Floor, het vervolg #1

'Floor, kom je? We moeten gaan, anders komen we te laat!'
Ik sprint naar beneden met mijn trui half over mijn hoofd en een paar sokken in mijn hand. 'Je moet niet zo hard rennen, dat kan niet goed voor je zijn,' zegt Berend hoofdschuddend een aait even liefkozend over mijn wang.
'Jij riep dat ik op moest schieten,' mopper ik en probeer zo goed als het kan mijn schoenen aan te trekken. 'Wat sta je daar nou te kijken! Je kan mij ook wel even helpen!' Berend lacht en kijkt mij even inschattend aan. 'Waarom wil je dan per se schoenen aan met veters? Jij en je eeuwige All Stars...' Hij zucht even en maakt dan mijn veters vast.
'Je hoeft nog maar een week of 10 mijn veters vast te maken,' grijns ik en pak mijn tas. 'Nou, kom je nog? Anders komen we te laat!'
'Ik weet niet of ik jouw humeur nog wel zo lang trek, Floor. Je bent echt onuitstaanbaar, weet je dat?'
'Jij moest mij zo nodig bezwangeren,' zeg ik en steek mijn tong uit. Als ik de deur open doe slaat de regen onverbiddelijk in mijn gezicht. 'He, gatver, ook dat nog. Waarom staat de auto niet in de garage?'
'Hou je nu op met dat gemopper?' vraagt Berend korzelig. 'Eerst was de sinaasappelsap te zuur, toen zat er teveel boter op je broodje, daarna kreeg je het op je heupen en wilde je per se de babykamer leeg halen. Wat voor fratsen heb je nog in petto vandaag?'
'Pffff, met je verkeerde been uit bed gestapt? Jemig zeg...' snauw ik en stap snel in de auto. 'Nou hup, gas erop, we hebben nog een kwartier.'
'Zullen we proberen om allebei iets toleranter te zijn?' vraagt Berend voorzichtig. 'Ik weet dat je moeder mij heeft gewaarschuwd, maar soms Floor... Soms...'
Ik knik ter geruststelling. 'Je hebt gelijk. Dat gezeur over het ontbijt was niet fair, je hebt er zo je best op gedaan... Maar ik vind wel dat we wat actie moeten ondernemen met die kamer. We hebben nog maar een week of 10. Zullen we straks even gaan winkelen?'
'Don't push it, Floor. Ga anders met je moeder winkelen. Of met Lodewijk. Je weet dat je me daar niet blij mee maakt.'
'Ja, maar het is voor de baby! Kan je daar niet wat tijd voor vrijmaken?' roep ik.
'Sorry, je hebt gelijk. Dat moeten we inderdaad samen doen. Eerst maar eens kijken of alles goed gaat daar binnen,' zegt Berend glimlachend en legt zijn hand even op mijn buik. 'Weet je nog steeds zeker dat je niet wil weten of het een jongetje is of een meisje?'
Ik knik vastberaden. 'Ik weet nog dat Lodewijk helemaal blij was dat hij van te voren wist dat het een jongetje zou worden. Mij maakt het echt niet uit, ik ben altijd al wat makkelijker geweest dan Lo,' grijns ik. 'Ik ben nou eenmaal geen “echt vrouw”.'
'Daar herinner je mij inderdaad bijna dagelijks aan,' zucht Berend lachend. 'Ik probeer je al maanden in mooie jurkjes te hijsen, maar helaas... Ik ben allang blij dat je even niet meer voetbalt.'
'Het hele pakket, meneer Willemsen, je krijgt alles erop en eraan. En nu ook wat erin zit,' zeg ik en kijk Berend lachend aan.

Stipt om 2 uur wandelen we de verloskundigenpraktijk binnen, Frida staat al op ons te wachten. 'Hoi, kom gauw verder,' zegt ze en schudt lachend onze handen. 'We gaan direct even de echo maken, kijken of alles goed gaat daar binnen. Voel je je goed en is de baby beweeglijk?'
'Ik voel me prima en ik voel Buffel goed bewegen,' zeg ik monter en ga snel liggen.
'Buffel?' vraagt Frida en trekt haar wenkbrauwen op. Berend en ik schieten in de lach. 'Hij of zij gaat gewoon af en toe als een buffel tekeer, niet normaal. Het is een beetje blijven hangen,' grinnik ik. Frida spuit een klodder gel op mijn buik en een paar seconden later zie ik al flink wat beweging. Frida kijkt alles na en doet daarna nog een meting. 'Je ligt keurig op schema; 30 weken en 3 dagen. Hartje klopt mooi en krachtig, blaas en buik gevuld, ziet er allemaal heel goed uit. Weet je zeker dat ik niet even op een briefje moet schrijven of het een jongetje is of een meisje?' Ik schud mijn hoofd, Frida drukt een paar foto's af en geeft mij een stuk papier om mijn buik schoon te vegen. 'Als jullie verder geen vragen hebben krijg je alleen nog even een vingerprikje voor je ijzergehalte,' zegt Frida. Ik steek mijn vinger uit en knijp even in Berends arm. Frida voert nog even wat gegevens in terwijl we op de uitslag wachten. 'Ah, netjes; 7.1. Je bent voor de komende 3 weken weer goedgekeurd, Floor.'

'Ik word hier te oud voor,' mompelt Berend terwijl ik hem van de ene naar de andere babykamer meeneem. Hij blijft ineens staan en ik ken hem lang genoeg om te weten dat zijn interesse is gewekt. 'Deze?' Berend kijkt mij vragend aan.
'Ja, deze vind ik ook echt heel mooi!' zeg ik enthousiast en hoe langer ik rondloop hoe mooier ik 'm vind. Als we op zoek gaan naar een verkoper blijft Berend weer stokstijf staan. 'Wat is er? Toch iets mooiers gezien?' Berend staart naar een punt in de verte en als ik mijn hand voor zijn ogen beweeg knippert hij niet eens. Ook als ik aan zijn arm schud krijg ik geen reactie. Ik volg zijn blik maar zie niet waar hij naar kijkt. Hij komt weer bij zijn positieven en kijkt mij bezorgd aan. 'Het was alsof je water zag branden,' zeg ik. 'Waar zat je naar te kijken?'
'Het was niets bijzonders, ik bedacht me of ik de auto wel had afgesloten. Ik heb belangrijke documenten op de achterbank liggen,' zegt Berend en duwt een kus op mijn hoofd. 'Laten we kijken wat we nog meer nodig hebben.'
Ik merk dat ik nog steeds verliefd ben als ik naar Berend kijk. Hij onderhandelt met de verkoper en ik merk dat mijn gedachten afdwalen naar mijn half jaar in Engeland.
Hij maakte het er niet makkelijker op door dagelijks berichtjes te sturen en wekelijks minstens een uur te bellen. Ondanks de afstand merkte ik dat ik toch wel verliefd aan het worden was en dat duwde ik dan weer weg omdat ik vond dat ik dat naar Coen niet kon maken. Coen wilde mij ten huwelijk vragen, hij wilde de rest van zijn leven met mij delen, maar ik sleepte hem mee in mijn eigen ellende, ik nam hem niet in vertrouwen. Erik, de therapeut, vond dat ik ook recht had op mijn eigen geluk en vroeg mij waarom ik mijzelf dat niet gunde. Maandenlang kon ik geen antwoord geven op die vraag, ondanks dat hij mij deze elke dag stelde. Pas tegen het einde van de therapie wist ik het antwoord.
'Floor? Waar zit je met je gedachten?' Ik voel Berends hand op mijn schouder en dankbaar pak ik deze vast.
'Ik hou van je,' zeg ik gesmoord en voor ik het weet lopen de tranen over mijn wangen.
'Zwangere vrouwen,' zucht Berend en rolt even met zijn ogen richting de verkoper. Deze gebaart dat het goed is en loopt weg om ons ruimte te geven. 'Wat is er?'
'Ik dwaalde even af naar mijn tijd in Engeland en de vraag die Erik mij keer op keer stelde,' leg ik uit. 'Hij vroeg me waarom ik het niet toeliet om verliefd op je te worden en ik wist het antwoord niet.'
'En nu wel neem ik aan?' Berend kijkt mij verliefd aan en ik knik.
'Laten we het er niet meer over hebben, dat is afgesloten en ik heb nu andere dingen om mij druk over te maken,' glimlach ik en kijk naar de gevulde winkelmandjes. 'Ik geloof dat we alles hebben.'
'Dat mag ook wel,' grinnikt Berend en hij wenkt de verkoper.

'Ik neem aan dat je gaat werken?' vraag ik terwijl ik de laatste tas in de kofferbak gooi.
'Ja, heel even. Ik moet naar die vergadering en aansluitend het diner, daar kom ik niet onderuit helaas. Je mag nog mee hoor!'
'Nah, ik moet morgen ook gewoon werken en ik heb Riff al te lang niet geknuffeld. Wil je mij bij Lodewijk afzetten?'
'Floor, nog even over je werk. Weet je zeker dat je niet iets minder wil gaan werken? Je hoeft nog maar een paar weken, je mag best eerder stoppen. Dat is het voordeel van seks hebben met de baas,' lacht Berend en geeft mij een knipoog.
'Je bedoelt toch niet de seks die we in geen maanden hebben gehad?' Ik stomp hem tegen zijn schouder en stap in de auto. 'Maar nee, ik hou teveel van mijn werk om nu al te stoppen. Daarnaast wil ik dat ene project voor Global nog afmaken, dat zou ik nog net redden. Ik heb nog een week of 6 nodig.' Berend kreunt. 'Daar hoef je je echt niet druk over te maken, ik kan Arne zo vragen om het af te maken. Maar ik zie al aan je gezicht dat het een zinloze discussie is.' Berend wil de auto starten maar wederom staart hij weer in de verte.
'Berend, waar zit je weer naar te staren? Het lijkt wel of je een spook ziet!'
'Wat? Nee, er is niks, echt niet.' Hij start de auto en rijdt met slippende banden weg. Mijn gedachten dwalen af naar Riff en kan niet wachten om hem weer te knuffelen.

'Floortje! Wat leuk dat je er bent! Je bent zeker een hele dag niet geweest,' grinnikt Theo en omhelst mij even. 'Maar je hebt pech, Lodewijk heeft Riff meegenomen om inkopen te doen bij de groothandel en ik moet zo werken. Even snel een kopje thee doen?' Zonder antwoord af te wachten loopt Theo naar de keuken.
'Hoe was het bij Frida?' vraagt Theo en overhandigt mij een beker hete thee. 'Willen jullie nog steeds niet weten of Buffel een meisje of een jongen is? Ik zou echt branden van nieuwsgierigheid!'
'Ik laat me verrassen,' zeg ik. 'En het maakt me gewoon echt niet uit. Als het een meisje wordt dan ruil ik haar gewoon om voor Riff.'
'Wacht maar tot het zover is, dan wil je hem of haar echt niet meer kwijt hoor! Trouwens, Riff kan komend weekend toch komen logeren?'
Ik pak mijn agenda en sla deze open. 'Oh ja, jullie moesten allebei werken toch? En mijn moeder kon ook niet toch? Niet dat ik dat erg vindt hoor!' lach ik. 'Wil je mij trouwens even thuis afzetten? Berend heeft me gebracht en anders moet ik met de tram.'

Theo zet mij thuis af en als ik binnen kom merk ik dat er iets anders is dan anders, ik weet alleen niet zo goed wat. Ik loop rond in huis en zie niet direct wat er is veranderd. Ik ga op de bank zitten en trek mijn schoenen uit. Dan ineens zie ik het en het verbaast me dat ik het niet direct zag. Met een bonkend hart loop ik er naartoe en met trillende handen vis ik mijn telefoon uit mijn broekzak. 'Je moet nu naar huis komen,' fluister ik.