was gelukkig wel zo verstandig,' gaat mijn moeder mopperend verder.
'Ik zeg wel eens dat ik blij ben dat jij en Lodewijk niet de neurotische genen van je moeder hebben geërfd,' grapt mijn vader en kust mij als ik de auto uitkom.
'Moet ik nog iets weten, zijn er bijzonderheden?' vraagt mijn moeder terwijl ze zo ongeveer de koffer uit mijn handen rukt.
'Hij stond vanmiddag voor het eerst, ik denk dat je je handen vol gaat hebben,' lach ik.
'Toch vind ik het maar niks dat we niet met z'n allen de feestdagen doorbrengen. Dat hebben we altijd gedaan en het is de eerste kerst voor Otis en Riff.' Ik zie dat er tranen opwellen in mijn moeders ogen en sla mijn arm om haar heen.
'Mam, je weet best dat ik niets heb met kerst. Of oud en nieuw. Jullie hebben het vast heel gezellig met z'n viertjes. En daarbij kunnen die kleintjes het zich toch niet herinneren.'
'Toch klopt het niet,' snuft ze.

'Lo!' roep ik. Hij draait zich om en komt enthousiast op mij aflopen. 'Dag lieve zus, zijn jullie er klaar voor?'
'Ik wel, jullie ook?' Ik omhels Lodewijk en Theo tegelijk. 'Hebben jullie er ook zoveel zin in?' Ze knikken synchroon en Lodewijk vraagt: 'Kreeg jij ook een preek van mama?'
'Jep, 10 minuten lang moeten aanhoren dat ze het maar niks vind dat we 2 weken weg zijn,' grinnik ik. 'Toen Riff vervolgens de eerste plant van de vensterbank trok was ze op slag vergeten wat ze nog meer wilde zeggen. Papa vertrouwde mij toe dat ze heel erg uitkeek naar de komende weken.'
'Ik neem aan dat we zonder problemen de douane doorkomen?' zeg ik grijnzend tegen Theo. Hij begint te lachen. 'Geen zorgen, ik ben helemaal clean. Al jaren! Maar wellicht wil Berend zijn netwerk gaan uitbreiden?' Berend schiet in de lach. 'Ook ik heb dat achter mij gelaten.'
'Het is dan toch weer jammer dat Hans het van Theo wist,' zeg ik. Berend grijpt mijn arm vast. 'Floor, we gaan het er niet meer over hebben. Het is achter de rug, laten we vooruit kijken.' Hij kijkt mij ernstig aan en ik knik. 'Je hebt gelijk,' zeg ik en recht mijn rug. 'Laten we vakantie gaan vieren. Bora Bora, here we come!' Het knagende gevoel laat mij niet los terwijl ik in het vliegtuig stap.

'Mevrouw Moerland, u spreekt met Haanstra.'
'Het is inmiddels mevrouw Willemsen,' corrigeer ik hem. 'Wat kan ik voor u doen?'
'Ik moet u een boodschap overbrengen van Hans Dijkema.' Zodra hij de naam van Hans heeft uitgesproken omklem ik mijn telefoon en hou mijn adem in. 'Wat kan hij in godsnaam nog te melden hebben? Ik heb het achter mij gelaten en ga verder met mijn leven. Hij kan mij niets meer maken.' Ik klink zelfverzekerder dan dat ik mij voel.
'Hij wil u alleen maar even laten weten dat als hij vrijkomt hij de klus afmaakt en hij wenst u de komende jaren een fijn leven toe. Dat is alles.' Ik laat mijn telefoon uit mijn handen vallen en zie het scherm kapot springen als deze op de tegels terecht komt.