Floor, het vervolg #4

Ik maak een foto van het kaartje en app deze naar Amber, ze reageert direct: Kom morgen maar even langs op het bureau als dat uitkomt, ik ben er vanaf 7 uur.
'Zo, dan kunnen we nu gaan eten,' zeg ik monter en pers er een glimlach uit. Berend legt zijn hand op de mijne. 'Weet je zeker dat je niet naar huis wil? Diegene weet dus dat je hier bent,' fluistert hij en zijn ogen flitsen even door de zaal.
'Ik laat me niet wegjagen door zo'n lullig kaartje,' zeg ik en concentreer me op het menu dat voor me ligt. 'Oh, nee. Carpaccio! Dat ik dat nu moet missen!'
'Floor, draai alsjeblieft nu niet door, wil je?'
'Wat moet ik dan doen? Gaan zitten sippen in een hoekje?' snauw ik, maar heb direct spijt van de toon in mijn stem. 'Het spijt me, Berend. Maar ik kan het mij niet veroorloven om bang te zijn, ik kan het Buffel niet aandoen als ik continue gestrest ben.'
'Liefje, ik begrijp het, echt. Neem het wel serieus, dat doe ik ook,' zegt Berend zacht. 'Morgen gaan we naar de politie, samen.'
'Kunnen we daarna direct door naar het werk,' zeg ik. Berend kijkt mij aan en rolt met zijn ogen. 'Floor, je hoeft niet te werken. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen?'
'Ik ga toch, niemand houdt me tegen. Ook die sneue haas die achter mij aan zit niet. Ik ga even plassen, wil je nog een appelsap voor mij bestellen?'

Ik loop door de lange gang naar de toiletten als mijn oog op een blanco envelop valt die op de grond ligt. Nieuwsgierig pak ik deze op en maak hem open. “Vraag 3. Wat is Florine's favoriete eten?” Ik draai het kaartje om maar er staat niets op de achterkant. Vraag 3? Zijn er dan meer envelopjes? 'Ha ha, leuk hoor. Een speurtocht,' mompel ik sarcastisch. Ik doe de deur open en ik zie direct weer een envelopje liggen. “Vraag 6. Hoe heet Florine's kleine neefje?” Ik stop het kaartje in mijn tas en wil gaan plassen. Als ik de deur opendoe kan ik er niet omheen. Op de muur staat geschreven: “Ik weet alles van je, Florine, alles. Weet jij alle antwoorden wel?”
Zo snel als ik kan hobbel ik terug naar Berend. 'Je moet meekomen, nu!' hijg ik en bedenk me dat ik ook even had kunnen bellen. Berend staat direct op en loopt met mij mee. Ik overhandig hem de kaartjes die ik heb gevonden. 'Jezus,' mompelt hij. Met enige gêne volgt hij mij de dames w.c. in en zijn mond valt open als hij de tekst op de muur ziet staan. 'Ik bel direct de politie. Wat is het telefoonnummer van die eh... Anneke?'
'Amber,' verbeter ik en geef hem het nummer. Het gesprek dat Berend voert is kort. 'Ze komt er nu aan met een collega,' zegt Berend. Hij kijkt mij onderzoekend aan. 'Hoe gaat het met je?'
'Ik moet op zoek naar de andere kaartjes,' zeg ik en maak aanstalten om weg te gaan.
'Ben jij gek? Dat laten we mooi aan de politie over. Jezus, Floor, je bent niet op schoolkamp!'
'Wie weet hoeveel kaartjes hier liggen!'
'Doe normaal!' roept Berend. Hij pakt me hard vast en rammelt mij even door elkaar. 'Je laat het aan de politie over! Hoor je me? Neem het verdomme serieus!' Verschrikt kijk ik naar Berend en begin dan te huilen. 'Ik wil niet nog een keer deze ellende,' snik ik. 'Ik wil gewoon... Ik wil gewoon normaal zijn en een normaal leven leiden. Waarom gebeurt het nu nog een keer?'
Berend slaat zijn armen om mij heen en houdt mij stevig vast. 'Sorry dat ik uitviel, het spijt me. En ik weet het ook niet,' zegt hij gesmoord. 'Ik weet het echt niet, allerliefste Floor.'

'Fijn dat je zo snel kon komen,' zegt Berend en schudt de hand van Amber en haar collega.
'Dit is Frank Verhoeven,' zegt Amber en wijst op haar collega. Berend geeft Amber de kaartjes die ik heb gevonden en ze kijkt er even vluchtig naar. 'Ik begrijp dat er meer moeten zijn?' vraagt ze. Berend knikt.
'Ik stel voor dat jullie naar huis gaan en wij hier de boel onderzoeken, we zullen later vanavond nog even langskomen,' zegt Amber. Ze kijkt mij even onderzoekend aan en vraagt dan: 'Gaat het goed met je, Floor? Ik kan me zo voorstellen dat je bang bent.'
Ik recht mijn rug en schud mijn hoofd. 'Het gaat prima, dankjewel.' Het liefste zou ik willen schreeuwen dat iedereen moet stoppen met vragen hoe het met me gaat. Het liefste wil ik iedereen een vuistslag geven die zegt dat ik het rustiger aan moet doen. Ik word gek van die bemoeizucht. Tot overmaat van ramp gaat mijn telefoon en ik zie dat het mijn moeder is. 'Hai mam, met Floor. Ja, alles gaat goed, en nee, je hoeft niet te komen. En dagelijks bellen begint ook een beetje op mijn zenuwen te werken. Hoe gaat het met jullie?'
'Floor...' zucht mijn moeder, 'ik bedoel het goed, dat weet je.'
'Sorry mam, het spijt me.' Ik aarzel even en twijfel of ik haar het laatste nieuws moet vertellen. Ik kijk even vragend naar Berend die direct naar mij toe komt. 'Mam, ik geef je Berend even. We moeten iets vertellen en hij is daar beter in dan ik.' Ik geef Berend mijn telefoon en terwijl hij mijn moeder inlicht, wenkt Amber mij.
'We hebben nog een paar kaartjes gevonden, waarbij er 1 verwijst naar jullie huis,' zegt Amber en geeft mij een envelop. “Opdracht 2. Kijk in het middelste keukenkastje, Florine.”
'Dit suggereert dat er nog meer kaartjes met opdrachten zijn,' gaat Amber verder. 'We gaan nu met jullie mee, er komen een paar andere agenten de boel hier uitkammen.' Ik knik even kort en loop dan naar Berend die nog altijd met mijn moeder aan het praten is. 'Kom morgenavond anders eten,' hoor ik Berend zeggen en daarna hangt hij op.
'Zullen we vannacht in een hotel slapen?' vraag ik in een opwelling. 'Ik heb geen zin om thuis te zijn en ik wil eigenlijk gewoon niet weten wat ik thuis aantref.'
'Lijkt mij een goed plan, liefje. Even overleggen met Amber,' zegt Berend en loopt naar Amber toe.

'Zij gaan ons huis binnenstebuiten keren en wij slapen in het Amstel vannacht. Of zo lang als we willen,' voegt Berend snel toe terwijl hij mij in mijn jas helpt.
Als we naar de uitgang lopen komen we Joost tegen. 'Gaan jullie nu al weg? Het is nog niet eens begonnen!' roept hij uit.
'Floor voelt zich niet zo lekker,' legt Berend uit. Joost bekijkt mij van top tot teen en glimlacht dan. 'Ja, als je zo enorm bent snap ik dat dat niet meer comfortabel is,' grijnst hij. Ik voel woede opkomen en ik maak een vuist, klaar om uit te halen. 'Kom Berend, we gaan,' zeg ik koel en keur Joost geen blik meer waardig. Als we aanstalten maken om door te lopen vraagt Joost het telefoonnummer van Berend. 'Dan bel ik je snel voor dat biertje. Misschien kunnen we er een double date van maken.' Joost knipoogt naar me, zwaait nonchalant en loopt de zaal weer in.
'Ga je echt wat drinken met die zak?' vraag ik. Berend begint te lachen. 'Hij bedoelt het allemaal wel goed. Eerlijk gezegd ken ik hem ook niet zo goed, alleen maar van het corps. Ik zat een paar jaar hoger dan hem, maar zijn reputatie was eh...'
'Berucht?'
'Ja, laten we het daar maar op houden,' lacht Berend en houdt het portier van de auto voor mij open. Ik hijs mijzelf in de stoel en zucht even. Ik heb momenteel andere dingen aan mijn hoofd dan mij druk maken over de reputatie van ene Joost.

Zodra we de hotelkamer binnen komen laat ik mijzelf op bed vallen en ben niet van plan om nog overeind te komen. Berend heeft echter andere plannen. 'Lieve Floor Moerland,' fluistert hij in mijn oor. 'Misschien kunnen we het hier een beetje gezellig maken.' Zijn handen glijden over mijn lichaam en ik sluit mijn ogen. Het voelt goed, vertrouwd. Hij trekt mijn jas uit, vervloekt mijn All Stars omdat hij de veters niet los krijgt en komt dan weer naast mij liggen. Het intieme moment wordt even later ruw verstoord als mijn telefoon gaat. 'Laat gaan,' mompelt Berend en kust mijn schouders. Het gerinkel stopt, maar begint een paar seconden later opnieuw. Zuchtend pak ik mijn telefoon en kijk op het scherm, het blijkt Amber te zijn. 'Hoi Amber, met Floor,' zeg ik en zet de speaker aan. 'Berend luistert ook mee.'
'De aanwijzing van het keukenkastje bleek een volgende opdracht te zijn en inmiddels zijn we zover dat we denken dat diegene die hier achter zit weet dat jullie nu in het Amstel zitten. Ik wil geen paniek zaaien, maar ik weet niet of jullie daar wel veilig zijn. Dit is een behoorlijk zieke geest...'
'Heb je al navraag gedaan naar Hans Dijkema?' onderbreek ik haar.
'Ik wacht nog op een reactie, ik hoop deze morgen te krijgen. Ondertussen wil ik jullie adviseren om ergens anders naartoe te gaan, desnoods de Veluwe. Doe iets onvoorspelbaars, ik vermoed dat het een bekende van jou of van Berend is,' zegt Amber. 'Het lijkt mij handig dat we morgen een lijst maken met bekenden zodat we gerichter kunnen zoeken.' Ik hang op en kijk Berend aan. 'En nu?' vraag ik.
'Laten we gaan. Al eens op de Veluwe geweest?' Berend probeert luchtig te klinken maar ik hoor toch de zenuwen in zijn stem.
'Ergens is het toch te belachelijk voor woorden dat we op de vlucht slaan voor een of andere sneue haas die niets beters te doen heeft,' zeg ik boos terwijl ik mijn jas aantrek. 'Ik weet zeker dat we ook bij Lodewijk terecht kunnen.'
'Amber heeft toch gezegd dat het wel eens een bekende van ons zou kunnen zijn?' aarzelt Berend. 'Weet je zeker dat we...'
'Waag het eens om die zin af te maken, Berend Willemsen!' snauw ik. 'Lodewijk zou zijn leven voor mij geven en vice versa. Ik bel hem wel even.' Ik vis mijn telefoon uit mijn jaszak en zoek het nummer op. 'Lo, met Floor. Logeerkamer vrij voor vannacht?'
'Oh oh, ruzie met meneer Willemsen?' lacht Lodewijk. 'Voor jou is er altijd een bed beschikbaar, dat weet je.'
'Heeft mama jou nog niet gebeld vandaag?' vraag ik.
'Nee, heb haar vanmiddag al gesproken, hoezo?'
'Lang verhaal kort; ik word weer lastig gevallen.'
'Hè, verdorie. Wat vind ik dat erg voor je, zus. Ik dacht dat je eindelijk eens van het leven kon gaan genieten,' zegt Lodewijk verdrietig. 'Kom maar snel hier naartoe. Met Berend?'
'Ja, we komen samen. Tot zo.'
Ik kijk naar Berend en hij staat voor de zoveelste keer in een paar dagen aan de grond genageld. Dit keer staart hij naar zijn mobiel. 'Wat is er?'
'Joost stuurt een appje, hij heeft een date geregeld,' zegt Berend schor. 'Kijk zelf maar.'
Ik pak zijn telefoon en kijk naar de foto die Joost heeft toegestuurd. Rechts onderin de hoek zie ik nog net dat de vrouw op de foto een blanco envelop in haar handen houdt.