Floor, het vervolg #8

'Wat is er? Wat is er mis met deze jurk?'
'Hoe kom je er aan?' vraagt Berend afgemeten. Hij beent weg en ik loop zo snel als ik kan achter hem aan.
'Deze hing gewoon in de kast, ik vind hem erg mooi en dacht dat jij dat ook wel zou vinden. Wat is er mis mee?' Ik hou me van de domme, maar dit moet een stunt van Vivian zijn. Het heeft vast een speciale betekenis.
'Ik wil het er niet over hebben, kan je iets anders aandoen?'
'Niet voordat je mij verteld wat er mis is met deze jurk!' Ik sla mijn armen over elkaar en kijk Berend afwachtend aan.
'Ik zei toch dat ik het er niet over wil hebben! Je trekt nu iets anders aan!' roept Berend woest.
'En ik doe helemaal niets voordat je mij uitlegt wat er mis is met deze jurk!' schreeuw ik terug. Berend kijkt mij kort aan en loopt dan de kamer uit. Even later hoor ik de voordeur dichtslaan. Als ik de voordeur opendoe zie ik nog net hoe hij de oprit afscheurt. Ik besluit hem direct te bellen, maar hoor zijn telefoon overgaan. Zuchtend hang ik op en vraag ik mezelf af waarom ik per se zo moest drammen. Als ik hem nou maar had verteld over dat kaartje en als ik nou gewoon iets anders had verteld... Als, als, als... Nijdig pak ik een paar rozen en smijt deze door de kamer.
Ik wil het jurkje omruilen voor mijn huispak, maar bij het uittrekken schuurt het label over mijn lijf en ik krijg er kippenvel van. Wanneer ik het eruit wil scheuren zie ik dat het een geniet bonnetje is van de stomerij en haal deze er voorzichtig af. “Stomerij Witteman” Als ik goed tuur zie ik ook een datum en naam staan; “18 oktober 2013, A. Willem”
A. Willem? Astrid Willemsen? Nee, ze is al eeuwen getrouwd met een of andere lamzak, daar zouden haar ouders een hekel aan moeten hebben, niet aan mij. Al ijsberend kom ik alleen maar tot de conclusie dat deze van Astrid moet zijn. Maar waarom wil Berend daar niets over vertellen? Heeft het iets met Vivian te maken? Wat was er met die jurk? Met een hoofd vol gedachten wrijf ik over mijn buik die keihard aanvoelt en een beetje pijnlijk is. Frida had daar iets over gezegd, harde buiken noemde ze het geloof ik. Ik schenk er verder geen aandacht aan en mijn gedachten dwalen weer af.

Ik staar naar het plafond en denk terug aan wat Erik eerder die dag heeft gezegd: 'Je bent een bijzondere vrouw, Floor. Heel bijzonder.' Wat bedoelde hij daarmee? Ik besluit Lodewijk te bellen. 'Floortje! Hoe is het in druilerig Londen?'
'Druilerig is het zeker!' beaam ik. 'Hoe gaat het met jullie? En met Riff?'
'Fantastisch! Ik wist niet dat een baby zo leuk kon zijn?' zegt Lodewijk enthousiast.
'Baby's leuk? Ze slapen, eten, poepen, plassen, laten boertjes en huilen. Wat is er leuk aan?'
'Wacht maar tot je zelf moeder wordt, dan begrijp je het.'
'Nee hoor, geen polonaise aan mijn lijf. En trouwens, it takes two to tango.'
'Je hebt Berend,' zegt Lodewijk.
'Berend is stokoud en die zit daar vast niet op te wachten. Hij heeft zijn bedrijf, ik werk ook fulltime, dus geen ruimte voor een baby. Ik heb Riff toch ook al? Wel de lusten niet de lasten,' lach ik.
'Nou, wacht maar af. Ik spreek je over een jaar nog wel een keer. Maar belde je voor de gezelligheid?'
Ik aarzel even, ik heb de opmerking van Erik vast niet goed begrepen.
'Floor? Ben je er nog?'
'Ja, ik ben er nog,' zucht ik. 'Mijn therapeut maakte vandaag een opmerking en ik weet niet of het ongepast is of wat ik er van moet denken. Ik wil jou daar eigenlijk niet mee lastigvallen.'
'Voor de draad ermee. Wat zei hij?' Ik hoor aan de stem van Lodewijk dat hij op het puntje van zijn stoel zit.
'Dat ik een bijzondere vrouw ben. Heel bijzonder.'
'Afgezien dat je dat daadwerkelijk bent zie ik er geen gevaar in. Of zei hij nog meer? Is het trouwens een aantrekkelijke man?'
'Lo! Je denkt toch niet dat ik met Erik...?' vraag ik vol afschuw. 'Niet dat hij niet aantrekkelijk is hoor, maar dat is uiterst ongepast.'
'Zo bedoelde ik het ook niet, mop. Maar ik zou geen overhaaste conclusies trekken.'
'Dank weer voor je wijze woorden. Ik moet gaan, geloof dat ik met een groepje uit eten ga.'
'Uit eten? Toe maar hoor! Het lijkt wel een luxe vakantie,' zegt Lodewijk en ik hoor de knipoog in zijn stem.
'Ik bel je snel! Kus en knuffel aan die heerlijke mannen van je!'
Het gesprek met Lodewijk hielp maar even, Erik gaat ook mee uit eten en biedt mij zijn arm aan als we naar het restaurant lopen. Ik schud mijn hoofd en mompel iets onverstaanbaars. Tijdens het eten maakt Erik subtiele opmerkingen en meen ik af en toe een been tegen de mijne te voelen. Als ik een slok koffie neem voel ik een hand op mijn been welke ik direct van mij af schud. Ik werp Erik een woest blik toe en de rest van de avond maakt hij geen toespelingen meer. De volgende dag tijdens de individuele therapie wil ik het bespreken, maar Erik is mij voor. 'Het spijt me van gisteravond, Floor. Dat had ik niet mogen doen, het was totaal ongepast en verre van professioneel. Kunnen we het vergeten?' Ik knik en heb ineens de moed niet meer om er nog op in te gaan. Ik had een heel scenario in mijn hoofd, maar ik krijg geen woord over mijn lippen.

Na een uur komt Berend terug en ik zit met het bonnetje in mijn handen op de bank. Snel stop ik het in mijn zak. Schuldbewust komt hij naast mij zitten en pakt mijn handen. 'Sorry, ik had niet zo weg moeten lopen. Het spijt me, ik zal het nooit meer doen.' Hij kust me en ik besluit om het er niet meer over te hebben.
'Het is al goed,' mompel ik, 'maar neem de volgende keer wel je mobiel mee.'
Berend lacht schaapachtig en kust me nogmaals. 'Wil je nog wel met me mee?' vraagt hij voorzichtig en pulkt wat aan onzichtbare pluisjes.
'Natuurlijk! Ik kleed me even om, zo terug!' Ik duw het bonnetje van de stomerij nog dieper in mijn broekzak en neem mijzelf voor om morgen op onderzoek uit te gaan.
Even twijfel ik, maar toch trek ik een spijkerbroek aan met een mooi shirt. Het jurkje hang ik over het rek en het bonnetje van de stomerij gooi ik in mijn nachtkastje.
'Nou, vertel, waar gaan we naartoe?' vraag ik als ik weer beneden ben. Ik zie Berend opgelucht ademhalen als hij ziet dat ik het jurkje niet aan heb en hij tovert een grote grijns tevoorschijn. 'Dat zie je vanzelf, nieuwsgierig aagje!'

'Artis!' Verrukt kijk ik Berend aan en ik voel me ineens weer een kind van 6. Nog voordat de auto stil staat sta ik er al naast en gebaar dat Berend op moet schieten.
'We hebben geen haast, rustig aan,' lacht Berend.
Op een bankje bij de stokstaartjes zitten we stilzwijgend naar de zeer aandoenlijke beestjes te kijken. 'Weet je nog dat je nachten achter elkaar Meerkat Manor keek toen je net terug was uit Engeland? Gek werd ik van die stokstaartjes,' zegt Berend en aait mij liefkozend over mijn hoofd. 'Je moest en zou complete dvd-boxen hebben.'
'Haha, ja. Die heb jij nog via Amazon besteld. Ik moet ze inderdaad nodig weer eens kijken, gelukkig heb ik daar straks alle tijd voor.' Ik kijk Berend aan en dit keer heb ik geen last van harde buiken maar van duizenden vlinders.
'Floor, we zitten hier niet zomaar, niet zonder reden,' zegt Berend zacht. Op een of andere manier weet ik precies wat hij wil gaan zeggen en ik weet ook al welk antwoord ik wil geven.
'Ja,' zeg ik vol overgave. 'Ja, ik wil met je trouwen.' Berend knippert even met zijn ogen en begint dan te lachen.
'Hoe weet je dat ik dat wilde vragen?'
'Een huis vol rode rozen, we zitten bij de stokstaartjes... Het was niet zo moeilijk, meneer Willemsen,' knipoog ik en geef hem een kus.
'Nou, aanstaande mevrouw Willemsen, gaat u met mij mee naar de volgende locatie?'
'En de rest van de dieren dan? Ik wil de rest ook zien!' zeg ik quasi verontwaardigd. Berend kijkt op zijn horloge. 'De boot moet maar even wachten,' mompelt hij.
'Boot? Wat voor boot? Waar?'
'We gaan een tochtje maken met een boot,' zegt Berend. 'En ook dineren.'
'Laten we dan gaan! We hebben een abonnement, dus we gaan volgende week wel alle dieren rustig bekijken!'
'Jij bent snel over te halen!' Berend rolt lachend met zijn ogen en kust mij. Ik kijk aarzelend naar mijn outfit. 'Ben ik niet te casual gekleed?' Berend lacht weer.
'Ik heb iets voor je in de kofferbak liggen,' zegt hij geheimzinnig. Zodra hij deze heeft geopend zie ik een prachtige jurk liggen.
'Niet om het een of ander, maar ik denk dat je een klein buikje over het hoofd hebt gezien,' zeg ik teleurgesteld.
'Trek nou maar aan, je zal zien dat het prima past.'
Achterin de auto trek ik de jurk aan en ik ben verrast als de jurk perfect blijkt te zitten. 'Hier,' zegt Berend en overhandigt een paar schoenen.
'Je hebt echt overal aan gedacht! Maar hoe en wanneer heb je dit allemaal geregeld?'
'Laten we het erop houden dat een woordenwisseling soms ergens goed voor is,' knipoogt Berend.

'Welkom aan boord van de Ondine, mijn naam is Frederique en ik ben uw hostess vanmiddag.' Berend helpt mij op het afstapje en ik vergaap me aan de prachtige boot. 'Berend, dit is prachtig!' fluister ik. 'En de boot is helemaal voor ons alleen?'
Nog voordat Berend antwoord kan geven hoor ik een stem achterin de boot. 'Niet helemaal voor jullie. En jouw laatste minuten hebben geslagen, Florine.' Als ik mij omdraai kijk ik recht in de loop van een pistool.