Floor, het vervolg #2

'Is er iets met de baby?' vraagt Berend en ik hoor een lichte paniek in zijn stem.
'Nee, er is iets in huis. Of beter gezegd; ik denk dat er iemand in ons huis is geweest,' zeg ik zenuwachtig.
'Hoe bedoel je?' vraagt Berend scherp. 'Laat maar, ik kom er nu aan!'
Ik durf niet te bewegen terwijl ik op Berend wacht en ook probeer ik erachter te komen of er nog iemand in huis is of niet. Ineens hoor ik buiten het grind knerpen, dat kan Berend nog niet zijn. Ik schuif over de bank naar het raam en gluur onder de plissé gordijnen door naar buiten. Ik zie nog net iemand de hoek om gaan en ik pak snel mijn telefoon. 'Ben je er al bijna? Er was iemand op de oprit, ik zag hem of haar nog net de hoek om gaan.'
'Ik ben er over 2 minuten,' zegt Berend. 'Was het alarm trouwens niet ingeschakeld toen je thuis kwam? Ik weet zeker dat ik het erop had gezet toen we weggingen vanmiddag.'
'Eh...'
'Je weet toch wel of je het alarm eraf hebt gehaald toen je thuis kwam? Hoe lang ben je al thuis?'
'Een paar minuten. Sorry, ik kan het mij echt niet herinneren. Ik denk dat ik het alarm er wel af heb gehaald, het is zo'n standaard handeling...'
'Maar je weet het niet zeker?'
'Ik... Het spijt me.'

Ik hoor een auto aan komen en spring op om de voordeur open te doen. Ik duik in de armen van Berend en begin te huilen. 'Eerst die schoenen, toen iemand op de oprit...' snik ik.
'Schoenen? Waar heb je het over?' Berend duwt mij van zich af en kijkt mij strak aan.
'Er staan schoenen in de hoek van de kamer, die stonden er nog niet vanochtend,' stamel ik en neem hem mee naar binnen. 'Kijk, daar staan ze.'
Berend zucht even hoorbaar. 'Floor, die staan er al weken. Je hebt ze van mij gekregen, maar je keurt ze geen blik waardig. Meen je nou echt serieus dat je mij hiervoor hebt laten komen?'
Ik knipper even met mijn ogen en kijk Berend dan verbaast aan. 'Maar lieverd, je kent de geschiedenis en wat er allemaal is gebeurd... Je snapt toch wel dat ik zo kan reageren? En diegene die wegliep? Is dat volgens jou dan ook “niks bijzonders”?' Mijn verbazing slaat om in wanhoop en Berend kijkt mij alleen maar bedenkelijk aan.
'Heb je al in de brievenbus gekeken? Was het niet gewoon de postbode?' Berend loopt naar buiten en komt dan even later terug met een stapel enveloppen. 'Hier, de post. Kan ik dan nu weer aan het werk?' vraagt hij geïrriteerd.
'Toch heb ik het idee dat er iets anders is in huis,' hou ik vol. 'Wanneer is de code van het alarm voor het laatst gewijzigd en heeft Vivian nog steeds een sleutel?' Dit keer is het Berend die mij verbaast aankijkt.
'Hoe kom je nou ineens op Vivian? Ik heb haar alleen maar even snel gezien en gesproken toen jij naar Engeland ging, daarna niet meer,' zegt Berend boos. 'Hou er nou over op, wil je? Je hebt niets te vrezen, ik hou van jou. Vivian is een gesloten hoofdstuk.'
'Maar wat nou als het voor haar geen gesloten hoofdstuk is?' vraag ik onzeker.
'Dan heeft zij pech,' is het simpele antwoord van Berend terwijl hij mij in zijn armen neemt. Hij kust me en zegt: 'Ik hou van je, Floor Willemsen.'
'Floor Willemsen? Moerland bedoel je,' lach ik en kus hem terug.
'Ik hoop dat je ooit mijn vrouw wil worden, Floor,' zegt Berend gesmoord.
'Sorry dat ik je voor niets heb laten komen. Misschien was het een goede generale repetitie voor als de bevalling straks begint.' Ik negeer bewust zijn halfbakken huwelijksaanzoek en loop naar de schoenen die blijkbaar al weken in de hoek staan. 'Ik zet deze even boven in de kast, gezien mijn opgezwollen olifantenpoten kan ik ze voorlopig toch niet aan. Ga jij maar weer werken, ik zie je vanavond.' Ik kus Berend op zijn wang en loop richting de trap.
'Ga met me mee naar dat saaie diner, please?' Berend pakt mijn arm en trekt mij weer naar zich toe.
'Oké, omdat je het zo lief vraagt. Ik zal een mooi jurkje aantrekken,' knipoog ik. Terwijl ik naar boven loop hoor ik de voordeur dicht slaan. Ik doe de deur van de inloopkast open en gooi de schoenen bij de rest. Ik weet ineens weer dat hij er 's avonds laat mee thuis kwam en haal opgelucht adem. Ook hier is het net alsof er iemand is geweest en ik loop even snel heen en weer en inspecteer de kleren. Ik zie niets bijzonders, toch voel ik mij onbehaaglijk. Misschien moet ik Berend eens voorstellen om te gaan verhuizen.

Ik pak de post die Berend op tafel had gegooid en blader er even snel doorheen. Mijn adem stokt als er een handgeschreven envelop tussen zit welke gericht is aan mij. Ik herken het handschrift niet en met trillende vingers open ik de envelop. Er vallen glitters en confetti uit en voorzichtig trek ik de kaart eruit. Ik haal opgelucht adem als het een uitnodiging blijkt voor een feest bij Kiki, ze wordt 30 en wil dat groots vieren. Ik pak mijn telefoon en stuur haar snel een appje dat ik er uiteraard bij ben. Ik smijt de rest van de post op het bureau van Berend en het scherm van zijn laptop gaat aan. Ik trek een wenkbrauw op als ik zie dat zij mail nog openstaat. Dat is niets voor hem, hij is altijd heel zorgvuldig en wijzigt zijn wachtwoord maandelijks. Ik wil de laptop dichtklappen, maar mijn nieuwsgierigheid wint. Mijn ogen flitsen over het scherm en net als ik bedenk dat ik dit helemaal niet wil doen valt mijn oog op een ongeopende mail van een paar weken geleden, afkomstig van Vivian de Graaf. Ik klik de mail open en de inhoud is kort:
“Ik hou nog steeds van je en ik wil alles doen om je terug te krijgen. Bel me, alsjeblieft. Liefs, Viv.” Snel klik ik op verzonden items, maar ik zie niet dat hij haar ook gemaild heeft. Ook tussen de verwijderde items vind ik niets bijzonders. Opgelucht klap ik de laptop dicht en loop weer naar boven, over een uurtje is Berend weer thuis en ik merk dat ik er reikhalzend naar uit kijk.

Ik hoor gerommel op de overloop en even later hoor ik de trap. Ik sta er niet bij stil dat Berend niet even “hoi” heeft gezegd, maar denk er verder niet over na. Ik pak een jurkje uit de kast en glimlachend pak ik een schoenendoos met daarin een vers paar All Stars. Gezien mijn enorme buik nemen ze het mij vast niet kwalijk, denk ik grinnikend. Ik doe het licht uit en loop naar beneden. 'Berend?' roep ik, maar ik krijg geen reactie. 'Berend?'
De achterdeur staat open en ik loop de tuin in. Ik roep nog een paar keer, maar er is niemand die reageert. Ik zal het mij wel verbeeld hebben en sluit zorgvuldig de achterdeur af. Op dat moment hoor ik de voordeur opengaan en galmt de stem van Berend door het huis.
'Nou, jij je zin hoor, meneer Willemsen, ik heb een jurk aangetrokken,' grijns ik en maak een pirouette.
'Zelfs in je joggingbroek ben je prachtig,' lacht Berend. 'Zal ik je dan maar even met je schoenen helpen?'
'Graag, wat attent van je.'
'Ik ben attent. En zorgzaam. En lief,' knipoogt hij. 'Was er trouwens nog iets bijzonders bij de post?'
'Een uitnodiging van Kiki voor haar 30e verjaardag, de rest ligt op je bureau.' Ik aarzel en weet niet zo goed of ik moet vertellen dat ik zijn mail heb gelezen.
'Wat is er?' vraagt Berend, het is net of hij mijn gedachten kan lezen.
'Toen ik de post op je bureau gooide ging je laptop aan en je mail stond nog open,' gooi ik er in een adem uit. 'Ik heb een mail van Vivian gelezen.'
'Mail van Vivian? Een recente? Ik heb niets gezien,' zegt Berend en hij lijkt oprecht verrast. Hij loopt naar zijn laptop en opent de mail. 'Deze heb ik echt niet gezien, en ook al had ik hem wel gezien dan had ik niet geantwoord.' Hij draait zich om naar mij en vraagt: 'Heb je ook maar een beetje twijfel over mijn trouw of toewijding?'
'Nee,' zeg ik vastberaden en klap zijn laptop dicht. 'Je bent niet boos dat ik in je mail heb gekeken?'
'Welnee, ik heb geen geheimen voor je. En dan had ik mijn laptop moeten afsluiten,' grinnikt Berend. Ineens bedenk ik mij het gerommel op de overloop toen ik onder de douche stond. 'Je was niet al eerder thuis dan net toch?'
'Nee, hoezo?'
'Oh, zomaar. Dacht dat ik wat gerommel hoorde toen ik onder de douche stond,' zeg ik en haal mijn schouders op. 'Ga jij even snel douchen en omkleden? Ik heb eigenlijk best wel honger!'
Berend kijkt mij nog even onderzoekend aan, maar gaat dan snel naar boven. Ik trek ondertussen een pak rijstwafels open en begin gedachteloos te kauwen. Mijn oog valt op een schilderij dat een beetje scheef hangt en ik loop er naartoe om deze weer recht te hangen. Als ik het schilderij los laat zie ik dat er bloed op mijn wijsvinger zit. Ik spoel mijn vinger af onder de kraan en kijk daarna naar het wondje. Als ik die niet kan ontdekken loop ik langzaam weer naar het schilderij. Ik til deze van het haakje en begin daarna te gillen.