Floor, het vervolg #12

Berend heeft niet gezien wat er in de envelop zit en schudt bijna onmerkbaar zijn hoofd. Ik duw de envelop in een boek en besef dat dit inderdaad niet het moment is om het te bespreken, al klapt mijn hoofd bijna uit elkaar. Wat voor geheimen heeft hij nog meer? Hij zei toch dat er verder geen geheimen meer waren? Het gesprek tussen Berend en Astrid volg ik nauwelijks, automatisch beantwoord ik een paar vragen van Astrid.
'Gaat het wel goed met je? Je ziet wat bleek,' zegt Astrid en kijkt mij bezorgd aan.
'Gewoon heel erg moe,' mompel ik en neem snel een slok water.
'Het spijt me, ik had gewoon moeten wachten tot morgen,' glimlacht Astrid en ze staat op. 'Zal ik morgenmiddag komen?'
'Je bent er nu toch,' zeg ik snel. 'Als jullie het niet erg vinden ga ik vast slapen, kunnen jullie even bijkletsen.' Ik kijk Astrid aan. 'Misschien wil je morgen lunchen? Ik wil je graag beter leren kennen.'
'Dat lijkt me heel gezellig!' roept ze. 'Ik app je morgen wel even over het hoe en wat.'
Met het boek onder mijn arm geklemd geef ik Berend een zoen en vlucht dan snel naar boven. Ik wil helemaal niet aan Berend vragen wat voor geheimen hij nog meer heeft, ik wil het zelf ontdekken.

Ik ga op mijn knieën voor de kast zitten en haal alle pakketjes eruit. 'Ha ha, hoe cliché, een losse plank,' mompel ik sarcastisch. In eerste instantie voel ik niets, maar ik hoor beneden de deur in de hal open en dicht gaan. Snel gooi ik alle pakketjes weer in de kast en zo snel als ik kan ga ik naar de slaapkamer, kleed me uit en ga in bed liggen. Net als ik mijn boek heb opengeslagen komt Berend binnen. 'Wat stond er op het kaartje? Je was zo snel vertrokken...' begint Berend maar ik hef mijn hand op.
'Nu niet, komt morgen wel. Ik moet toch weer eens langs Amber, geef ik deze direct wel af. Was gewoon weer een hoop onzin.'
'Laat eens zien,' sommeert Berend.
'Ik heb het beneden ergens in een boek of tijdschrift gestopt. Het komt morgen wel. Kom lekker bij me liggen, leg ik speciaal voor jou mijn boek aan de kant,' knipoog ik. Berend kijkt mij onderzoekend aan. 'Gaat het wel goed met je? Met Buffel? Je ziet er zo moe uit.'
'Ik heb nieuws voor je; ik ben ook moe. Ik denk dat ik nog wel een kwartier mijn ogen open kan houden.' Ik probeer luchtig te klinken, maar voel mijn hart in mijn keel bonzen.
'Ga maar lekker slapen, lieve Floor. Het was een rare dag. Ik ga nog even mijn zinnen verzetten door te gaan werken,' zegt Berend en geeft mij een kus op mijn voorhoofd.
'Hier of op kantoor?' vraag ik.
'Ik wil eigenlijk even naar kantoor om wat dingen op te halen zodat ik morgen thuis kan werken. Is dat oké?'
'Ja, ga maar gauw,' zeg ik snel en ik hoop dat ik niet al te gretig klink. 'Als je het alarm er maar op zet.'

Zodra ik Berend weg hoor rijden sla ik het dekbed van me af en ga weer naar zolder. Halverwege de trap krijg ik een harde buik en ik streel even liefkozend over mijn buik. 'Het is al goed, Buffel. Ik moet nog even iets uitzoeken,' fluister ik.
Het is maar goed dat Berend niet naar zolder is geweest, want de losse plank ligt nog naast de kast en ook de pakketjes liggen niet zoals ze lagen.
Zo ver als ik kan strek ik mijn arm uit en mijn vingers voelen een stuk karton. 'Stomme buik,' foeter ik en met een laatste krachtinspanning heb ik het te pakken. Het is een dossier!

'Ik heb je dossier al even vluchtig doorgenomen,' zegt Erik. Ik staar naar mijn handen en wacht op wat komen gaat.
'Omdat het vandaag je eerste dag hier is wil ik eigenlijk alleen maar weten wie Floor is,' vervolgt hij.
'Ik neem aan dat dat allemaal in het dossier staat,' zeg ik onverschillig. Ik weet niet waarom het me niet interesseert of waarom ik hier eigenlijk niet wil zijn.
'Je hoeft niet zo defensief te zijn, ik bijt niet,' lacht Erik. 'Ik wil je gewoon beter leren kennen.'
'Wat wil je weten?' Ik klink agressiever dan ik bedoel en mompel direct een excuus.
'Simpele dingen; muziek, boeken, films, enzovoorts. Niks bijzonders.'
'Waarom wil je dat weten?' vraag ik zuchtend. 'Ik ben hier omdat ik bepaalde dingen moet verwerken. Hoe gaat het helpen als ik vertel dat lasagne mijn lievelingseten is en ik graag thrillers lees?'
Erik leunt achterover en kijkt mij inschattend aan. 'Je hoeft het niet te vertellen, ik wilde eigenlijk alleen maar het ijs breken. Daarnaast kan het best fijn zijn als je hier in de bibliotheek boeken kan vinden die je wil lezen of als er een keer lasagne op het menu staat. Eigenlijk willen we je gewoon thuis laten voelen.'
Het klinkt heel aannemelijk, toch is er stemmetje in mijn hoofd die mij wil waarschuwen. 'Mag ik gaan? Ik ben moe en wil graag nog even slapen voor het eten.'
'Je mag gaan en staan waar en wanneer je wil,' gebaart Erik en knikt naar de deur. Ik sta op en zonder iets te zeggen loop ik weg.

Ik blader door het dossier en kom al snel tot de conclusie dat het alleen maar over mij en Vivian gaat. Van mijn arbeidscontract tot aan verslagen van de kliniek in Engeland. Ik vind ook informatie over Vivian; foto's die gemaakt lijken te zijn door iemand die haar volgde, screenshots van Facebook en een psychiatrisch rapport. Dat laatste triggert mijn nieuwsgierigheid en mijn ogen flitsen snel over de tekst. Vivian is niet zomaar weggegaan, ze is behandeld voor schizofrenie in een gesloten kliniek! Mijn mond valt open van verbazing als ik zie dat ze in dezelfde kliniek is geweest. Ik wist wel dat er ook een gesloten afdeling was, maar daar mocht ik niet komen.
In het dossier zitten ook foto's van mij en Coen: samen op de fiets naar huis, bij de voetbalvereniging, weekendjes weg, alles is vastgelegd!
Coen... Ik begin te huilen als ik aan hem denk en voel me schuldig dat ik dat niet vaak genoeg doe. Ik hoor de hele tijd “waarom” in mijn hoofd. Ik snap niet dat mijn “stalker” zegt dat ik het ineens snap... Ik snap er echt niets van, mijn hoofd staat op exploderen, ik heb alleen maar meer vragen in plaats van antwoorden. Mijn oog valt op een krantenknipsel: “Studente ICT ontdekt veiligheidslek bij overheid”. Dat was zelfs nog voordat ik Coen leerde kennen en ondanks dat er geen namen in genoemd worden weet ik dat het over mij gaat. Ik zou een contract tekenen bij Brunel, maar Berend bood mij een salaris waar ik alleen maar van kon dromen. Ik weet nog dat ik er niet eens over na hoefde te denken en dat het de eerste ruzie tussen mij en Coen opleverde. Nadat hij uren tegen me had geschreeuwd hadden we ook de beste “goedmaakseks” ever. Ik glimlach even als ik daar aan denk.
'Floor? Wat doe je daar?' hoor ik achter mij en van schrik laat ik de foto's uit mijn handen vallen.
'Je wilde toch weten wat er op dat kaartje stond? Ik kreeg een tip dat ik in de kast moest kijken met de toevoeging dat ik het wel zou snappen. Maar ik heb alleen maar meer vragen. Wat is dit allemaal?'
Berend staat aan de grond genageld. 'Dat eh... Dat had ik je nog willen vertellen,' stottert hij.
'Ik dacht dat er geen geheimen meer waren?'
'Ik was het vergeten,' zegt Berend zacht.
'Vergeten? Zo te zien heb je dit dossier vorige week nog in je handen gehad,' snauw ik. Ik hou een foto omhoog waar Vivian op staat. 'Op de achtergrond staat een filmposter met de aankondiging dat deze binnenkort in de bioscoop te zien zal zijn. Aangezien deze hier nog niet draait moet het een recente foto zijn.' Met trillende handen pakt Berend de foto aan en ik zie hem slikken.
'Ik moet gaan,' zegt hij en draait zich om.
'Gaan?! Jij gaat helemaal nergens naartoe! Je gaat zitten en geeft mij antwoord op al mijn vragen!' krijs ik.
'Je begrijpt het niet, ik moet gaan! Ik denk dat Vivian in levensgevaar is!'
'Dus Vivian is belangrijker dan ik ben? Is dat wat je zegt? Leg het me uit!' brul ik en uit pure frustratie en wanhoop begin ik te huilen. Berend komt direct naar mij toe en slaat een arm om mij heen. 'Sssshhhh, niet huilen. Ik hou van je!'
Ik sta in tweestrijd; enerzijds wil ik dat hij mij nog heel lang vasthoudt, anderzijds wil ik schreeuwen en hem zo ongeveer zijn hersens inslaan. 'Ik wil antwoorden, Berend,' zeg ik en duw hem weg.
'Morgen. Ik moet weg!'
'Bel Amber dan, laat het aan de politie over!' smeek ik.
'De politie is niet te vertrouwen,' zegt Berend. 'Ik ga het je echt allemaal uitleggen, maar als ik nu niet ga is het te laat!'
'Je weet niet eens waar ze is!' roep ik, maar zodra ik zijn gezicht zie besef ik dat hij wel degelijk weet waar Vivian is. 'Hoe lang al?'
'Hoe lang wat?'
'Hoe lang heb je alweer contact met haar?' vraag ik ongeduldig.
'Niet, echt niet! Ik zweer het! Je moet me geloven, Floor!' Nog voordat ik kan antwoorden stormt hij naar beneden. Voetje voor voetje loop ik ook naar beneden, de harde buiken volgen elkaar in rap tempo op en heel even denk ik dat het weeën zijn. 'Berend, wacht!' kreun ik en hoor ondertussen de voordeur dicht gaan. Maar zodra ik beneden ben staat Berend nog in de hal en hij is niet alleen.