9 jaar geleden
Fijn die nachtdiensten van man lief (NOT!)
Deze week heeft mijn man weer nachtdienst. Hij werkt als arts en daarbij horen ook zo af en toe diensten.
Het is de eerste keer dat hij nachtdienst heeft sinds de geboorte van onze jongste dochter. En daarbij ben ik nog maar net weer begonnen met werken na mijn verlof.
Concreet betekent dit dat ik 's ochtends een opstandige peuter moet aankleden en voorzien van een ontbijt, een baby borstvoeding geef en voorzie van schone kleren, want natuurlijk spuugt ze alles onder als je haast hebt. En mezelf weer opnieuw moet douchen en aankleden, want natuurlijk spuugt mijn lieve dochtertje mij ook onder!
Ik wil perse op tijd zijn op de crèche, zodat ik op tijd ben op mijn werk, zodat ik op tijd weer naar huis kan om de kindjes van de crèche te halen, zodat ik op tijd kan eten, en zodat de kindjes op tijd weer in bed liggen, zodat hun humeur een beetje goed blijft.
Maar bij de crèche krijg ik te horen dat mijn zoontje erg lastig was, en erg moe! Ik weet het, ik voel me schuldig, maar het lukt me bijna niet om alles op tijd voor elkaar te krijgen alleen. Ik baal, en heb het gevoel dat ik faal als werkende ouder. Morgen nog maar eens proberen om nog eerder op te staan en nog efficiënter te werken. Maar ook de volgende dagen lukt het niet goed om alle kindjes gevoed en schoon op tijd in bed te krijgen.
Op de dagen dat ik 'vrij' ben, probeer ik de was in te halen, het huis weer een beetje aan kant te krijgen en beide kinderen aandacht te geven. Ik heb het gevoel altijd wel ergens in te falen, of ik speel voor mijn gevoel niet genoeg met een van de kinderen, of de was en de rest van het huishouden loopt in het honderd.
Mijn allerliefste man ligt te slapen. Terecht, hij heeft nachtdienst gehad. Als hij dan eindelijk zijn bed uit komt, gaat hij beneden zitten op zijn Ipad. Als mijn zoontje vraagt om drinken, reageert hij niet. Als mijn dochtertje begint te huilen, reageert hij niet. Als ik aangeef dat ik graag heb dat hij kookt, reageert hij met, ja dat ga ik doen. Als mijn zoontje vervolgens keihard begint te krijsen omdat hij zijn zin niet krijgt, en ik zit te klungelen met de borstvoeding met de baby en mijn man nog steeds op de bank achter zijn Ipad zit, ontplof ik. Ik snap dat hij moe is, ik snap dat hij de hele nacht hard heeft gewerkt en ik snap dat hij zijn best doet. MAAR DAT DOE IK OOK! Ik ben ook moe, heel moe! Ik doe ook mijn best, heel hard mijn best! En ik zou ook wel even de kinderen en de rest van het gezin willen negeren en lekker op de laptop zitten!
En ik zou vooral ook heel erg graag willen dat mijn man dat in zag! Herkenbaar?
Anoniem
Gelukkig bij mezelf niet zo heel erg herkenbaar, maar bij een bevriend stel zie ik dit wel geregeld. Ik zou je man zo snel mogelijk op een rustige manier laten weten dat jij het zo niet langer trekt. Laat hem inzien hoe druk jij het hebt. Ruil desnoods een dagje (voor zover dat gaat, ook in verband met de borstvoeding), zodat hij beter begrijpt wat het is om de hele dag voor twee kinderen te zorgen. Als je het hem rustig en op een vriendelijke manier uitlegt, begrijpt hij het misschien wel en steekt hij de volgende keer eerder een hand uit. Desnoods wijs je hem dan nogmaals op het feit dat je niet alles alleen kunt vraag je hem vriendelijk om een beetje mee te helpen. Zorg er verder zelf voor dat het ontbijt 's ochtends klaar staat, de kleren klaarliggen en de tassen al zijn ingepakt en dat het eten 's avonds ook al grotendeels voorbereid is.
Ila
Heel herkenbaar! Daarom als het om het huishouden gaat maak ik mij ook niet al te druk. Ik laat het niet geheel verslonzen maar dan maar een keer de was een dag uitstellen en dan maar zo nu en dan later eten als de kids alles maar optijd hebben
Anoniem
Heel herkenbaar helaas. Mijn man werkt in de thuiszorg en draait daar om het weekend diensten en gebroken diensten. Ik werk als gemeenteambtenaar 32 uur en verdien meer dan hij. Ik doe vaak het ochtend- en avondritueel alleen en als hij er wel is, is hij meer een stoorzender dan een hulp. Eerder opstaan neem ik me al 2 jaar voor, maar met kinderen die regelmatig 's nachts wakker worden of 's avonds niet inslapen of ziek zijn of... is gewoon nog nooit gelukt. Ook mijn man ploft zodra hij thuis komt op de bank met tv en iPhone. 'S nachts wakker worden voor de kinderen doe ik... Ik voel me vaak een alleenstaande moeder, ben al 1x overbelast geweest en laatst ook weer bijna, maar voelde dit op tijd aankomen. Mijn ervaring met "concreet vragen wat je nodig hebt" is niet zo positief. Van de 3 dingen die ik vraag doet hij er 1 half... Gelukkig heb ik een poetshulp, zij is mijn engel. Eén keer per week is mijn huis schoon, maar daartussen blijft nog genoeg over wat we zelf moeten doen. En samen zouden moeten doen. En ik zie de oplossing daarvoor ook niet. Ik heb dus geen gouden tip voor je; maar hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal...
Anoniem
ja heel herkenbaar. mijn man is een gamer , ik heb hem ook op die manier leren kennen. hij doet het wel minder als in het begin. maar toch. als mijn oudste dochter iets vraagt is het ook 'ja zo ff wachten'. of ik doe da wel , maar da moet je 10 min wachten voor er iets gebeurd. ik doe als het waren alles alleen, de kids, het huishouden en de honden. koken daar wil ie me nog wel eens mee helpen maar ook dan pas als ie ziet da ik met te veel bezig ben. de jongste geeft ie geen eten want ze eet nie bij hem maar da is zijn eigen schuld. hij werkt heel de week en ik maar 3 dagen maar de dagen da ik vrij ben wek ik thuis. en da snapt meneer nie want dan ben ik nog moeier als da ik op mijn werk ben.